Blog

Λυσίας ( Διαγώνισμα 2 )

2013-03-11 08:56

 

Λυσίου: «Υπέρ Μαντιθέου» (Παράγραφοι 19 – 21)

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

1. Να μεταφράσετε το χωρίο: «Ἐγώ δέ τό μέν πρῶτον … πόλεως;»
(Ìï íÜ äåò 10)
2. Σε ποιο κριτήριο πρέπει να βασίζεται η αξιολόγηση ενός ανθρώπου σύμφωνα με το Μα -
ντίθεο, ο οποίος, όπως ισχυρίζεται, είχε πέσει θύμα της εμφάνισής του;
(Ìï íÜ äåò 15)
3. Να αξιολογήσετε τον επίλογο αυτού του δικανικού λόγου και να καταδείξετε αν πα -
ρουσιάζει τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συνήθους ρητορικού λόγου.
(Ìï íÜ äåò 15)
4. Ποιες συνθήκες ευνόησαν την ευδοκίμηση της ρητορικής στην Αθήνα;
(Ìï íÜ äåò 10)
5. Να βρεθούν από το πρωτότυπο κείμενο τύποι που να είναι ετυμολογικά συγγενείς των
παρακάτω λέξεων: παράδοξος, θέμα, συγγενής, λαθρεπιβάτης, διάγνωση, σχεδόν, προ -
κριματικός.
(Ìï íÜ äåò 10)

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1. Εγώ όμως κατά πρώτον αναγκάστηκα να εκφωνήσω λόγο για προσωπικές μου υπο -
θέσεις, όμως έπειτα μου φαίνεται ότι έδειξα μεγαλύτερη φιλοδοξία απ’ όσο έπρεπε, από
τη μια γιατί θυμόμουν ότι οι πρόγονοι μας δεν σταμάτησαν καθόλου να ασχολούνται με
τις υποθέσεις της πόλεως, από την άλλη γιατί έβλεπα (γιατί πρέπει να λέμε την αλήθεια)
ότι πιστεύετε πως μόνο αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι αξιόλογοι, ώστε βλέποντας
εσάς να έχετε αυτή τη γνώμη ποιος δεν θα παρακινούταν να ενεργεί και να μιλά για την
πόλη;
2. Ο Μαντίθεος κάνει λόγο για την εξωτερική εμφάνιση, γιατί ανήκε στους «λακωνίζοντας»,
ακολουθούσε δηλαδή τον σπαρτιατικό τρόπο ένδυσης και είχε μακριά μαλλιά, γεγονός
που ενοχλούσε κάποιους δημοκρατικούς, που από μικροί είχαν κοντά μαλλιά. Γι’ αυτό,
λοι πόν, τονίζει στους βουλευτές ότι πρέπει να τον κρίνουν απ’ τα έργα του, όχι απ’ την
εμφάνιση του.
Η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου δεν πρέπει να επηρεάζει την κρίση μας γι’
αυτόν, γιατί η αξία ενός ατόμου αποκαλύπτεται απ’ τις πράξεις, τη συμπεριφορά του, τα
λόγια του, τον εσωτερικό του κόσμο. Η επιμελημένη εμφάνιση είναι κάτι θετικό αλλά όχι
καθοριστικό. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί άνθρωποι με εξαίρετη εμφάνιση, που όμως
είναι κενοί περιεχομένου και προσπαθούν να καλύψουν τη ρηχότητά τους και τις ατέ -
λειες του χαρακτήρα τους με την προσεγμένη εξωτερική εμφάνιση και την επιτηδευμένη
συμπεριφορά.
Κατά τον Μαντίθεο, λοιπόν, κριτήριο αξιολόγησης πρέπει να είναι η πραγματική προ -
σφορά προς την πατρίδα και όχι η εξωτερική εμφάνιση, οι πράξεις και όχι η όψη. Η ίδια
η πράξη αξιολογείται με βάση το αποτέλεσμα που έχει στο κοινωνικό σύνολο, το οποίο
και προέχει σε σχέση με την ατομική συμπεριφορά και ένδυση των πολιτών. Ο Λυ σίας
έξυπνα και σκόπιμα αναφέρεται σε ανθρώπους όπως ο Μαντίθεος, που έχουν προσφέ -
ρει πολλά αγαθά στο κοινό σύνολο και δεν έχουν βλάψει με τη στάση τους κανέναν,
προσπαθώντας έτσι να δεσμεύσει συναισθηματικά και ηθικά τους βουλευτές προκειμέ -
νου η απόφασή τους να είναι ευνο3κή για τον πελάτη του.
Επομένως, ο Μαντίθεος δίνει το μέτρο με το οποίο πρέπει οι βουλευτές να αξιο -
λογούν τους πολιτευομένους. Στη χρήση της έκφρασης «οὐκ ἄξιον» λανθάνει η αντίθε -
ση που δημιουργείται ανάμεσα στα απαρέμφατα «φιλεῖν» - «μισεῖν» και στο απαρέμφα -
το «σκο πεῖν», αντίθεση που έχει να κάνει με την ευρύτερη αντιπαράθεση συναισθήματος
και λογικής αντιστοίχως. Οι βουλευτές είναι αυτοί που πρέπει να χρησιμοποιούν κατ’
εξοχήν τη λογική τους εφόσον αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις και εξάλλου με τη λογική
σχετίζονται και οι πράξεις ενός ανθρώπου. Η αντίληψη που δημιουργεί η εξωτερική
εμφά νιση από την άλλη, έχει καθαρά υποκειμενικό χαρακτήρα, γι’ αυτό διαφοροποιείται
ανάλογα με το χρόνο, τον τόπο, την ηλικία. Έτσι δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο κρίσεως,
ενώ τα καλά έργα αποτελούν αντικειμενικό κριτήριο. Συμπληρωματικό στοιχείο στην
έκφραση υπεροχής της λογικής, απέναντι στο συναίσθημα αποτελεί η γενικότερη αντί -
θεση ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και στο «είναι», αντίθεση που εκφράζεται με τις ενα -
ντιωματικές μετοχές «διαλεγόμενοι», «ἀμπεχόμενοι», «ἀμελοῦντες» και τα αντίστοιχά
τους ρήματα «γεγόνασι» και «εἰσίν εἰργασμένοι».
3. Ο συγκεκριμένος επίλογος δεν περιλαμβάνει τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συνήθους
επιλόγου, δηλαδή την ανάμνηση, που είναι μια σύντομη ανακεφαλαίωση των βασικών
θέσεων και την παθοποιία που καταλήγει σε προτροπή ή αποτροπή. Αυτό συμβαίνει
γιατί ο Μαντίθεος ενδιαφέρεται αποκλειστικά σχεδόν να δημιουργήσει την καλύτερη
δυνατή εικόνα για τον εαυτό του, ανασκευάζοντας ως την τελευταία στιγμή τις κατηγο -
ρίες, και όχι να παρακαλέσει ή να συγκινήσει τους δικαστές. Εξάλλου, σε κάτι τέτοιο
συντείνει και η αυτοπεποίθησή του σχετικά με την αθωότητά του καθώς και η περιφρό -
νηση που τρέ φει προς τους κατηγόρους. Δεν θα ήθελε να κλείσει το λόγο του με αναφο -
ρά σ’ αυτούς, όπως πιθανώς θα έκανε, αν στον επίλογο υπήρχε παθοποιία. Επίσης, δεν
μεγαλοποιεί όσα τον συμφέρουν, ούτε χρησιμοποιεί μελοδραματισμούς. Τελειώνει,
λοιπόν, αναπά ντεχα, πιστεύοντας ότι έχει πλέον αποδείξει την αλήθεια. Άλλωστε, ίσως,
θεωρούσε ότι η ανάμνηση θα κούραζε το ακροατήριο, αφού ίσως κάποιοι την ταύτιζαν
με μια προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης τους.
Ένας τυπικός επίλογος, λοιπόν, δεν θα εξυπηρετούσε τις προθέσεις του Μαντίθεου.
Παρόλα αυτά, τα δύο διαδοχικά ερωτήματα στο τέλος του λόγου, είναι ιδιαιτέρως δρα-
στικά και αφήνουν έντονες εντυπώσεις στο ακροατήριο καθώς μάλιστα συνδυάζονται με
μια προσπάθεια εύνοιας των βουλευτών, τους οποίους ο ρήτορας εγκωμιάζει, ως εκ -
φραστές του πνεύματος της πολιτείας και θεματοφύλακες της δημοκρατίας. Η δεύτερη
ρητορική ερώτηση μάλιστα ισοδυναμεί με έντονη άρνηση, δείχνοντας έτσι ότι θεωρεί
αδικαιολόγητη τη δυσαρέσκεια κάποιων πολιτών. Υπάρχει, δηλαδή, μία μικρή ένδειξη
αποτροπής.
4. Αν και η Σικελία ήταν η κοιτίδα της συστηματικής ρητορικής, από τα μέσα περίπου του
πέμπτου αιώνα π.Χ. το επίκεντρό της ήταν η Αθήνα, όπου υπήρχαν όλες οι προ9ποθέ -
σεις για να ευδοκιμήσει. Την ευνόησαν η δημοκρατία με τις λα3κές συνελεύσεις και τα
δικαστήρια, οι πολυλόγοι και φιλόλογοι Αθηναίοι και το μέγεθος της πόλης, όπου αγα-
πούσαν να μένουν και να διδάσκουν οι σοφιστές, αυτοί οι περιφερόμενοι δάσκαλοι της
ανώτερης παιδείας. Πολλοί από αυτούς, όπως ο Πρωταγόρας και ο Πρόδικος δίδασκαν
κάποια στοιχεία γραμματικής και τεχνικής του λόγου.
5. δοκῶ, διατεθῆναι, προγόνων, ἀληθῆ, γνώμην, ἔχοντας, κριταί.
 

Λυσίας ( Διαγώνισμα 1 )

2013-03-11 08:55

 

Γνωστό κείμενο: Λυσίου «Υπέρ Μαντιθέου» Παράγραφοι 20 – 21

Ἤδη δέ τινων ἠσθόμην, ᾦ βουλή, καί διά ταῦτα ἀχθομένων μοι, ὅτι νεώτερος ὤν ἐπεχείρησα
λέγειν ἐν τῷ δήμῳ. Ἐγώ δέ τό μέν πρῶτον ἠναγκάσθην ὑπέρ τῶν ἐμαυτοῦ πραγμάτων
δημηγορῆσαι, ἔπειτα μέντοι καί ἐμαυτῷ δοκῶ φιλοτιμότερον διατεθῆναι τοῦ δέοντος, ἅμα μέν
τῶν προγόνων ἐνθυμούμενος, ὅτι οὐδέν πέπαυνται τά τῆς πόλεως πράττοντες, ἅμα δέ ὑμᾶς
ὁρῶν (τά γάρ ἀληθῆ χρή λέγειν) τούς τοιούτους μόνους <τινός> ἀξίους νομίζοντας εἶναι, ὥστε
ὁρῶν ὑμᾶς ταύτην τήν γνώμην, ἔχοντας τίς οὐκ ἄν ἐπαρθείη πράττειν καί λέγειν ὑπέρ τῆς
πόλεως; Ἔτι δέ τί ἄν τοῖς τοιούτοις ἄχθοισθε; οὐ γάρ ἓτεροι περί αὐτῶν κριταί εἰσιν, ἀλλ' ὑμεῖς.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1. Να μεταφράσετε το χωρίο: «Ἐγώ δέ τό μέν πρῶτον … πόλεως; »
(Μονάδες 10)
2. Πώς εξηγεί ο Μαντίθεος την ενεργό συμμετοχή του στην εκκλησία του δήμου σε νεαρή
ηλικία;
(Μονάδες 10)
3. Να αξιολογήσετε τον επίλογο αυτού του δικανικού λόγου και να καταδείξετε αν παρουσιά-
ζει τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συνήθους ρητορικού λόγου.
(Μονάδες 10)
4. Ποιες συνθήκες ευνόησαν την ευδοκίμηση της ρητορικής στην Αθήνα;
(Μονάδες 10)
5. Να βρεθούν από το πρωτότυπο κείμενο τύποι που να είναι ετυμολογικά συγγενείς των πα-
ρακάτω λέξεων: παράδοξος, θέμα, συγγενής, λαθρεπιβάτης, διάγνωση, σχεδόν,
προκριματικός.
(Μονάδες 10)
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1. Εγώ όμως κατά πρώτον αναγκάστηκα να εκφωνήσω λόγο για προσωπικές μου υποθέσεις,
όμως έπειτα μου φαίνεται ότι έδειξα μεγαλύτερη φιλοδοξία απ’ όσο έπρεπε, από τη μια
γιατί θυμόμουν ότι οι πρόγονοι μας δεν σταμάτησαν καθόλου να ασχολούνται με τις υποθέ-
σεις της πόλεως, από την άλλη γιατί έβλεπα (γιατί πρέπει να λέμε την αλήθεια) ότι πιστεύε-
τε πως μόνο αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι αξιόλογοι, ώστε βλέποντας εσάς να έχετε Επικοινωνία όχι μόνο με το λόγο αλλά και με το συναίσθημα
αυτή τη γνώμη ποιος δεν θα παρακινούταν να ενεργεί και να μιλά για την πόλη;
2. Κάποιοι θεώρησαν αυθάδη και αλαζονική τη συμμετοχή του Μαντίθεου στην εκκλησία
του δήμου σε νεαρή ηλικία. Όμως, γι΄ αυτό ο ίδιος δίνει πειστικά επιχειρήματα. Υπογραμ-
μίζει ότι αναγκάστηκε να μιλήσει λόγω προσωπικών υποθέσεων για να σώσει μάλλον την
πατρική περιουσία από τον κίνδυνο της δήμευσης. Έτσι η έμμεση και υπαινικτική αναφορά
στη δυσάρεστη κατάσταση που η οικογένειά του αντιμετώπισε και με την οποία ο Μαντί-
θεος προσπάθησε να συγκινήσει στην αρχή του λόγου του καθώς και η προσήλωσή του
στην οικογένεια, λειτουργεί και πάλι υπέρ αυτού.
Ακολούθως, παραδέχεται ότι φάνηκε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε φιλόδοξος, πράγμα
όμως που επίσης κατά τη γνώμη του δικαιολογείται από το ότι θέλησε να ακολουθήσει το
παράδειγμα των προγόνων όσον αφορά την αγάπη του στα κοινά, καθώς και από το ότι οι
ίδιοι οι βουλευτές θεωρούν αξιόλογους πολίτες μόνον όσους ασχολούνται με τις δημόσιες
υποθέσεις. Και αυτό είναι ένα ισχυρό επιχείρημα, καθώς οι Αθηναίοι επέκριναν όσους
απείχαν από τα κοινά. Ο Θουκυδίδης μάλιστα χαρακτηρίζει ως «αχρείο» τον μη μετέχοντα
σ’ αυτά.
3. Ο συγκεκριμένος επίλογος δεν περιλαμβάνει τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συνήθους
επιλόγου, δηλαδή την ανάμνηση, που είναι μια σύντομη ανακεφαλαίωση των βασικών θέ-
σεων και την παθοποιία που καταλήγει σε προτροπή ή αποτροπή. Αυτό συμβαίνει γιατί ο
Μαντίθεος ενδιαφέρεται αποκλειστικά σχεδόν να δημιουργήσει την καλύτερη δυνατή εικό-
να για τον εαυτό του ανασκευάζοντας ως την τελευταία στιγμή τις κατηγορίες, και όχι να
παρακαλέσει ή να συγκινήσει τους δικαστές. Εξάλλου, σε κάτι τέτοιο συντείνει και η αυτο-
πεποίθησή του σχετικά με την αθωότητά του καθώς και η περιφρόνηση που τρέφει προς
τους κατηγόρους. Δεν θα ήθελε να κλείσει το λόγο του με αναφορά σ’ αυτούς, όπως πιθα-
νώς θα έκανε, αν στον επίλογο υπήρχε παθοποιία. Επίσης, δεν μεγαλοποιεί όσα τον συμφέ-
ρουν, ούτε χρησιμοποιεί μελοδραματισμούς. Τελειώνει, λοιπόν, αναπάντεχα, πιστεύοντας
ότι έχει πλέον αποδείξει την αλήθεια
Ένας τυπικός επίλογος, δεν θα εξυπηρετούσε τις προθέσεις του Μαντίθεου. Παρόλα
αυτά, τα δύο διαδοχικά ερωτήματα στο τέλος του λόγου, είναι ιδιαιτέρως δραστικά και
αφήνουν έντονες εντυπώσεις στο ακροατήριο καθώς μάλιστα συνδυάζονται με μια προ-
σπάθεια εύνοιας των βουλευτών, τους οποίους ο ρήτορας εγκωμιάζει, ως εκφραστές του
πνεύματος της πολιτείας. Η δεύτερη ρητορική ερώτηση μάλιστα ισοδυναμεί με έντονη
άρνηση, δείχνοντας έτσι ότι θεωρεί αδικαιολόγητη τη δυσαρέσκεια κάποιων πολιτών.
4. Αν και η Σικελία ήταν η κοιτίδα της συστηματικής ρητορικής, από τα μέσα περίπου του
πέμπτου αιώνα π.Χ. το επίκεντρό της ήταν η Αθήνα, όπου υπήρχαν όλες οι προUποθέσεις
για να ευδοκιμήσει. Την ευνόησαν η δημοκρατία με τις λαOκές συνελεύσεις και τα δικαστήρια,
οι πολυλόγοι και φιλόλογοι Αθηναίοι και το μέγεθος της πόλης, όπου αγαπούσαν να μένουν
και να διδάσκουν οι σοφιστές, αυτοί οι περιφερόμενοι δάσκαλοι της ανώτερης παιδείας. Πολλοί από αυτούς, όπως ο Πρωταγόρας και ο Πρόδικος δίδασκαν κάποια στοιχεία γραμ-
ματικής και τεχνικής του λόγου
5. Δοκῶ, διατεθῆναι, προγόνων, ἀληθῆ, γνώμην, ἔχοντας, κριταί.

ΑΓΝΩΣΤΟ
Ἡγοῦμαι δ΄αὐτόν παρ΄ ὑμῶν δικαίως ἄν πλείστης συγγνώμης τυγχάνειν. ὑπό γάρ τῶν
τριάκοντ΄ ἐκπεσόντες ταῖς αὐταῖς ἐκείνῳ συμφοραῖς ἐχρήσασθε. Ἐξ΄ ὧν ἐνθυμεῖσθαι χρή, πῶς
ἕκαστος ὑμῶν διέκειτο καί τίνα γνώμην εἶχεν καί ποῖον κίνδυνον οὐκ ἄν ὑπέμεινεν ὥστε
παύσασθαι μέν μετοικῶν, κατελθεῖν δ΄ εἰς τήν πατρίδα, τιμωρήσασθαι δέ τούς ἐκβαλόντας. Ἐπί
τίνα δ΄ ἤ πόλιν ἤ φίλον ἤ ξένον οὐκ ἤλθετε δεησόμενοι συγκαταγαγεῖν ὑμᾶς; Τίνος δ΄
ἀπέσχεσθε πειρώμενοι κατελθεῖν; Οὐ καταλαβόντες τόν Πειραιᾶ καί τόν σῖτον τόν ἐν τῇ χώρᾳ
διεφθείρετε καί τήν γῆν ἐτέμνετε καί τά προάστεια ἐνεπρήσατε καί τελευτῶντες τοῖς τείχεσιν
προσεβάλατε;
(Ἰσοκράτης, Περί τοῦ ζεύγους, 12-13)
ἐκβάλλω: εξορίζω
συγκατάγω: επιστρέφω από την εξορία
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1. Να μεταφραστεί στη νέα ελληνική γλώσσα το παραπάνω απόσπασμα.
(Μονάδες 20)
2. α) Να γραφούν οι τύποι που ζητούνται των παρακάτω ρημάτων και ρηματικών τύπων
(στη φωνή που βρίσκονται):
ἐκπεσόντες: β΄ ενικό πρόσωπο Προστακτικής αορίστου β΄
ἐχρήσασθε: β’ ενικό πρόσωπο Προστακτικής ενεστώτα
ὑπέμεινεν: α΄ πληθυντικό πρόσωπο Οριστικής μέλλοντα
παύσασθαι: γ΄ ενικό πρόσωπο Ευκτικής του ίδιου χρόνου
ἐκβαλόντας: β΄ πληθ. πρόσωπο Υποτακτικής του ίδιου χρόνου
συγκαταγαγεῖν: γ΄ ενικό πρόσωπο Οριστικής παρακειμένου
πειρώμενοι: α΄ ενικό πρόσωπο Οριστικής παρατατικού
β) τίνα: δοτική πληθυντικού
πατρίδα: δοτική πληθυντικού
τόν σῖτον: ονομαστική πληθυντικού
(Μονάδες 10)
3. α) Να αναγνωριστούν συντακτικώς οι τύποι:
συγγνώμης, ἐκείνῳ, μετοικῶν, δεησόμενοι, τίνος, κατελθεῖν
β) «Ἐξ΄ὧν…τούς ἐκβαλόντας»: Να βρεθούν και να χαρακτηριστούν πλήρως (εισαγωγή,
συντακτικός ρόλος, εκφορά)οι δευτερεύουσες ονοματικές προτάσεις της περιόδου.
(Μονάδες 10)
15
ÁÑ×ÁÉÁ ÊÁÔÅÕÈÕÍÓÇÓ Â´ËÕÊÅÉÏÕ
Φροντίδα για την αυτοεκτίμηση και τη γνωστική ανάπτυξη του μαθητή
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτός δίκαια θα μπορούσε να συγχωρεθεί από εσάς γιατί, όταν εξορι-
στήκατε από τους τριάκοντα τυράννους, αντιμετωπίσατε τις ίδιες συμφορές με εκείνον.
Από τα παραπάνω πρέπει να θυμηθείτε πώς συμπεριφερόταν ο καθένας από εσάς και τι
άποψη είχε και ποιον κίνδυνο δε θα υπέμεινε, ώστε να πάψει από τη μια να ζει σε ξένο
μέρος, να επιστρέψει από την άλλη στην πατρίδα, και να εκδικηθεί αυτούς που τον εξόρι-
σαν. Σε ποια πόλη ή φίλο ή ξένο δεν πήγατε για να (τον) παρακαλέσετε να σας επαναφέρει
από την εξορία; Τι αποφύγατε προσπαθώντας να επιστρέψετε; Αφού καταλάβατε τον
Πειραιά, δεν καταστρέψατε και το σιτάρι στην περιοχή και δεν καταστρέψατε επίσης τη γη
και δεν πυρπολήσατε τα προάστια και στο τέλος δεν επιτεθήκατε στα τείχη;
2. α) ἔκπεσε, χρῶ, ὑπομενοῦμεν, παύσαιτο
ἐκβάλητε, συγκατῆχε, ἐπειρώμην
β) τίσιν, πατρίσιν, τά σῖτα
3. α) συγγνώμης: αντικείμενο στο απαρέμφατο «τυγχάνειν».
ἐκείνῳ: δοτική αντικειμενική στο «αὐταῖς».
μετοικῶν: κατηγορηματική μετοχή, συνημμένη στο υποκείμενο του απαρεμφάτου
«παύσασθαι» (εννοείται: οὗτος).
δεησόμενοι: τελική μετοχή, συνημμένη στο υποκ. του ρήματος «ὑμεῖς» που εννοείται.
τίνος: αντικείμενο στο ρήμα «ἀπέχεσθε».
κατελθεῖν: τελ. απαρέμφατο, αντικείμενο στη μετοχή «πειρώμενοι», υποκείμενο
απαρεμφάτου ενν. ὑμεῖς (σχέση ταυτοπροσωπίας).
β) «πῶς…διέκειτο»/ «τίνα…εἴχεν»/ «ποῖον…ἄν «ὑπέμεινεν»: δευτερεύουσες ονοματικές
πλάγιες ερωτηματικές προτάσεις, που συνδέονται παρατακτικά μεταξύ τους, μερικής
αγνοίας. Λειτουργούν ως αντικείμενα στο απαρέμφατο «ἐνθυμεῖσθαι» της κύριας. Οι
δύο πρώτες εκφέρονται με Οριστική (διέκειτο/εἶχεν) γιατί δηλώνουν το πραγματικό, ενώ
η τρίτη εκφέρεται με δυνητική Οριστική (οὐκ ἄν ὑπέμεινεν) γιατί δηλώνει το δυνατό στο
παρελθόν.
 

Λυσίας ( Ερωτήσεις )

2013-03-11 06:30



§§ 1 – 3

1. Τα ρητορικά ήθη διακρίνονται:
α) «Στο ήθος του λέγοντος», που είναι επιδίωξη του λέγοντος να εξυψώσει τον εαυτό του.
β) «Στο ήθος του ακροατή», που είναι η επιδίωξη του λέγοντος να εξυψώσει τους ακροατές του.
γ) «Στο ήθος του αντιπάλου», που είναι η επιδίωξη του λέγοντος να μειώσει τον αντίπαλό του. Να εντοπίσετε και να αναλύσετε τα ρητορικά ήθη στο προοίμιο του λόγου.

2. «Τὸ μὲν οὖν ἀναγκαιότατον ἔργον τοῦ προοιμίου, καὶ ἴδιον τοῦτο, δηλῶσαι τί ἐστὶ τὸ τέλος οὗ ἕνεκα ὁ λόγος» (Αριστοτέλους, «Ῥητορικὴ Τέχνη» 14, 6). Ανταποκρίνεται η άποψη αυτή στο συγκεκριμένο προοίμιο; Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας με στοιχεία του κειμένου.

3. Σε ποια συμπεράσματα θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε για την αθηναϊκή δημοκρατία και τις προτεραιότητες που αυτή η πολιτεία θέτει από το γεγονός της δοκιμασίας των αρχόντων;

4. Αν από το λόγο του Λυσία είχε σωθεί μόνο αυτό το απόσπασμα, ποια στοιχεία θα μας βοηθούσαν να το αποδώσουμε στο συγκεκριμένο λογογράφο; (Βλ. Εισαγωγή, σελ. 30 – 31).

5. Για ποια στοιχεία της πολιτικής ή της κοινωνικής ζωής της αρχαίας Αθήνας θα μπορούσαμε να συναγάγουμε πληροφορίες από το προοίμιο αυτό, αν το αντιμετωπίζαμε ως ιστορική πηγή;

6. Σημειώστε Χ στο αντίστοιχο τετράγωνο.
Η στάση του Μαντιθέου στο προοίμια του λόγου είναι: Σωστό Λάθος
α) αξιοπρεπής. • •
β) παρακλητική. • •
γ) προκλητική. • •
δ) απολογητική. • •

7. «διάκειμαι»: Να αντικαταστήσετε την πρόθεση «διὰ» με τις προθέσεις: κατά, επί, παρά, εν + από, υπό και να σχηματίσετε στη νέα ελληνική σύντομες προτάσεις ή φράσεις με τα ρήματα αυτά ή παράγωγά τους, όπου θα φαίνεται η σημασία τους (π.χ.: η επικείμενη απάντηση των αρχηγών κρατών).

8. Να γράψετε τις λέξεις του κειμένου που είναι πολιτικοί και δικανικοί όροι ή αναφέρονται στις ανθρώπινες σχέσεις στην αρχαία Αθήνα και να τις μεταφέρετε στα νέα ελληνικά. Αν αυτές χρησιμοποιούνται στην εποχή μας, να δηλώσετε τη διαφορά στη σημασία τους όπου υπάρχει.

9. «διακείμενος ἀηδῶς»: α) Να γράψετε δύο παρόμοιες εκφράσεις που έχουν επικρατήσει σήμερα και εκφράζουν συμπάθεια η μία και αντιπάθεια η άλλη. β) Να σχηματίσετε δύο προτάσεις που να δηλώνεται η σημασία τους.

10. Να γράψετε στα νέα ελληνικά πέντε ουσιαστικά και επίθετα με β΄ συνθετικό το ρ. πράττω και παραγωγικές καταλήξεις – ος, – ία, – τος, – η και να δηλώσετε τη σημασία τους.

11. Να γράψετε στην αρχαία ελληνική από ένα συνώνυμο για τις παρακάτω λέξεις: πράττω, βιόω – ῶ, φαίνομαι, δέομαι, ἡγοῦμαι.

12. «εὔνους < ἐν + νοῦς< εὔνοια»: Να γράψετε στα νέα ελληνικά πέντε λέξεις αλλάζοντας το α΄ συνθετικό όπως στο παράδειγμα: εύνοια  υπόνοια.

13. «ἀποφέρω»: Να γράψετε στα νέα ελληνικά τρία παράγωγα ή σύνθετα από καθένα θέμα του ρήματος φέρω: θ. φερ – / φορ – / ενεκ – / και ένα σύνθετο από το φωρ – .

14. Να γράψετε τη σημασία των παρακάτω ρημάτων σύνθετων του «ἵσταμαι»:
ἀφίσταμαι = ............................................ μεθίσταμαι = ............................................ 
ἀνίσταμαι = ............................................ παρίσταμαι = ............................................ 
καθίσταμαι = ............................................ ὑφίσταμαι = ............................................

15. Να συνδέσετε κάθε λέξη της στήλης Α με τις παράγωγες οι ομόρριζές της στη στήλη Β γράφοντας μπροστά από κάθε γράμμα τον ή τους αριθμούς από τη στήλη Β.

Α Β
1. ρήση
2. ποίηση
α) βιόω – ῶ 3. φάσμα
4. βιώσιμος
β) ἔχω 5. πράγμα
6. ευεξία
γ) ποιῶ 7. πράκτωρ
8. ρήμα
δ) λέγω 9. βίωμα
10. φανός
ε) φαίνομαι 11. έξις 
12. αβίωτος
στ) πράττω 13. σχεδόν
14. ποίημα
15. λέσχη
16. βιώνω
17. άπραγος

16. Οι προϋποθέσεις που κρίνονταν απαραίτητες για την ανάληψη δημοσίου αξιώματος την εποχή του Μαντίθεου πιστεύετε πως θα έπρεπε να ισχύουν και στην εποχή μας για την εξακρίβωση του ήθους όσων ασχολούνται με τα κοινά; Να αιτιολογήσετε την απάντηση σας.

§§ 4 – 8

1. «φύλαρχοι», «στρατηγοί»: Ποιος ήταν ο ρόλος τους στην αρχαία Αθήνα;

2. α) Ποιο επιχείρημα του Μαντίθεου θεωρείτε ισχυρότερο στις §§ 4 – 8; β) Να αιτιολογήσετε την επιλογή σας.

3. Να γράψετε προτάσεις στα νέα ελληνικά με τις παρακάτω λέξεις ή τα παράγωγά τους: ἐκπέμπω, ἀποδημῶ, καταβάλλω, ἀξιῶ, δοκιμάζομαι, διαιτῶμαι, πάσχω.

4. Να γράψετε δύο παράγωγα και δύο σύνθετα ουσιαστικά από τα ρήματα:
α) πέμπω: ....................................................................
β) δίδωμι: ....................................................................
γ) πάσχω: .....................................................................
δ) ἔχω: .....................................................................

5. «ἀλλότριος – ξένος»: Να γράψετε παράγωγα ή σύνθετα στα νέα ελληνικά για το ζεύγος των λέξεων και να σχηματίσετε σύντομες φράσεις που θα φανερώνουν τις διαφορές στη σημασία τους.

6. Να γράψετε στην αρχαία ελληνική από ένα συνώνυμο για τις παρακάτω λέξεις: 
μαρτυρῶ = ................. πράττω = .................
ἔρχομαι = ................. γιγνώσκω = .................
βούλομαι = ................. σκοπῶ = .................
ἐξαμαρτάνω = .................

7. Να συμπληρώσετε τα κενά με παράγωγα των ρημάτων που δίδονται. 
α) καθαιρέω – ῶ: Η ..................... του στρατηγού.
β) ἐξαιρέω – ῶ: Έχει ................ ήθος, γι' αυτό αποτελεί ...............ση στη διαφθορά που επικρατεί.
γ) δίδωμι (δω/δο – ): Πληρώνω τις .............. Το βιβλίο είναι ένα καλό................ Είναι ............. της του ναού και η πράξη του λέγεται ............. Όποιος προσφέρει δώρα λέγεται .............
δ) γιγνώσκω: Η...............είναι δύναμη. Έχει πλήρη ά...........α του γεγονότος. Είναι επιστήμων ε............ κύρους. 

8. «κακῶς ποιῶ – κακῶς πάσχω»: Να γράψετε στα αρχαία ελληνικά το αντίθετο για καθεμιά από τις περιφράσεις και να το αποδώσετε μονολεκτικά στα νέα ελληνικά.

9. Ποια είναι η διαφορά της σημασίας του «πυνθάνομαι» από το «μανθάνω» και το «ἐπίσταμαι»;

10. α) Ποια είναι η σημασία των παρακάτω σύνθετων ρημάτων του ἔρχομαι: κατέρχομαι, διεξέρχομαι, μετέρχομαι, ὑπεισέρχομαι, ἀνέρχομαι, ὑπέρχομαι. 
β) Να γράψετε από ένα συνώνυμο των παρακάτω λέξεων με θέματα του ρήματος ἔρχομαι, (π.χ. για τη λέξη διάβαση: συνώνυμο με το θ. – ελευθ του ἔρχομαι = διέλευση): αποχωρώ, σύνοδος, μύηση, βατός, εφορμώ, θρασύτητα.

11. Να σχηματίσετε σύνθετα επίθετα ή ουσιαστικά με α' συνθετικό το επίρρημα εὖ και να γράψετε με πέντε από αυτά προτάσεις στα νέα ελληνικά:
εὖ + ἦθος  ευήθης = ο αφελής, ο ανόητος.
εὖ + ἅγος = ........................
εὖ + ἁλῶναι < ἁλίσκομαι = ........................
εὖ + βουλὴ (= σκέψη) = ........................
εὖ + γένος = ........................
εὖ + ἀνὴρ = ........................
εὖ + δαίμων = ........................
εὖ + γλῶττα = ........................
εὖ + ἀκούω = ........................

12. Ποιες από τις αρετές ενός καλού ομιλητή εντοπίζετε στις §§ 1 – 8;

§§ 9 – 13

1. Να εντοπίσετε το σημείο του λόγου που ο Μαντίθεος τονίζει ότι η ευπρεπής συμπεριφορά στην ιδιωτική ζωή αποτελεί εγγύηση για τη δημοσία ζωή και να αξιολογήσετε το επιχείρημά του αυτό.

2. «δίκη», «γραφή», «εἰσαγγελία»: Ποιος ήταν ο ρόλος τους στην αρχαία Αθήνα;

3. α) Ποιο από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ρήτορας θεωρείτε περισσότερο εύστοχο; β) Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

4. Να γράψετε στα αρχαία ελληνικά από ένα αντίθετο για τις παρακάτω λέξεις : βιόω – ῶ, φημί, ὁ αἰσχρός, ὁ νεώτερος, ὁμολογῶ.

5. Να σχηματίσετε προτάσεις στα νέα ελληνικά με τις ακόλουθες λέξεις: δοκιμασία, ακρόαση, τεκμήριο, πολέμιος, καθεστώς.

6. Να συνθέσετε το ρήμα «ἔχω» με πέντε προθέσεις και να σχηματίσετε με τα ρήματα που θα προκύψουν αντίστοιχες προτάσεις.

7. Ποια είναι η σημασία των παρακάτω ρημάτων, σύνθετων του «δείκνυμι» και του «γίγνομαι»; (ἀποδείκνυμι, ἐνδείκνυμι, ἐπιδείκνυμι, ἐπιγίγνομαι, προσγίγνομαι, ἀναδείκνυμι).

8. Να εντοπίσετε τις λέξεις του κειμένου που είναι ομόρριζες με τις παρακάτω: δόγμα, όψη, γηγενής, ευεξία, άβατος, δέηση, τύχη.

9. Από τα επιχειρήματα του Μαντιθέου άλλα απευθύνονται στο συναίσθημα και άλλα στη λογική. Αφού τα κατηγοριοποιήσετε με αυτό το κριτήριο, να προσπαθήσετε να ερμηνεύσετε τη σειρά, με την οποία τα παραθέτει.

10. Στην § 3 ο Μαντίθεος αναφέρεται με έμφαση στο «μετρίως βεβιωκὼς» και στην §11 «περὶ δὲ τῶν κοινῶν μοι μέγιστον τεκμήριον εἶναι τῆς ἐμῆς ἐπιεικείας». Με βάση τις φράσεις αυτές να γράψετε ποια σημασία απέδιδαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην ηθική ζωή των πολιτών σε σχέση με την πρόοδο της πολιτείας.

11. Ποια από τα στοιχεία των §§ 9 – 13 πιστεύετε πως θα χρησιμοποιούσε κάποιος συνήγορος κατά την αγόρευσή του σε μια σύγχρονη δίκη, για να αναδείξει το ήθος του πελάτη του;

12. Οι κοινωνικές σχέσεις αποτελούν και στα αρχαία χρόνια και στις μέρες μας κριτήριο για την ποιότητα και το ήθος των ανθρώπων. Μια λαϊκή παροιμία το εκφράζει με το γνωστό «δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Πώς αντιμετωπίζει την αντίληψη αυτή ο Μαντίθεος στο συγκεκριμένο κείμενο και πώς την αξιολογείτε εσείς στην εποχή μας; Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.

§§18 – 19

1. Ποια συμπεράσματα εξάγουμε για τα πολιτικά ήθη που επικράτησαν στην Αθήνα μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο;

2. «ὥστε οὐκ ἄξιον ἀπ᾽ ὄψεως, ὦ βουλή, οὔτε φιλεῖν οὔτε μισεῖν οὐδένα, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν ἔργων σκοπεῖν»: Να αναλύσετε την αντίθεση που υπάρχει στην άποψη αυτή του Μαντίθεου.

3. Να αναφερθείτε στο ήθος του Μαντιθέου, αφού συσχετίσετε τις παραγράφους 11 και 18 – 19.

4. α) Διαφαίνεται στο κείμενο κάποια προσπάθεια του Μαντιθέου να πείσει τους δικαστές, ώστε η δοκιμασία του να είναι επιτυχής;
β) Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας παραπέμποντας σε στοιχεία του κειμένου.

5. «ὠφελῶ», «ὀφείλω»: Να γράψετε τη σημασία των ρημάτων και δύο παράγωγες λέξεις για το καθένα.

§§ 20 – 21

1. Γιατί ο Μαντίθεος πήρε το λόγο στην Εκκλησία του Δήμου, αν και οι νέοι απέφευγαν να ανέβουν στο βήμα; (Στην απάντηση σας να λάβετε υπόψη και όσα ανέφερε ο Μαντίθεος στην § 10).

Απάντηση: Ο Μαντίθεος, αν και ήταν νέος, αναγκάστηκε να πάρει το λόγο στην Εκκλησία του Δήμου, γιατί όπως ειπώθηκε και στην παράγραφο 10 («διὰ τὰς συμφορὰς τὰς τοῦ πατρός»), οι εμπορικές επιχειρήσεις του πατέρα του υπέστησαν σοβαρότατες επιπτώσεις εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών που προκάλεσε ο μακροχρόνιος Πελοποννησιακός πόλεμος. Είναι πολύ πιθανόν μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας να κινδύνευσε η περιουσία του Μαντιθέου από τη νομοθεσία. Γι' αυτόν το λόγο δημηγόρησε, για να μπορέσει να διασώσει την πατρική περιουσία από τον κίνδυνο της δήμευσης.

2. α) Γιατί ο Μαντίθεος στον επίλογο του λόγου του επαινεί τους βουλευτές; β) Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.

3. α) Όσοι ασκούν ή πρόκειται να ασκήσουν εξουσία πρέπει, κατά τη γνώμη σας, να υφίστανται «δοκιμασία»;
β) Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.

4. Να γράψετε ένα κείμενο στο οποίο θα αναφέρετε τον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα.

5. Να συνδέσετε τα ρήματα της στήλης με τα συνώνυμά τους στη στήλη Β.


Α Β
ἄχθομαι, αἴρω, λέγω, δοκῶ, ἐπιχειρῶ, ἐνθυμοῦμαι. ἀναλαμβάνω, ἐπιλαμβάνομαι, νομίζω, ὑπολαμβάνω, οἴομαι, ἡγοῦμαι, διανοοῦμαι, μνημονεύω, λογίζομαι, ἀνίστημαι, ἀνορθῶ, ἐγείρω, φημί, φθέγγομαι, ἀγορεύω, ἀγανακτώ, ἀνιῶμαι, θλίβομαι, λυποῦμαι.

Λυσίας ( Ανάλυση )

2013-03-11 06:26

 

Α Ρ Χ Α Ι Α Β’ Λ Υ Κ Ε Ι Ο Υ – Γ Ν Ω Σ Τ Ο
Ε Π Ι Λ Ε Γ Μ Ε Ν Α Θ Ε Μ Α Τ Α
Λ Υ Σ Ι Ο Υ Υ Π Ε Ρ Μ Α Ν Τ Ι Θ Ε Ο Υ
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Πόσο σημαντική ήταν η δοκιμασία ως θεσμός του δημοκρατικού πολιτεύματος;
Η δοκιμασία αποτελούσε βασικό θεσμό της αθηναϊκής πολιτείας των κλασικών
χρόνων που επαλήθευε και κατοχύρωνε το δημοκρατικό πολίτευμα, γιατί:
α. Διαπαιδαγωγούσε τους πολίτες, ώστε να γίνουν ενάρετοι, ευσυνείδητοι και
υπεύθυνοι.
β. Επιβράβευε την αξιοκρατία.
γ. Συντελούσε στην ομαλή λειτουργία της πόλης
δ. Παραμέριζε από τα δημόσια αξιώματα τους ανάξιους, τους κακοήθεις και τους
καιροσκόπους
ε. Εδραίωνε τη δημοκρατία με την άνοδο των δημοκρατικών μόνο πολιτών στις
ανώτατες δημόσιες θέσεις
Ποιες είναι οι εκφράσεις του κειμένου με τις οποίες ο Μαντίθεος αποδίδει
χαρακτηρισμούς στους κατηγόρους του και ποιες προβάλλουν το δικός ήθος;
Ήθος των κατηγόρων:
«τοῖς κατηγόροις βουλομένοις ἐκ παντὸς τρόπου κακῶς ἐμὲ ποιεῖν»
«τοῖς ἀδίκῶς διαβεβλημένοις τούτους εἶναι μεγίστων ἀγαθῶν αἰτίους, οἵτινες ἂν
ἀναγκάζωσιν εἰς ἔλεγχον τῶν αὐτοῖς βεβιωμένων καταστῆναι»
«καὶ παρὰ τὴν δόξαν καὶ τοὺς λόγους τῶν ἐχθρῶν»
«ἡγεῖσθαι χείρους εἶναι»
Ήθος του Μαντιθέου:
«πολλὴν ἂν χάριν εἶχον ταύτης τῆς κατηγορίας»
«ἀδίκῶς διαβεβλημένοις»
«ἐγὼ γὰρ σφόδρα ἐμαυτῷ πιστεύω»
«ἐπειδὰν ἐμοῦ λέγοντος ἀκούσῃ περὶ τῶν πεπραγμένων, μεταμελήσειν αὐτῷ καὶ
πολὺ βελτίω με εἰς τὸ λοιπὸν χρόνον ἡγεῖσθαι»
«εὔνους εἰμὶ τοῖς καθεστηκόσι πράγμασι»
«ἠνάγκασμαι τῶν αὐτῶν κινδύνων μετέχειν ὑμῖν»
«περὶ τὰ ἄλλα μετρίως βεβικώς»
«οὐχ ἵππευον οὐδ’ ἐπεδήμουν ἐπὶ τῶν τριάκοντα, οὐδὲ μετέσχον τῆς τότε
πολιτείας».
Ο Μαντίθεος, λοιπόν χαρακτηρίζει τους αντιπάλους του κακοήθεις, συκοφάντες,
αναξιόπιστους, επικίνδυνους για το δημοκρατικό πολίτευμα, ανθρώπους χωρίς ήθος. Ενώ, ο
ίδιος παρουσιάζεται ανεξίκακος, θύμα της κακίας και της συκοφαντικής δυσφήμισης, γεμάτος
αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, υπερασπιστής του δημοκρατικού πολιτεύματος,
μετριοπαθής και σώφρων.
Ποια επιχειρήματα χρησιμοποιεί ο Μαντίθεος για να ανασκευάσει το
κατηγορητήριο;
α. Ευγνωμονεί σχεδόν τους κατηγόρους του, γιατί του δίνουν την ευκαιρία να
απολογηθεί για τις πράξεις της ζωής του (λογικό – ψυχολογικό).
β. Υποστηρίζει ότι το κατηγορητήριο είναι απλά συκοφαντίες εις βάρος του και ότι με
την απολογία του θα το ανασκευάσει μετατρέποντας την αντιπάθεια που μάλλον τρέφουν όλοι
για το πρόσωπό του σε συμπάθεια και εκτίμηση; (λογικό - ψυχολογικό)
γ. Δηλώνει ότι είναι αφοσιωμένος στη δημοκρατία και ότι συμμετείχε στου ίδιους
κινδύνους στους οποίους συμμετείχαν και οι βουλευτές (πραγματικό).
δ. Δηλώνει ότι έχει ζήσει με μέτρο και κοσμιότητα, χωρίς πάθη και ακρότητες
(πραγματικό - λογικό).
ε. Ισχυρίζεται ότι το κατηγορητήριο δεν ισχύει, γιατί ούτε υπηρέτησε ως ιππέας ούτε
βρισκόταν στην Αθήνα την εποχή των Τριάκοντα ούτε συμμετείχε στο τυραννικό καθεστώς
(πραγματικό).
ΔΙΗΓΗΣΗ – ΑΠΟΔΕΙΞΗ §§ 4 – 8
Ποια δραματικά γεγονότα, που αποτελούν και ιστορικά στοιχεία για την
πραγματολογική γνώση της εποχής εκείνης, έζησε από μακριά ο Μαντίθεος και γιατί
αναφέρεται σ’ αυτά;
Ο Μαντίθεος δηλώνει ότι δεν συμμετείχε στο τυραννικό καθεστώς των Τριάκοντα γιατί
ο πατέρας του τον είχε στείλει στον Πόντο, στον φίλο του βασιλιά Σάτυρο. Έτσι, έζησε από
μακριά τα ακόλουθα πολύ δραματικά για την Αθήνα γεγονότα:
Την πανωλεθρία του αθηναϊκού στόλου στους Αιγός ποταμούς, τον Απρίλιο του 405
π.Χ.
Την κατεδάφιση των τειχών την άνοιξη του 404 π.Χ.
Την κατάλυση της δημοκρατίας τον Αύγουστο /Σεπτέμβριο του 404 π.Χ.
και την εγκαθίδρυση των Τριάκοντα.
Την αυθαίρετη και εγκληματική διακυβέρνηση της πόλης από τους Τριάκοντα, ως τον
Μάιο του 403 π.Χ.
Η αναφορά του Μαντίθεου στα γεγονότα αυτά είναι σκόπιμη και σχετίζεται με αυτό
που λέμε παθοποιία. Επιδιώκει να διεγείρει στις ψυχές των ακροατών/βουλευτών
αντιπαθητικά συναισθήματα κατά των κατηγόρων του ανακαλώντας στη μνήμη τους
τραυματικές εμπειρίες. Έτσι αυτοί αποδεικνύονται κακοήθεις και συκοφάντες, αφού τον
κατηγορούν ότι υπηρέτησε ως ιππέας την εποχή που κυβερνούσαν την Αθήνα οι Τριάκοντα,
ενώ στην πραγματικότητα αυτός απουσίαζε τότε από την πόλη.
Το συμπέρασμα στην αρχή της παραγράφου 7 είναι η κατακλείδα ενός
υποθετικού συλλογισμού με τη μορφή ενθυμήματος. Ποια είναι η πλήρης μορφή του;
Η παράγραφος 7 αρχίζει με ένα συμπέρασμα (ἐμὲ τοίνυν οὐδεὶς ἄν ἀποδείξειεν …)
που αποτελεί την κατακλείδα ενός υποθετικού συλλογισμού που έχει τη μορφή ενθυμήματος.
Τα πιθανά δεδομένα στα οποία στηρίζεται αυτό το συμπέρασμα είναι τα εξής:
α. Αν είχε υπηρετήσει ως ιππέας και επομένως ως συνεργός των Τριάκοντα, τότε ο
φύλαρχος θα έπρεπε να συμπεριλάβει και το δικό του όνομα στον κατάλογο των ιππέων, οι
σύνδικοι να διεκδικήσουν από αυτόν την «κατάστασιν», την οποία ο Μαντίθεος θα είχε
επιστρέψει (στο φύλαρχο).
β. Γεγονός είναι ότι δε συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο του φυλάρχου, δεν είχε δίκη
με τους συνδίκους, δεν επέστρεψε καμία «κατάστασιν».
Συμπέρασμα:
Δεν υπηρέτησε ως ιππέας την εποχή των Τριάκοντα.
ΔΙΗΓΗΣΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ §§ 9 – 13
Ποιος είναι ο λειτουργικός ρόλος της παραγράφου 9 ως προς τη τάξη/δομή του
λόγου;
Η παράγραφος 9 αποτελεί την αρχή του δεύτερου μέρους της διήγησης – απόδειξης
και λειτουργεί ως προοίμιό της. Σ’ αυτήν ο Μαντίθεος ισχυρίζεται ότι όσα ανέφερε για τη
συγκεκριμένη κατηγορία ήταν αρκετά και ότι την έχει ανασκευάσει. Επομένως οποιαδήποτε
επιπλέον αναφορά στο θέμα θα ήταν περιττή. Έτσι καταφέρνει να επηρεάσει την κρίση των
βουλευτών, ώστε να αποδειχτούν τον ισχυρισμό του.
Το ότι όμως θεωρεί ότι έχει ανασκευάσει το κατηγορητήριο δε σημαίνει ότι θα
τελειώσει εδώ τον λόγο του. Ο Μαντίθεος προσηλωμένος στο στόχο του, που δεν είναι άλλος
από το να πετύχει την εύνοια των βουλευτών – και την οποία ζητά εμφανώς – ώστε να
εγκρίνουν την εκλογή του στο αξίωμα του βουλευτή, κρίνει αναγκαίο να απολογηθεί για τα
πεπραγμένα της ζωής του, για τους εξής λόγους:
- αυτό επιβάλλει ο θεσμός της δοκιμασίας,
- θα δώσει μια πλήρη εικόνα για τον εαυτό του, ώστε οι βουλευτές να σχηματίσουν
ορθή γνώμη για το άτομό του,
- η υπόθεση δεν είναι μόνο προσωπική, αλλά έχει κυρίως δημόσιο χαρακτήρα μια και
οι βουλευτές είναι λειτουργοί του λαού και πρέπει να διαθέτουν ανάλογο ήθος.
Έτσι, η παράγραφος αυτή επιτελεί όλες τις λειτουργίες του προοιμίου, δηλαδή την
πρόσεξιν την εὔνοιαν και την εὐμάθειαν.
Πως κρίνετε τον Μαντίθεο από τη συμπεριφορά που υπέδειξε στην ιδιωτική του
ζωή;
Ο Μαντίθεος μας λέει ότι, παρά τις σοβαρές επιπτώσεις που είχε ο Πελοποννησιακός
πόλεμος στις επιχειρήσεις του πατέρα του και τη μέτρια οικονομική του κατάσταση, κατάφερε
να εκπληρώσει το ηθικός χρέος προς αδελφές του προικίζοντας τες επαρκώς. Επίσης,
απέναντι στον αδελφό του φέρθηκε με εξαιρετική τιμιότητα, αφού κατά τη διανομή των
πατρώων έδωσε μεγαλύτερο μερίδιο απ’ ό,τι κράτησε ο ίδιος. Όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο
τίμιο και αφιλοκερδή, που αγαπά την οικογένειά του και φέρεται στα μέλη της με αγάπη και
στοργικότητα.
Αλλά και στις διαπροσωπικές του σχέσεις ο Μαντίθεος ήταν άνθρωπος που
διατηρούσε αρμονικές σχέσεις με του συμπολίτες του και ποτέ δεν έδωσε αφορμή για
παράπονο σε κανέναν. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι είχε κοινωνική συνείδηση ότι σεβόταν
την προσωπικότητα των συμπολιτών του και ότι ήταν άνθρωπος φιλήσυχος.
Γιατί ο Μαντίθεος αναφέρεται στη συμπεριφορά που επέδειξε στη δημόσια ζωή
του;
Ο Μαντίθεος αναφέρεται στον δημόσιο βίο του, γιατί γνωρίζει ότι δημόσια εικόνα του
θα επηρεάσει περισσότερο τους βουλευτές στην επικύρωση της εκλογής του ως βουλευτή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αθηναίος εκείνης της εποχής καταξιωνόταν περισσότερο ως
ενεργό και υπεύθυνο μέλος της πόλης του, ως πολίτης και όχι ως ιδιώτης. Η ολοκλήρωσή του
εξαρτιόταν από το βαθμό συμμετοχής του στα κοινά, δηλαδή από την πολιτική του
κοινωνικοποίηση. Αντίθετα, αν ήταν αδιάφορος προς τα κοινά, έμενε απλά ιδιώτης και
απομονωνόταν από τα δημόσια δρώμενα, αφού δεν καλλιεργούσε πολιτική συνείδηση.
Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν ο Μαντίθεος αναφέρεται στη δημόσια ζωή
του και θεωρεί μέγιστη απόδειξη της εντιμότητάς του τις κακολογίες εκείνων που δεν
ενδιαφέρονται για τα κοινά, εκείνων που είναι αργόσχολοι και συχνάζουν σε κακόφημα μέρη.
Τα μέρη αυτά θεωρούνταν τόποι διαφθοράς όπου δυστυχώς σύχναζαν πολλοί νεαροί
Αθηναίοι. Το ότι λοιπόν τέτοιου είδους άνθρωποι των συκοφαντούν, δείχνει ότι ο ίδιος δεν έχει
καμία σχέση με αυτούς, δεν είναι όμοιός τους και ότι είναι άνθρωπος ανώτερος, γι’ αυτό και
προκαλεί τον φθόνο τους. Οι κακολογίες και οι ψευδολογίες εις βάρος του είναι συνέπεια του
φθόνου που νιώθουν κάποιοι εξαιτίας της ηθικής του ανωτερότητας.
Ποια τα επιχειρήματα του Μαντιθέου στις παραγράφους 11, 12;
Στις παραγράφους αυτές χρησιμοποιεί δύο επιχειρήματα με τα οποία προσπαθεί να
προβάλει το έντιμο ήθος του στη δημόσια ζωή.
Απόδειξη της τιμιότητάς του είναι το ότι όσοι τον κατηγορούν συχνάζουν
στα κυβευτήρια, στα καπηλειά και σε άλλα κακόφημα μέρη. Αν ήταν όμοιός
τους δεν θα τον εχθρεύονταν ούτε θα διατύπωναν σε βάρος του ψεύδη. Η
ανωτερότητα του ήθους του τους κινεί το μίσος εναντίον του.
- Κανένας δεν μπορεί αν ισχυριστεί και να αποδείξει για το ίδιο – σε αντίθεση
με άλλους – ότι έχει υποστεί αισχρή δίκη για ιδιωτική υπόθεση, ότι έχει
μηνυθεί για δημόσια παρανομία που έβλαψε την κοινότητα, ότι έχει
καταγγελθεί για σοβαρότατο αδίκημα κατά της πολιτείας.
Με ποιους τρόπου προσπαθεί να γίνει πιστικός ο Μαντίθεος στην παράγραφο
13;
Στην παράγραφο αυτή ο Μαντίθεος, θέλοντας να προβάλει το πατριωτικό ήθος και το
ηρωικό του φρόνιμα, αναφέρεται στη δράση του στις εκστρατείες και στους πολεμικούς
κινδύνους. Για να γίνει πιο πιστικός καταφεύγει στη χρήση ιστορικών παραδειγμάτων,
παραθέτει αξιολογικές γνώμες/κρίσεις και επικαλείται τη μαρτυρία ανθρώπου που γνώριζε τη
δράση του.
Ο Μαντίθεος γνωρίζει ότι τα ιστορικά παραδείγματα είναι γεγονότα αναμφισβήτητα
και μάλιστα η αναφορά στη μάχη της Αλιάρτου, που έγινε περίπου το 390 π.Χ., είναι ένα
πρόσφατο γεγονός, το οποίο θυμούνται όλοι οι βουλευτές. Το απόφθεγμα για το χρέος όλων
στη συμμετοχή στους κινδύνους για την υπεράσπιση της πατρίδας σε συνδυασμό με τη δική
του δράση αίρει τυχόν επιφυλάξεις των βουλευτών για το ήθος και πατριωτικό του φρόνιμα.
Και τέλος, η μαρτυρική κατάθεση, και μάλιστα του ίδιου του φυλάρχου, έχει ιδιαίτερη αξία,
αφού επιβεβαιώνει χωρίς αμφιβολία την πρόταση του Μαντιθέου για τη μετάταξή του στο
σώμα των οπλιτών, άρα και το ηρωικό του ήθος.
ΔΙΗΓΗΣΗ – ΑΠΟΔΕΙΞΗ §§ 14 – 17
Που απέβλεπε η παραδειγματική συμπεριφορά του Μαντίθεου και γιατί
αναφέρεται εκτενώς σ’ αυτήν;
Ο Μαντίθεος παρουσιάζει την άψογη και παραδειγματική στρατιωτική του
συμπεριφορά, αφενός για να δώσει την εικόνα ενός αληθινού πατριώτη και γενναίου
πολεμιστή, αφετέρου για να πείσει τους βουλευτές ότι πληρεί τις προϋποθέσεις για το αξίωμα
για το οποίο υφίσταται τη δοκιμασία. Μάλιστα η σκέψη του κάνει μια εύστοχη στροφή, λέει ότι
με τη συμπεριφορά αυτή προσέβλεπε στο να διεκδικήσει με επιτυχία τα δικαιώματά του ως
Αθηναίος πολίτης, αν ποτέ εμπλακεί άδικα σε δίκη και να βρει ηθική δικαίωση και καταξίωση
από τους συμπολίτες του.
Φυσικά, ένας τέτοιος ισχυρισμός δύσκολα γίνεται πιστευτός και πολλοί μελετητές
διαβλέπουν ιδιοτελή και υστερόβουλα κίνητρα. Ωστόσο, μάλλον δημιούργησε εντύπωση και
επηρέασε την κρίση κάποιων βουλευτών που σίγουρα θα σκέφτηκαν ότι ένας άνθρωπος με
τόσο πατριωτισμό και γενναιότητα αξίζει να υπηρετήσει την πόλη από το αξίωμα του
βουλευτή.
ΔΙΗΓΗΣΗ – ΑΠΟΔΕΙΞΗ §§ 18 -19
Γιατί ο Μαντίθεος κάνει λόγο για την εξωτερική του εμφάνιση;
Ο Μαντίθεος ήταν γόνος εύπορης και αριστοκρατικής οικογένειας και μάλλον είχε
ολιγαρχικά φρονήματα. Άλλωστε και με την εξωτερική του εμφάνιση – μακριά κόμη, ντύσιμο
– έδειχνε έντονο φιλολακωνισμό και ίσως και με την συμπεριφορά του. Για τους
περισσότερους δημοκρατικούς Αθηναίους το γεγονός αυτό ήταν σίγουρα ενοχλητικό ως και
προκλητικό, γιατί οι αναμνήσεις και τα βιώματά τους από το καθεστώς των Τριάκοντα ήταν
πολύ οδυνηρά. Άλλωστε, δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από την αποκατάσταση της
δημοκρατίας και επίσης οι ολιγαρχικοί της πόλης, που δεν ήταν λίγοι, φρόντιζαν να κάνουν
αισθητή την παρουσία τους οργανωμένοι σε πολιτικές ομάδες που απεργάζονταν την
κατάλυση της δημοκρατίας. Ο Μαντίθεος λοιπόν γνώριζε την ανησυχία των δημοκρατικών
συμπολιτών του και φοβόταν μήπως βουλευτές επηρεαστούν συναισθηματικά και αυτοί από
την εξωτερική του εμφάνιση και τη θεωρήσουν ότι αυτή υποδήλωνε τα πολιτικά του
φρονήματα.
Έτσι, φροντίζει να παρουσιάσει την εμφάνισή του ως μια ακίνδυνη συνήθεια από την
οποία δεν απειλείται κανείς, ούτε οι ίδιοι ως εκφραστές του δημοκρατικού πολιτεύματος, και
υποστηρίζει ότι το πιο ασφαλές κριτήριο για την αξιολόγηση του πολίτη είναι οι πράξεις του
προς την πατρίδα και όχι το φαίνεσθαι.
Γιατί ο Μαντίθεος επανέρχεται στο θέμα της στρατιωτικής του θητείας το οποίο
φάνηκε να έχει ολοκληρωθεί με όσα είπε στις προηγούμενες παραγράφους;
Ο Μαντίθεος, ενώ αναφέρθηκε εκτενώς στις προηγούμενες ενότητες στον τρόπο με
τον οποίο ανταπεξήλθε στις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, στην ενότητα αυτή σκόπιμα και
συνειδητά επανέρχεται στο το θέμα αυτό, για να το τονίσει και να κερδίσει την εύνοια των
βουλευτών και να μειώσει κάποιο άλλο γεγονός, που αποτελούσε τροχοπέδη για την εκλογή
του ως βουλευτή.
Γνωρίζει πολύ καλά ότι η φιλολακωνική εξωτερική του εμφάνιση ενοχλεί και προκαλεί
αντιπάθειες. Πρέπει λοιπόν να υποβαθμίσει το θέμα αυτό και να προβάλει ως αντιστάθμισμα
τον τρόπο με τον οποίο εκπλήρωσε το χρέος του προς την πατρίδα. Τονίζει παράλληλα ότι
χρέος των βουλευτών είναι να τον κρίνουν με αντικειμενικά και λογικά κριτήρια και, για να το
πετύχουν αυτό, θα πρέπει να αξιολογήσουν τα έργα του παρακάμπτοντας το συναίσθημα
που ενδεχομένως προκαλείται από την εξωτερική του εμφάνιση.
Κατά τον Μαντίθεο, μια πράξη αξιολογείται από τη συχνότητα με την οποία
επαναλαμβάνεται, από τη διάρκειά της, από το κίνητρό της και, τέλος, από το αποτέλεσμά
της. Για όλους αυτούς τους λόγους τονίζει ότι ποτέ δεν παραμέλησε κάποια εκστρατεία ή
φύλαξη φρουρίου, αλλά πάντα εκστράτευε με τους πρώτους και αποχωρούσε από το πεδίο
της μάχης με τους τελευταίους. Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνει να παρουσιάσει τον εαυτό του
ως ένα πολίτη με ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλοπατρίας και της αυτοθυσίας προς
εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος.
Επομένως, καθήκον των βουλευτών είναι να κρίνουν την αξία και την ποιότητά του
βασιζόμενοι σε όλα αυτά και να μην επηρεάζονται συναισθηματικά, όπως ορισμένοι
συμπολίτες του, από ήσσονος σημασίας θέματα, γιατί το συναίσθημα οδηγεί σε εσφαλμένες
κρίσεις, που μόνο επιβλαβείς μπορούν να αποδειχτούν για την πόλη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ §§ 20 – 21
Που οφείλεται η επιθυμία του Μαντιθέου να ασχοληθεί με την πολιτική;
Ο Μαντίθεος θέλοντας να δικαιολογηθεί για την ασεβή προς τους μεγαλύτερους του
συμπεριφορά, που υπέδειξε, όταν ήταν ακόμη πολύ νέος, προβάλει τη στάση του εκείνη ως
γεγονός που απέρρεε από το ζήλο του να μιμηθεί τους προγόνους του, οι οποίοι συνεχώς
ασχολούνταν με τα κοινά για το καλό της πατρίδας τους. Έτσι, με το να δείξει υπέρμετρη
φιλοδοξία στην άσκηση των πολιτικών του καθηκόντων, θεωρούσε ότι ολοκληρωνόταν ο ίδιος
πολιτικά. Επίσης, συνδέει τη στάση του με τη συμπεριφορά και τη πεποίθηση των
βουλευτών, οι οποίοι θεωρούν αξιόλογους άνδρες μόνο αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά
και είναι ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες. Επομένως, ο ίδιος προσπαθούσε να ανταποκριθεί
στα αξιολογικά κριτήρια εκείνων, που παρακινούν, εμπνέουν και καθοδηγούν τους νέους.
Ποια αντίφαση επισημαίνει ο Μαντίθεος στους βουλευτές, αν δεν εγκρίνουν την
εκλογή του;
Ο Μαντίθεος στον επίλογο του λόγου του θυμίζει στους βουλευτές ότι στο παρελθόν
είχε πάρει το λόγο στην Εκκλησία του δήμου, αν και ήταν πολύ νέος. Αναγνωρίζει ότι επέδειξε
τότε υπέρμετρη φιλοδοξία, ωστόσο είχε κάποια κίνητρα, για τα οποία φέρουν οι βουλευτές
μερίδιο ευθύνης. Οι ίδιοι με τη στάση τους παρακινούν κάθε πολίτη να είναι ενεργός και
υπεύθυνος και να ασχολείται με τα ζητήματα της πόλης. Αυτός λοιπόν επεχείρησε τότε να
αγορεύσει υιοθετώντας ως συμβουλή την απαίτησή τους και προσπαθώντας να ανταποκριθεί
στα δικά τους αξιολογικά κριτήρια. Εμμέσως τους επαινεί, αλλά τους ασκεί και ψυχολογική
πίεση θέτοντάς τους ενώπιον των ευθυνών τους: αν τον αποδοκιμάσουν εξαιτίας της
φιλοδοξίας που επέδειξε υπερασπιζόμενος κάποια υπόθεσή του, θα είναι σαν να επικρίνουν
τους εαυτούς τους αρνούμενοι των καθοδηγητικό τους ρόλο.
 

Λυσίας ( Μετάφραση )

2013-03-11 06:24

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ενότητα Α (§§ 1-3) Προοίμιο

(1) Αν δεν γνώριζα καλά, κύριοι βουλευτές, ότι οι κατήγοροι θέλουν να με βλάπτουν με κάθε τρόπο, θα τους χρωστούσα μεγάλη ευγνωμοσύνη γι' αυτήν εδώ την κατηγορία• γιατί έχω τη γνώμη ότι είναι αίτιοι πάρα πού μεγάλων ωφελειών για όσους έχουν συκοφαντηθεί άδικα αυτοί που θα ανάγκαζαν αυτούς να λογοδοτήσουν για τις πράξεις της ζωής τους.
(2) Γιατί εγώ τόσο πολύ έχω πεποίθηση στον εαυτό μου, ώστε ελπίζω ότι, και αν ακόμα κάποιος τυχαίνει να φέρεται άσχημα ή εχθρικά προς εμένα, όταν με ακούσει να μιλώ για όσα έχουν γίνει, θα μετανιώσει και θα με θεωρήσει στο εξής πολύ καλύτερο.
(3) Έχω λοιπόν την αξίωση, κύριοι βουλευτές, αν αποδείξω σε σας μόνο τούτο, ότι δηλαδή διάκειμαι φιλικά προς το παρόν πολίτευμα και ότι είμαι αναγκασμένος να συμμετέχω στους ίδιους με σας κινδύνους, να μην υπάρχει ακόμα καμιά ωφέλεια σε μένα• αν ωστόσο αποδειχτεί ότι και σχετικά με τα υπόλοιπα έχω ζήσει κόσμια και πολύ διαφορετικά από την πεποίθηση και τους ισχυρισμούς των εχθρών μου, σας παρακαλώ αφενός να επικυρώνετε την εκλογή μου, αφετέρου να νομίζετε ότι αυτοί είναι κακοήθεις. Πρώτα λοιπόν θα αποδείξω ότι δεν υπηρετούσα ως ιππέας ούτε διέμενα στην πόλη επί των Τριάκοντα (τυράννων), ούτε συμμετείχα στο τότε πολίτευμα. 

ΕΝΟΤΗΤΑ Β (§§ 4-8) Απόδειξη

(4) Ο πατέρας (μας) δηλαδή, πριν από την καταστροφή στον Ελλήσποντο, μας έστειλε να ζήσουμε κοντά στο Σάτυρο το (βασιλιά) στον Πόντο, και δε βρισκόμασταν στην Αθήνα ούτε όταν γκρεμίζονταν τα τείχη ούτε όταν μεταβαλλόταν το πολίτευμα, αλλά ήρθαμε στην (Αθήνα) πέντε μέρες πρωτύτερα, πριν επιστρέψουν από την εξορία στον Πειραιά αυτοί από τη Φυλή.
(5) Και πράγματι ούτε εμείς ήταν πιθανό, αφού είχαμε φτάσει σε τέτοια κρίσιμη χρονική στιγμή, να επιθυμούμε να συμμετέχουμε σε ξένους κινδύνους, ούτε εκείνοι προφανώς είχαν τέτοια πρόθεση, ώστε να παρέχουν αξιώματα στη διοίκηση της πολιτείας σε όσους ζούσαν στα ξένα και σε όσους δε διέπρατταν κανένα αδίκημα (εναντίον των πολιτών), αλλά (αντίθετα) περισσότερο στερούσαν τα πολιτικά τους δικαιώματα ακόμα και από εκείνους που συνεργάστηκαν μαζί τους στην κατάλυση της δημοκρατίας.
(6) Έπειτα είναι ανόητο να εξετάζει κανείς αυτούς που υπηρέτησαν στο ιππικό από την πινακίδα• γιατί σ' αυτήν αφενός πολλοί απ' αυτούς που παραδέχονται ότι υπηρέτησαν στο ιππικό δεν είναι (γραμμένοι) μέσα, αφετέρου μερικοί από αυτούς που ζούσαν μακριά από την πόλη έχουν αναγραφεί (εκεί). Πιο μεγάλη όμως απόδειξη ακρίβειας είναι η εξής• όταν δηλαδή επιστρέψατε (από την εξορία), αποφασίσατε με ψηφοφορία οι φύλαρχοι να παραδώσουν κατάλογο των ιππέων, για να εισπράξετε πίσω το επίδομα από αυτούς.
(7) Κανείς λοιπόν δε θα μπορούσε να αποδείξει για μένα ούτε ότι εγώ αναγράφηκα (στον κατάλογο) από τους φυλάρχους ούτε ότι παραπέμφθηκα στους συνηγόρους του δημοσίου ούτε ότι εισέπραξα επίδομα. Και όμως είναι εύκολο να κατανοήσουν όλοι αυτό, ότι δηλαδή αναπόφευκτα, αν δεν ανακάλυπταν αυτούς που πήραν τα επιδόματα, οι ίδιοι θα τιμωρούνταν. Επομένως, μπορείτε να εμπιστεύεστε πολύ πιο δικαιολογημένα εκείνους τους καταλόγους παρά αυτούς• από εκείνους δηλαδή ήταν εύκολο, για όποιον το επιθυμούσε, να διαγραφεί, ενώ στους άλλους αναγκαστικά αναφέρθηκαν όσοι υπηρέτησαν στο ιππικό από τους φυλάρχους.
(8) Ακόμα, κύριοι βουλευτές, αν βέβαια υπηρέτησα το ιππικό, δε θα αρνιόμουν αυτό αν είχα κάνει κακό, αλλά θα απαιτούσα να επικυρώνετε την εκλογή μου, αν αποδείξω ότι κανείς από τους πολίτες δεν έχει κακοποιηθεί από εμένα. Βλέπω μάλιστα ότι και εσείς έχετε αυτή τη γνώμη και ότι από τη μια πολλοί απ' αυτούς που τότε υπηρέτησαν στο ιππικό είναι βουλευτές, από την άλλη πολλοί απ' αυτούς έχουν εκλεγεί με χειροτονία στρατηγοί και ίππαρχοι. Επομένως, μη νομίζετε ότι εγώ κάνω αυτήν την απολογία για κανέναν άλλο λόγο, παρά επειδή τόλμησαν επίσημα να πουν συκοφαντικά ψεύδη εις βάρος μου. Ανέβα λοιπόν για χάρη μου (στο βήμα) και κατάθεσε μαρτυρία.

ΕΝΟΤΗΤΑ Γ (§§ 9-13) Διήγηση α΄ μέρος

(9) Σχετικά λοιπόν με αυτήν την κατηγορία δε γνωρίζω για ποιο σκοπό πρέπει να μιλήσω περισσότερο. Μου φαίνεται μάλιστα, κύριοι βουλευτές, ότι στους άλλους δικαστικούς αγώνες αρμόζει να απολογείται κάποιος μόνο για τις ίδιες τις κατηγορίες, όμως στις δίκες δοκιμασίας είναι δίκαιο να λογοδοτεί (ο δοκιμαζόμενος) για όλη τη ζωή του. Σας παρακαλώ λοιπόν να με ακούσετε προσεκτικά με εύνοια. Μάλιστα θα κάνω την απολογία μου όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
(10) Εγώ δηλαδή πρώτα - πρώτα, παρόλο που κληρονόμησα λίγη περιουσία εξαιτίας των συμφορών του πατέρα μου και της πόλης, πάντρεψα δύο αδερφές, αφού έδωσα προίκα στην καθεμιά τριάντα μνες, με τον αδερφό μου ωστόσο μοιράστηκα (την περιουσία) με τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνος να παραδέχεται ότι έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην πατρική περιουσία σε σχέση με μένα, και απέναντι σε όλους γενικά τους υπόλοιπους (συμπολίτες μου) έχω ζήσει με τέτοιο τρόπο, ώστε ποτέ μέχρι τώρα δεν έδωσα καμιά αφορμή παραπόνου ούτε σε έναν (συμπολίτη μου).
(11) Λοιπόν τις ιδιωτικές μου υποθέσεις έτσι τις έχω διευθετήσει• όσον όμως αφορά το δημόσιο βίο μου, νομίζω ότι η μέγιστη απόδειξη της δικής μου εντιμότητας είναι ότι από τους νεότερους όσοι τυχαίνει να ασχολούνται με ζάρια ή ποτά ή τέτοιου είδους ασωτίες, θα δείτε ότι όλοι είναι εχθροί μου και ότι διαδίδουν για μένα πάρα πολλούς ανακριβείς λόγους και ότι λένε πάρα πολλά ψέματα. Κι όμως, βέβαια, αν επιθυμούσαμε τα ίδια (πράγματα), δε θα είχαν τέτοια γνώμη για μένα.
(12) Επιπλέον, κύριοι βουλευτές, κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι έχει γίνει για μένα ούτε επονείδιστη ιδιωτική δίκη ούτε έγγραφη καταγγελία ή μήνυση για δημόσιο αδίκημα• κι όμως βλέπετε ότι άλλοι πολλές φορές έχουν εμπλακεί σε τέτοιου είδους δίκες. Λοιπόν ως προς τις εκστρατείες και τους κινδύνους που αφορούν τους εχθρούς, εξετάστε πως συμπεριφέρομαι στην πόλη.
(13) Δηλαδή πρώτα – πρώτα, όταν συνάψατε συμμαχία με τους Βοιωτούς και έπρεπε να (τους) βοηθήσετε στην Αλίαρτο, μολονότι είχα καταγραφεί από τον Ορθόβουλο (στον κατάλογο) να υπηρετώ στο ιππικό, επειδή έβλεπα πως όλοι νόμιζαν ότι έπρεπε να υπάρχει ασφάλεια στους ιππείς, ενώ θεωρούσαν ότι κινδύνευαν οι οπλίτες, μολονότι άλλοι κατατάχτηκαν στο ιππικό χωρίς να υποβληθούν σε δοκιμασία, κατά παράβαση του νόμου, εγώ παρουσιάστηκα στον Ορθόβουλο και του είπα να με διαγράψει από τον κατάλογο, επειδή πίστευα ότι ήταν ντροπή, ενώ ο λαός επρόκειτο να κινδυνεύσει, εγώ να εκστρατεύω αφού είχα ασφάλεια στον εαυτό μου. Και για χάρη μου ανέβα στο βήμα, Ορθόβουλε.

ΕΝΟΤΗΤΑ Δ (§§ 14 – 17) Διήγηση β΄ μέρος

(14) Όταν λοιπόν συγκεντρώθηκαν οι συνδημότες μου πριν γίνει η εκστρατεία, επειδή ήξερα ότι μερικοί απ’ αυτούς ήταν καλοί και πρόθυμοι πολίτες, αλλά δεν είχαν εφόδια για την εκστρατεία, είπα ότι έχουν ηθική υποχρέωση οι εύποροι να δίνουν τα απαραίτητα στους απόρους. Και όχι μόνο έδινα αυτή τη συμβουλή στους άλλους, αλλά και ο ίδιος έδωσα σε δυο άντρες από τριάντα δραχμές στον καθένα, όχι γιατί τάχα είχα πολλά, αλλά για να γίνει αυτό παράδειγμα στους άλλους. Ανεβείτε, παρακαλώ, να καταθέσετε. 
(15) Λοιπόν μετά απ' αυτά, κύριοι βουλευτές, όταν έγινε εκστρατεία στην Κόρινθο και όλοι ήξεραν από πριν ότι θα παραστεί ανάγκη να διατρέξου¬με κίνδυνο, ενώ άλλοι αποσύρονταν, εγώ κατόρθωσα να πολεμώ τους εχθρούς παραταγμένος στην πρώτη γραμμή• και μολονότι η δική μας φυλή υπέστη πολύ μεγάλη ήττα και σκοτώθηκαν εκεί πάρα πολλοί, οπισθοχώρησα μετά από τον αλαζόνα Στειριέα που είχε κατηγορήσει για δειλούς όλους τους ανθρώπους.
(16) Και ύστερα από λίγες μέρες μετά απ' αυτά είχαν καταληφθεί οχυρές τοποθεσίες στην Κόρινθο, για να μην μπορούν οι εχθροί να περάσουν (τον Ισθμό), και, επειδή ο Αγησίλαος εισέβαλε στη Βοιωτία, αποφάσισαν οι αρχηγοί (στρατηγοί) να αποσπάσουν μερικά τάγματα για να πάνε να βοηθήσουν. Και μολονότι όλοι ανεξαίρετα αισθάνο¬νταν φόβο (δικαιολογημένα, κύριοι βουλευτές• γιατί ήταν φοβερό, μια και μόλις και μετά βίας λίγο πριν είχαμε σωθεί, να ριχτούμε σε άλλο κίνδυνο), παρουσιάστηκα εγώ και παρακαλούσα τον ταξίαρχο να στείλει το δικό μας τάγμα χωρίς να γίνει κλήρωση. 
(17) Επομένως, αν κάποιοι από σας οργίζονται με όσους έχουν μεν την αξίωση να πολιτεύονται, αποφεύγουν όμως τους κινδύνους, δε θα ήταν δίκαιο να έχουν για μένα την ίδια γνώμη• γιατί όχι μόνο εκτελούσα τις διαταγές με προθυμία, αλλά και είχα την τόλμη να ριψοκινδυνεύω. Και αυτά τα έκανα όχι γιατί τάχα πίστευα ότι δεν είναι επικίνδυνο να πολεμώ τους Λακεδαιμονίους, αλλά για να βρω όλο το δίκιο μου θεωρούμενος για τους ανωτέρω λόγους καλός πολίτης από σας, αν κάποτε άδικα μπλεκόμουνα σε δικαστικό αγώνα. Γι' αυτό, παρακαλώ, ανεβείτε στο βάθρο, για να καταθέσετε γι' αυτά.

ΕΝΟΤΗΤΑ Ε (§§ 18 – 19) Διήγηση γ΄ μέρος

(18) Λοιπόν ποτέ ως τώρα δεν παραμέλησα καμιά από τις υπόλοιπες εκστρατείες και φυλάξεις φρουρίων, αλλά σε όλο το χρόνο (της στράτευσής μου) διαρκώς εκστράτευα με τους πρώτους, αλλά αποχωρούσα με τους τελευταίους. Λοιπόν πρέπει να εξετάζετε με βάση αυτού του είδους (τα πράγματα) αυτούς που αναμειγνύονται στα πολιτικά με φιλοτιμία και με ευπρέπεια, αλλά όχι αν κάποιος έχει (τρέφει) μακριά μαλλιά, να τον μισείτε γι' αυτό το λόγο• γιατί αυτού του είδους οι συνήθειες δε βλάπτουν ούτε τους απλούς πολίτες ούτε τις αρχές της πόλης, όμως από εκείνους (τους πολίτες) που θέλουν να κινδυνεύουν απέναντι στους εχθρούς, όλοι εσείς εν γένει ωφελήστε. 
(19) Επομένως δεν αξίζει, κύριοι βουλευτές, ούτε να αγαπάμε ούτε να μισούμε κανέναν από την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά να (τον) εξετάζουμε από τις πράξεις (του)• γιατί πολλοί, παρόλο που μιλούν με χαμηλή φωνή και ντύνονται ευπρεπώς, έχουν γίνει αίτιοι μεγάλων κακών, ενώ άλλοι παρόλο που παραμελούν αυτά. έχουν κάνει σε σας πολλά καλά.

Ενότητα ΣΤ (§§ 20 – 21) Επίλογος

(20) Αντιλήφθηκα τώρα πια, βουλευτές, ότι μερικοί δυσφορούν εναντίον μου και γι' αυτά, ότι δηλαδή αν και ήμουν νεότερος, επιχείρησα να μιλώ μπροστά στο λαό. Αλλά πρώτα βέβαια, αναγκάστηκα να αγορεύσω για τις δικές μου υποθέσεις, έπειτα νομίζω πως και ο ίδιος πράγματι επέδειξα μεγαλύτερη φιλοδοξία από όση έπρεπε από τη μια, επειδή αναλογιζόμουν τους προγόνους, ότι δηλαδή ποτέ δεν είχαν πάψει να υπηρετούν την πόλη,
(21) από την άλλη, επειδή έβλεπα (γιατί πρέπει να λέω την αλήθεια) εσάς να θεωρείτε ότι μόνο αυτοί είναι άξιοι. Επομένως, αν ένας βλέπει ότι εσείς έχετε αυτή τη γνώμη, ποιος δε θα είχε τη φιλοδοξία να ενδιαφέρεται να ενεργεί και να μιλάει για τα ζητήματα της πόλης; Αλλά για ποιο λόγο θα ήταν δυνατό να ενοχλήστε με τέτοιους ανθρώπους; Γιατί δεν είναι άλλοι κριτές γι’ αυτούς παρά μόνο εσείς.












ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ενότητα Α (§§ 1 - 2) Προοίμιο

(1) (Εγώ) νομίζω ότι πρέπει, άντρες Αθηναίοι, επειδή συζητάτε για ζητήματα τόσο σημαντικά να παραχωρείτε πλήρη την ελευθερία του λόγου σε κάθε ομιλητή. Εγώ βέβαια ποτέ μέχρι τώρα δε θεώρησα δύσκολο το να διδάξει (κάποιος) εσάς τα άριστα (γιατί, για να μιλήσω γενικά, όλοι σας νομίζω ότι έχετε γνώση γι΄ αυτά), αλλά το να (σας) πείσει να κάνετε πράξη αυτά• γιατί, όταν κάτι αποφασισθεί και ψηφισθεί, τότε απέχει από του να γίνει πράξη το ίδιο όσο ακριβώς (απείχε) προτού να αποφασισθεί.
(2) Είναι λοιπόν ένα πράγμα (από εκείνα) για τα οποία εγώ νομίζω ότι εσείς οφείλετε ευγνωμοσύνη στους θεούς, δηλαδή το γεγονός ότι τώρα αυτοί που σας πολέμησαν πρόσφατα, από δική τους αλαζονεία, σε σας μόνο στηρίζουν τις ελπίδες για τη σωτηρία τους. Και αξίζει να ευχαριστηθείτε με την ευκαιρία που παρουσιάζεται• γιατί θα συμβεί σε σας, αν πάρετε για την ευκαιρία αυτή τις αποφάσεις που πρέπει, να αναιρέσετε έμπρακτα αποκτώντας καλή φήμη τις κατηγορίες εκείνων που συκοφαντούν την πόλη μας.


Ενότητα Β (§§ 3 - 4) Πρόθεσις

(3) Γιατί οι Χίοι και οι Βυζάντιοι και οι Ρόδιοι, κατηγόρησαν εμάς ότι σχεδιάζουμε ύπουλα να τους βλάψουμε, και για το λόγο αυτό κήρυξαν όλοι τους μαζί εναντίον μας τον τελευταίο αυτόν εδώ πόλεμο• ο Μαύσωλος όμως οποίος πρωτοστάτησε στην κίνηση αυτή και (τους) έπεισε, μολονότι ισχυρίζεται ότι είναι φίλος των Ροδίων, θα αποδειχθεί ότι τους έχει στερήσει την ελευθερία τους, και οι Χίοι και οι Βυζάντιοι που παρίσταναν τους σύμμαχούς τους (θα αποδειχθούν) ότι δεν ήρθαν σε βοήθεια (τους) στις δύσκολες στιγμές τους, (4) ενώ εσείς, τους οποίους φοβούνταν, μόνοι απ΄ όλους (θα αποδειχθείτε ότι είστε) αίτιοι της σωτηρίας γι΄ αυτούς. Αν όμως πληροφορηθούν το πράγμα αυτό όλοι (οι Έλληνες) θα κάνετε τους δημοκρατικούς σε όλες τις (δημοκρατικές) πόλεις να θεωρούν αυτό το γεγονός εγγύηση της σωτηρίας τους, αν είναι φίλοι σας• κανένα καλό δεν μπορεί να υπάρξει για σας, μεγαλύτερο από αυτό, από το να κερδίσετε δηλαδή απ΄ όλους με τη θέλησή τους την απαλλαγμένη κάθε υποψίας συμπάθεια.


Ενότητα Δ (§§ 17 - 20) Πίστις (β΄ μέρος)

(17) Σκεφτείτε και τούτο, Αθηναίοι, ότι δηλαδή εσείς έχετε κάνει πολλούς πολέμους και εναντίον δημοκρατιών και εναντίον ολιγαρχιών. Και βέβαια και οι ίδιοι (το) ξέρετε αυτό• αλλά ίσως κανείς σας δε σκέφτεται αυτό, για ποια πράγματα πολεμάτε εναντίον καθενός από τα δύο αυτά καθεστώτα. Για ποια πράγματα λοιπόν πολεμάτε; Εναντίον βέβαια των δημοκρατικών πόλεων ή για τις μεταξύ τους διαφορές, επειδή δεν μπόρεσαν να λύσουν τις διαφορές τους αυτές με κοινή συμφωνία, ή για ένα κομμάτι γης ή για τα σύνορά τους ή για αντιζηλία ή για την αρχηγία• 
(18) εναντίον όμως των ολιγαρχιών (δεν πολεμάτε) για κανένα από αυτά, αλλά για το πολίτευμά (τους) και την ελευθερία (τους)• επομένως εγώ τουλάχιστον δε θα δίσταζα να πω ότι νομίζω ότι περισσότερο (σας) συμφέρει να πολεμούν εσάς όλοι οι Έλληνες ζώντας κάτω από καθεστώς δημοκρατικό παρά να είναι φίλοι (σας) ζώντας υπό καθεστώς ολιγαρχικό. Γιατί νομίζω ότι εσείς θα κάνατε ειρήνη εύκολα, όποτε θέλατε, με αυτούς αν ζούσαν υπό καθεστώς δημοκρατικό, ενώ, αν ζούσαν υπό καθεστώς ολιγαρχικό, νομίζω ότι και η φιλία ακόμη δε θα ήταν βέβαιη• γιατί σε καμιά περίπτωση οι λίγοι δε θα έδειχναν συμπάθεια προς τους πολλούς και αυτοί που θέλουν να εξουσιάζουν προς αυτούς που θέλουν να ζουν με βάση την αρχή της ισότητας. 
(19) Και απορώ αν κανείς σας δεν πιστεύει ότι και το δικό μας πολίτευμα αντιμετωπίζει κάποιον κίνδυνο, ενώ οι Χίοι και οι Μυτιληναίοι ολιγαρχούνται, και ενώ τη στιγμή αυτή οι Ρόδιοι και όλοι οι άνθρωποι σχεδόν κινδυνεύουν να πέσουν στη δουλεία αυτή, ούτε αναλογίζεται τούτο ότι με κανέναν τρόπο δε θα αφήσουν ήσυχη τη δημοκρατία σας, αν όλοι τους ενωθούν με τον κοινό δεσμό της ολιγαρχίας. Γιατί ξέρουν ότι κανείς άλλος δε θα μπορούσε να ξαναφέρει τα πράγματα στην ελευθερία•
(20) την πόλη λοιπόν εκείνη από την οποία περιμένουν ότι θα προέκυπτε κάποιο κακό γι΄ αυτούς, θα θελήσουν αυτή την πόλη να εξαφανίσουν. Πρέπει λοιπόν να θεωρείτε τους άλλους που αδικούν κάποιους εχθρούς των ίδιων εκείνων που έχουν αδικηθεί• (σας) συμβουλεύω όμως να θεωρείτε εκείνους που καταλύουν τα δημοκρατικά πολιτεύματα και (τα) μετατρέπουν σε ολιγαρχικά κοινούς εχθρούς όλων εκείνων που επιθυμούν την ελευθερία.

Ενότητα Ε (§§ 21 - 24) Πίστις (γ΄& δ΄ μέρος)

(21) Ακολούθως και δίκαιο είναι, άντρες Αθηναίοι, επειδή οι ίδιοι δημοκρατείστε, να αποδεικνύεστε ότι έχετε τέτοια φρονήματα για τις δημοκρατίες που ατυχούν, όποια ακριβώς φρονήματα θα είχατε την αξίωση να έχουν οι άλλοι για σας, που μακάρι να μη συμβεί, αν κάποτε συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και πραγματικά, αν κάποιος θα ισχυριστεί ότι οι Ρόδιοι δίκαια έχουν πάθει αυτά που έπαθαν, η περίσταση δεν είναι κατάλληλη να ευχαριστηθεί• γιατί πρέπει οι άνθρωποι που ευτυχούν να αποδεικνύονται ότι πάντοτε σκέφτονται τα καλύτερα για τους ανθρώπους που ατυχούν, επειδή το μέλλον είναι άγνωστο για όλους τους ανθρώπους. 
(22) Εγώ ακούω κάποιους να λένε συχνά από το βήμα αυτό ενώπιόν σας ότι κάποιοι θέλησαν να σωθεί αυτή (η δημοκρατία μας), όταν η δημοκρατία μας ατύχησε• από αυτούς εγώ θα μνημονεύσω τη στιγμή αυτή μόνο τους Αργείους με λίγα λόγια. Γιατί δε θα ήθελα εσείς, ενώ έχετε τη φήμη ότι σώζετε κάθε φορά αυτούς που ατυχούν, να αποδειχτείτε κατώτεροι από τους Αργείους στην περίπτωση αυτή, οι οποίοι, μολονότι κατοικούν χώρα γειτονική προς τη Λακεδαίμονα, μολονότι έβλεπαν ότι εκείνοι κυριαρχούσαν στη γη και στη θάλασσα, δε δίστασαν ούτε φοβήθηκαν να φανούν ευνοϊκοί προς εσάς, αλλά και πήραν την απόφαση, όπως λένε, να αντιμετωπίσουν ως εχθρούς τους πρέσβεις που ήρθαν από τη Λακεδαίμονα, για να ζητήσουν κάποιους από τους δικούς σας εξόριστους, αν δε φύγουν πριν δύσει ο ήλιος. (23) Δεν είναι ντροπή λοιπόν, άντρες Αθηναίοι, αν οι Αργείοι δε φοβήθηκαν την εποχή εκείνη την ηγεμονία και τη δύναμη των Λακεδαιμονίων, και εσείς, ενώ είστε Αθηναίοι, θα φοβηθείτε βάρβαρο άνθρωπο, και μάλιστα γυναίκα; Όμως εκείνοι θα μπορούσαν να πουν ότι πολλές φορές έχουν ηττηθεί από τους Λακεδαιμονίους, ενώ εσείς έχετε νικήσει το βασιλιά πολλές φορές, και δεν έχετε αποδειχθεί καμιά φορά κατώτεροι ούτε από τους δούλους του βασιλιά ούτε από αυτόν τον ίδιο• γιατί αν σε ορισμένες περιπτώσεις ο βασιλιάς νίκησε την πόλη (μας), ή δωροδοκώντας τους πιο ανάξιους Έλληνες και προδότες αυτών υπερίσχυσε ή με κανέναν άλλο τρόπο. 
(24) Αλλά ούτε το πράγμα αυτό τον ωφέλησε, αλλά θα διαπιστώσετε ότι αυτός συγχρόνως έκανε και την πόλη (μας) αδύνατη μέσω των Λακεδαιμονίων και ότι πολέμησε για τη βασιλεία του προς τον Κλέαρχο και τον Κύρο. Ούτε λοιπόν υπερίσχυσε με έναν πόλεμο φανερό ούτε του ήταν ωφέλιμες οι επιβουλές του. Βλέπω όμως ότι μερικοί από εσάς δεν υπολογίζουν πολλές φορές το Φίλιππο σαν να ήταν ανάξιος λόγου, ότι φοβούνται όμως το βασιλιά σαν να ήταν ισχυρός εχθρός όποιων ανθρώπων θελήσει. Αν όμως δε θα αντιμετωπίσουμε τον ένα ως ασήμαντο, υπακούσουμε σε όλα στον άλλο ως φοβερό, εναντίον ποίων θα αντιπαραταχθούμε, άντρες Αθηναίοι;

Ενότητα ΣΤ (§ 34) Πίστις (ε΄ μέρος)

(34) Γιατί δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς τι θα τους κατηγορήσει ή ποια επίπληξη θα κάνει σε σας τους άλλους, αλλά αντίθετα δύσκολο είναι να βρει αυτό, με ποιους λόγους δηλαδή ή με ποια πράξη θα επανορθώσει κανείς αυτά που τώρα δεν είναι σωστά. Ίσως λοιπόν δεν είναι της παρούσης στιγμής να μιλώ για όλα• αλλά αν μπορέσετε να επικυρώσετε με κάποια συμφέρουσα πράξη αυτά που έχετε αποφασίσει, και τα υπόλοιπα ίσως θα πήγαιναν προς το καλύτερο το καθένα με τη σειρά του.

Ενότητα Ζ (§35) Επίλογος

(35) Εγώ λοιπόν νομίζω ότι πρέπει σεις να ασχοληθείτε με τα πράγματα αυτά δυναμικά, και να πράττετε έργα αντάξια της πόλης, αναλογιζόμενοι ότι χαίρεστε να ακούτε, όταν κάποιος επαινεί τους προγόνους σας και διηγείται αυτά που έχουν πραχθεί απ΄ αυτούς και αναφέρει τα τρόπαιά τους. Να νομίζετε λοιπόν ότι οι πρόγονοί σας τα αφιέρωσαν αυτά όχι για να τα θαυμάζετε, όταν τα βλέπετε, αλλά και για να μιμείσθε τις αρετές εκείνων που τα αφιέρωσαν.






ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ*


ΚΛΙΜΑ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΦΩΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

α) Μνησικακία Αθηναίων προς τους Ρόδιους, που πρόσφατα είχαν απορρίψει τη συμμαχία τους, τους είχαν επιβάλει βαριές θυσίες και τους οδήγησαν στην ταπείνωση,
β) Φόβος ρήξης και έναρξης πολέμου με την Αρτεμισία και με το Μέγα Βασιλιά,
γ) Ανησυχία για τις φιλοδοξίες του Φιλίππου, με τον οποίο η Αθήνα πάντα βρισκόταν σε πόλεμο.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ 

Απάντηση στις πολιτικές ενστάσεις:

α) Οι Αθηναίοι έχουν μια μοναδική ευκαιρία να απαντήσουν σε αβάσιμες εις βάρος τους συκοφαντίες,
β) Ο βασιλιάς των Περσών δε θα τους εμποδίσει (ιστορικό παράδειγμα με τον Τιμόθεο στη Σάμο),
γ) Η Αρτεμισία πιθανότατα δε θα αντιδράσει και θα δεχτεί οι Αθηναίοι να κατέχουν το νησί κι όχι ο Βασιλιάς, που θα το ήθελε, για να επιτηρεί την επικράτειά της. Εξάλλου ο ίδιος είναι απασχολημένος σε πόλεμο στην Αίγυπτο, όπου και χάνει.

Απάντηση στους συναισθηματικούς λόγους:

α) Αν και απεχθάνεται όσο κανείς τους Ρόδιους και δεν έχει κανένα προσωπικό δεσμό μαζί τους, όμως το πείραμα που μόλις έκαναν μπόρεσε να τους ανοίξει τα μάτια, 
β) Η Αθήνα δεν πρέπει να στηρίξει την πολιτική της στη μνησικακία όσο δίκαιη κι αν μπορεί να είναι. Εδώ κάνει έκκληση στην αθηναϊκή γενναιοδωρία που την ενισχύει με το ιστορικό παράδειγμα των Αργείων,
γ) Το πραγματικό συμφέρον της Αθήνας είναι η ύπαρξη όσο το δυνατόν περισσότερων δημοκρατιών. Μ’ αυτές ο αθηναϊκός λαός μπορεί πάντα να συνεννοηθεί. Αντίθετα με τις ολιγαρχίες, που κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην Ελλάδα, όχι.

Απάντηση στους λόγους που επικαλούνται το δίκαιο:

Επιτρέπεται οι Αθηναίοι να επέμβουν και να αλλάξουν το καθεστώς στη Ρόδο, αφού όλα τα ελληνικά και βαρβαρικά κράτη δεν είχαν καμία τύψη να παρεμβαίνουν με τη βία παντού, όπου μπορούσαν να το κάνουν με κέρδος (Ταυτίζει δηλαδή το δίκαιο με το συμφέρον της Αθήνας).

Αδυναμίες λόγου:

α) Δεν αναφέρει τίποτα για τον πόλεμο εναντίον του Φιλίππου,
β) Αποκρύπτει εντέχνως μια πιθανή αντίδραση του Βασιλιά και της Αρτεμισίας,
γ) Κάνει προτάσεις για βοήθεια στη Ρόδο χωρίς να μελετά τα πρακτικά μέσα και τις συνέπειες.
Κάποιοι εξηγούν αυτά τα «κενά» στο λόγο του με το επιχείρημα ότι μπορεί να ανέλαβε την υπεράσπιση των Ροδίων μετά από χρηματική προσφορά εκ μέρους των τελευταίων (αμφίβολο), είτε πραγματικά από την υποχρέωση που αισθανόταν να βοηθήσει στην περιφρούρηση της δημοκρατίας. Αν παρατηρήσουμε το λόγο στα διανοήματά του, αγνοώντας τα εκφραστικά μέσα που ο ρήτορας χρησιμοποιεί, διαπιστώνουμε ότι ο Δημοσθένης είχε την απόλυτη συνείδηση μιας σίγουρης αποτυχίας. Η έλλειψη προτάσεων για την υλοποίηση αυτών που πρότεινε μας κάνει να εικάσουμε ότι ίσως ήθελε να κάνει μια απλή διακήρυξη, να προετοιμάσει τον κατευνασμό των πνευμάτων και να δείξει ότι οι ελληνικές δημοκρατίες είχαν συμφέρον να αλληλοϋποστηριχτούν.









ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ενότητα Α΄ (§§ 1 - 2): Προοίμιο

§ 1
Όλοι γενικά όσοι ανέρχονται σ’ αυτό εδώ το βήμα συνηθίζουν να λένε ότι τα πιο σημαντικά και τα πιο αξιοπρόσεκτα (ζητήματα) για την πόλη είναι εκείνα, για τα οποία οι ίδιοι πρόκειται να δώσουν συμβουλές• αλλά όμως, αν ταίριαζε να κάνει κάποιος έναν τέτοιο πρόλογο και για μερικά άλλα (θέματα), μου φαίνεται ότι επιβάλλεται και για σημερινά ζητήματα από αυτό το σημείο να αρχίσει.

§ 2
Γιατί έχουμε έρθει για να συζητήσουμε για πόλεμο και ειρήνη, (πράγματα) που έχουν πολύ μεγάλη σημασία για τη ζωή των ανθρώπων, και για τα οποία είναι ανάγκη αυτοί που αποφασίζουν σωστά να ευτυχούν περισσότερο από τους άλλους. Τόσο μεγάλη λοιπόν είναι η σπουδαιότητα (των θεμάτων ) εκείνων, για τα οποία έχουμε συγκεντρωθεί.





Ενότητα Β΄ (§§ 14 -16)

§ 14
Εγώ όμως ξέρω ότι είναι δύσκολο να εναντιώνομαι στις προθέσεις σας και ότι, παρόλο που υπάρχει δημοκρατία, δεν υπάρχει ελευθερία λόγου, με εξαίρεση εδώ για όσους είναι πάρα πολύ ανόητοι και δε σας φροντίζουν καθόλου, και στο θέατρο για τους κωμικούς ποιητές• αυτό είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, ότι δηλαδή αυτούς που κάνουν γνωστά στους Έλληνες τα σφάλματα της πόλης τόσο πολύ (τους) ευγνωμονείτε, όσο ούτε όσους (σας) ευεργετούν, ενώ ενάντια σ’ όσους σας επιπλήττουν και σας συμβουλεύουν οργίζεστε τόσο πολύ, όπως ακριβώς (οργίζεστε) ενάντια σ’ όσους κάνουν κάτι κακό στην πόλη.•

§ 15
Όμως μολονότι υπάρχουν αυτά, δε θα μπορούσα να απομακρυνθώ από όσα σκέφτηκα. Γιατί έχω ανέβει στο βήμα, όχι για να σας γίνω ευχάριστος ούτε για να επιζητήσω την εκλογή μου ως άρχοντα, αλλά για να εκφράσω τη γνώμη μου γι’ αυτά που τυχαίνει να γνωρίζω, πρώτα σχετικά με όσα έχουν προτείνει οι πρυτάνεις, έπειτα σχετικά με τις υπόλοιπες υποθέσεις της πόλης• γιατί δε θα υπάρξει καμιά ωφέλεια από όσα έχουν αποφασιστεί τώρα για την ειρήνη, αν δεν αποφασίσουμε σωστά για τα υπόλοιπα.

§ 16
Υποστηρίζω λοιπόν ότι πρέπει να κάνουμε ειρήνη όχι μόνο με τους Χίους και τους Ρόδιους και τους Βυζάντιους και τους Κώους, αλλά και με όλους γενικά τους ανθρώπους, και να εφαρμόζουμε τις συνθήκες, όχι αυτές που τώρα κάποιοι έχουν προτείνει, αλλά αυτές που συμφωνήθηκαν με το βασιλιά και τους Σπαρτιάτες, και που επιβάλλουν να είναι αυτόνομοι οι Έλληνες και να αποχωρήσουν οι φρουρές από τις ξένες πόλεις και ο καθένας να έχει τη δική του (πόλη). Γιατί δε θα βρούμε ούτε πιο δίκαιες ούτε πιο επωφελείς για την πόλη (μας) από αυτές (τις συνθήκες).


Ενότητα Δ΄ (§§ 63 –64)

§ 63
Όσα λοιπόν πρέπει να έχουν αυτοί που πρόκειται να ευτυχήσουν, δηλαδή την ευσέβεια, τη σύνεση και τη δικαιοσύνη και την άλλη αρετή, τα έχουμε αναφέρει λίγο πρωτύτερα• ωστόσο πώς μπορούμε να εκπαιδευτούμε το ταχύτερο με σκοπό να γίνουμε ενάρετοι χαρακτήρες, είναι αλήθεια αυτό που θα πούμε, ίσως όμως σε σας, αν το ακούσετε, μπορεί να φανεί ότι είναι φοβερό και πολύ διαφορετικό από των τρόπο σκέψης των άλλων.

§ 64
Εγώ δηλαδή πιστεύω ότι και την πόλη εμείς θα διοικήσουμε καλύτερα, και ότι οι ίδιοι θα είμαστε καλύτεροι και θα προοδεύσουμε σε όλες γενικά τις πράξεις, αν σταματήσουμε να επιθυμούμε την ηγεμονία στη θάλασσα. Γιατί αυτή είναι που και τώρα προκάλεσε σε μας ταραχές και κατέλυσε τη δημοκρατία εκείνη με την οποία ζούσαν οι πρόγονοί μας και ήταν οι πιο ευτυχισμένοι από του Έλληνες, και (που είναι) σχεδόν αιτία όλων γενικά των συμφορών, και που έχουμε οι ίδιοι, και που προξενούμε στους άλλους. 










ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Ένας άλλος συγγραφέας της εποχής μας επιτρέπει να δούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τι επιδίωκε ο Εύβουλος και οι συνεργάτες του. Πρόκειται για τον Ισοκράτη, δάσκαλο της ρητορικής και στενό φίλο πολλών αθηναίων πολιτικών. Αν και ο ίδιος παρέμεινε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής της Αθήνας, δεν έπαψε ποτέ στους λόγους του – που δεν ήταν λόγοι πραγματικοί, αλλά ρητορικά υποδείγματα για τους μαθητές του – να σχολιάζει τα γεγονότα και την κατάσταση της εποχής του. Γύρω στα 356 λοιπόν, δηλαδή τότε που ο Εύβουλος, ως προϊστάμενος τῶν ἐπὶ τὸ θεωρικὸν τεταγμένων, κατεύθυνε την πολιτική ζωή της Αθήνας, ο Ισοκράτης γράφει ένα λόγο που και μόνο ο τίτλος του αντιπροσωπεύει ένα ολόκληρο πρόγραμμα, αφού τον επιγράφει «Περὶ εἰρήνης». Υπολογίζεται ότι τον έγραψε λίγο πριν η μάχη στα Έμβατα αναγκάσει τους Αθηναίους να παραιτηθούν από την κυριαρχία του Αιγαίου. Από την αρχή του λόγου ο Ισοκράτης εκθέτει το πολιτικό του πιστεύω με τρόπο που θυμίζει πολύ έντονα το προοίμιο της πραγματείας του Ξενοφώντα (εννοεί το έργο του τελευταίου «Πόροι»).
Ο Ισοκράτης όμως είναι λιγότερο ακριβής από τον Ξενοφώντα, όταν μιλά για τους πόρους που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στην πόλη η επιστροφή στην ειρήνη. Αντίθετα είναι πιο αναλυτικός σχετικά με τα μειονεκτήματα που συνεπάγεται ο πόλεμος, τις εισφορές και την τριηραρχία. Αυτά ήταν που καταπονούσαν σκληρά τους πολίτες, κι ο Ισοκράτης δεν κάνει εδώ άλλο από το να εκφράζει τη δυσαρέσκειά τους. Η διάκριση ανάμεσα στον παλιό αρχοντικό πλούτο και τον πιο πρόσφατο, που αποκτήθηκε με κάποια βιοτεχνική απασχόληση, έχει εξαφανιστεί, κι όλοι μαζί οι πλούσιοι αντιδρούν από ’δω και πέρα στην ιμπεριαλιστική πολιτική, γιατί αυτοί σηκώνουν όλο το βάρος. Αυτά μας βοηθούν να μαντέψουμε μέσα από τα λόγια του Ισοκράτη σε ποια στοιχεία της αθηναϊκής κοινωνίας στηριζόταν ο Εύβουλος: ήταν οι πλούσιοι, οι κτηματίες, αυτοί οι χίλιοι διακόσιοι περίπου πολίτες που κατέβαλαν στην πόλη εισφορά και, οργανωμένοι στις τριηραρχικές συμμορίες, που είχαν πρόσφατα δημιουργηθεί, είχαν αναλάβει την υποχρέωση να εξοπλίζουν τον αθηναϊκό στόλο. Αντίθετα από τους ολιγαρχικούς του τέλους του περασμένου αιώνα, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν εχθροί της δημοκρατίας. Επειδή όμως είχαν συνείδηση του βάρους του πολέμου, που γινόταν όλο και μεγαλύτερο, ήθελαν να δουν την Αθήνα να παραιτείται από την ηγεμονία και τα υλικά πλεονεκτήματα που της εξασφάλιζε, για να προσπαθήσει να ζει από τις δικές της πλουτοπαραγωγικές πηγές. Αυτή η αντιμετώπιση του προβλήματος οδηγεί στην αναζήτηση των μέσων που θα επέτρεπαν την αύξηση των αθηναϊκών πόρων, και θεμελιώνει μια νοοτροπία που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «οικονομική», αν και βέβαια η «οικονομία» χαρακτηρίζεται ακόμη, όπως είδαμε, από έναν πολύ απλοϊκό εμπειρισμό. Το βέβαιο είναι ότι στο σημείο αυτό σημειώνεται μια σημαντική στροφή στην ιστορία της πόλης, που θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε σημαντικούς μετασχηματισμούς, αν δε μεσολαβούσε, εμπόδιο, στην εξέλιξη της Αθήνας, η ανάπτυξη της μακεδονικής δύναμης.

CLAUDE MOSSÉ
ΑΘΗΝΑ
‘ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ’
(Έκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.) σ.σ. 148 – 153

ΓΕΝΙΚΑ

Ο λόγος του Ισοκράτη «Περὶ εἰρήνης» γράφτηκε και κυκλοφόρησε ως πολιτικό φυλλάδιο το 356 π.Χ., λίγο πριν από τη μάχη στα Έμβατα, που ανάγκασε τους Αθηναίους να παραιτηθούν από την κυριαρχία στη θάλασσα. 
Ο Ισοκράτης υποστηρίζει ότι η σύναψη μιας καθολικής ειρήνης θα ωφελήσει όλους τους Έλληνες αλλά περισσότερο την Αθήνα. Απαιτούνται όμως βαθιές αλλαγές στην εσωτερική πολιτική κι εγκατάλειψη της θαλάσσιας ηγεμονίας. Αυτή η φιλειρηνική πολιτική προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις, διότι οι Αθηναίοι έχουν ήδη εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον των παλαιών σύμμαχων, που με την αποστασία τους ζημίωσαν το αθηναϊκό κράτος (Συμμαχικός πόλεμος 357 – 355 π.Χ.).
Ο «Περὶ εἰρήνης» λόγος του Ισοκράτη ανήκει στους επιδεικτικούς λόγους του και χαρακτηρίζεται «ἀπὸ ὑψηλὴν τέχνην, ἐπιδεικτικὸν ὕφος, γλαφυρότητα, σαφήνειαν, τελειότητητα εἰς τὴν δομὴν τῶν περιόδων καὶ πολλὰ σχήματα λόγου» (βλ. Ἀριστ. Σκιαδᾶ Ἑλληνικὴ Γραμματολογία, Ἀθῆναι 1977).
Ο λόγος παρά τις συχνές επαναλήψεις και παρεκβάσεις χωρίζεται ευδιάκριτα
σε προοίμιο (§§ 1 - 15), πρόθεση (§ 16), απόδειξη (§§ 17 -144) και επίλογο (§ 145).
Κατά τον Αριστοτέλη ουσιώδη μέρη του λόγου είναι η πρόθεση και η απόδειξη (πίστις). («Ἀναγκαῖα ἄρα μόρια, πρόθεσις καὶ πίστις. Ἴδια μὲν οὖν ταῦτα, τὰ δὲ πλεῖστα προοίμιον, πρόθεσις, πίστις, ἐπίλογος•» (Ρητορ. Γ΄ 1414b 6)).
Στο προοίμιο (§§ 1 -15) ο Ισοκράτης τονίζει τη σημασία μιας ειλικρινούς συζητήσεως (§§ 1 -2) και τη δυσκολία που αντιμετωπίζει στην προσπάθειά του να ακουσθεί η αλήθεια από τους Αθηναίους (§§ 3 -15).















§§ 1 – 3

1. Τα ρητορικά ήθη διακρίνονται:
α) «Στο ήθος του λέγοντος», που είναι επιδίωξη του λέγοντος να εξυψώσει τον εαυτό του.
β) «Στο ήθος του ακροατή», που είναι η επιδίωξη του λέγοντος να εξυψώσει τους ακροατές του.
γ) «Στο ήθος του αντιπάλου», που είναι η επιδίωξη του λέγοντος να μειώσει τον αντίπαλό του. Να εντοπίσετε και να αναλύσετε τα ρητορικά ήθη στο προοίμιο του λόγου.

2. «Τὸ μὲν οὖν ἀναγκαιότατον ἔργον τοῦ προοιμίου, καὶ ἴδιον τοῦτο, δηλῶσαι τί ἐστὶ τὸ τέλος οὗ ἕνεκα ὁ λόγος» (Αριστοτέλους, «Ῥητορικὴ Τέχνη» 14, 6). Ανταποκρίνεται η άποψη αυτή στο συγκεκριμένο προοίμιο; Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας με στοιχεία του κειμένου.

3. Σε ποια συμπεράσματα θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε για την αθηναϊκή δημοκρατία και τις προτεραιότητες που αυτή η πολιτεία θέτει από το γεγονός της δοκιμασίας των αρχόντων;

4. Αν από το λόγο του Λυσία είχε σωθεί μόνο αυτό το απόσπασμα, ποια στοιχεία θα μας βοηθούσαν να το αποδώσουμε στο συγκεκριμένο λογογράφο; (Βλ. Εισαγωγή, σελ. 30 – 31).

5. Για ποια στοιχεία της πολιτικής ή της κοινωνικής ζωής της αρχαίας Αθήνας θα μπορούσαμε να συναγάγουμε πληροφορίες από το προοίμιο αυτό, αν το αντιμετωπίζαμε ως ιστορική πηγή;

6. Σημειώστε Χ στο αντίστοιχο τετράγωνο.
Η στάση του Μαντιθέου στο προοίμια του λόγου είναι: Σωστό Λάθος
α) αξιοπρεπής. • •
β) παρακλητική. • •
γ) προκλητική. • •
δ) απολογητική. • •

7. «διάκειμαι»: Να αντικαταστήσετε την πρόθεση «διὰ» με τις προθέσεις: κατά, επί, παρά, εν + από, υπό και να σχηματίσετε στη νέα ελληνική σύντομες προτάσεις ή φράσεις με τα ρήματα αυτά ή παράγωγά τους, όπου θα φαίνεται η σημασία τους (π.χ.: η επικείμενη απάντηση των αρχηγών κρατών).

8. Να γράψετε τις λέξεις του κειμένου που είναι πολιτικοί και δικανικοί όροι ή αναφέρονται στις ανθρώπινες σχέσεις στην αρχαία Αθήνα και να τις μεταφέρετε στα νέα ελληνικά. Αν αυτές χρησιμοποιούνται στην εποχή μας, να δηλώσετε τη διαφορά στη σημασία τους όπου υπάρχει.

9. «διακείμενος ἀηδῶς»: α) Να γράψετε δύο παρόμοιες εκφράσεις που έχουν επικρατήσει σήμερα και εκφράζουν συμπάθεια η μία και αντιπάθεια η άλλη. β) Να σχηματίσετε δύο προτάσεις που να δηλώνεται η σημασία τους.

10. Να γράψετε στα νέα ελληνικά πέντε ουσιαστικά και επίθετα με β΄ συνθετικό το ρ. πράττω και παραγωγικές καταλήξεις – ος, – ία, – τος, – η και να δηλώσετε τη σημασία τους.

11. Να γράψετε στην αρχαία ελληνική από ένα συνώνυμο για τις παρακάτω λέξεις: πράττω, βιόω – ῶ, φαίνομαι, δέομαι, ἡγοῦμαι.

12. «εὔνους < ἐν + νοῦς< εὔνοια»: Να γράψετε στα νέα ελληνικά πέντε λέξεις αλλάζοντας το α΄ συνθετικό όπως στο παράδειγμα: εύνοια  υπόνοια.

13. «ἀποφέρω»: Να γράψετε στα νέα ελληνικά τρία παράγωγα ή σύνθετα από καθένα θέμα του ρήματος φέρω: θ. φερ – / φορ – / ενεκ – / και ένα σύνθετο από το φωρ – .

14. Να γράψετε τη σημασία των παρακάτω ρημάτων σύνθετων του «ἵσταμαι»:
ἀφίσταμαι = ............................................ μεθίσταμαι = ............................................ 
ἀνίσταμαι = ............................................ παρίσταμαι = ............................................ 
καθίσταμαι = ............................................ ὑφίσταμαι = ............................................

15. Να συνδέσετε κάθε λέξη της στήλης Α με τις παράγωγες οι ομόρριζές της στη στήλη Β γράφοντας μπροστά από κάθε γράμμα τον ή τους αριθμούς από τη στήλη Β.

Α Β
1. ρήση
2. ποίηση
α) βιόω – ῶ 3. φάσμα
4. βιώσιμος
β) ἔχω 5. πράγμα
6. ευεξία
γ) ποιῶ 7. πράκτωρ
8. ρήμα
δ) λέγω 9. βίωμα
10. φανός
ε) φαίνομαι 11. έξις 
12. αβίωτος
στ) πράττω 13. σχεδόν
14. ποίημα
15. λέσχη
16. βιώνω
17. άπραγος

16. Οι προϋποθέσεις που κρίνονταν απαραίτητες για την ανάληψη δημοσίου αξιώματος την εποχή του Μαντίθεου πιστεύετε πως θα έπρεπε να ισχύουν και στην εποχή μας για την εξακρίβωση του ήθους όσων ασχολούνται με τα κοινά; Να αιτιολογήσετε την απάντηση σας.

§§ 4 – 8

1. «φύλαρχοι», «στρατηγοί»: Ποιος ήταν ο ρόλος τους στην αρχαία Αθήνα;

2. α) Ποιο επιχείρημα του Μαντίθεου θεωρείτε ισχυρότερο στις §§ 4 – 8; β) Να αιτιολογήσετε την επιλογή σας.

3. Να γράψετε προτάσεις στα νέα ελληνικά με τις παρακάτω λέξεις ή τα παράγωγά τους: ἐκπέμπω, ἀποδημῶ, καταβάλλω, ἀξιῶ, δοκιμάζομαι, διαιτῶμαι, πάσχω.

4. Να γράψετε δύο παράγωγα και δύο σύνθετα ουσιαστικά από τα ρήματα:
α) πέμπω: ....................................................................
β) δίδωμι: ....................................................................
γ) πάσχω: .....................................................................
δ) ἔχω: .....................................................................

5. «ἀλλότριος – ξένος»: Να γράψετε παράγωγα ή σύνθετα στα νέα ελληνικά για το ζεύγος των λέξεων και να σχηματίσετε σύντομες φράσεις που θα φανερώνουν τις διαφορές στη σημασία τους.

6. Να γράψετε στην αρχαία ελληνική από ένα συνώνυμο για τις παρακάτω λέξεις: 
μαρτυρῶ = ................. πράττω = .................
ἔρχομαι = ................. γιγνώσκω = .................
βούλομαι = ................. σκοπῶ = .................
ἐξαμαρτάνω = .................

7. Να συμπληρώσετε τα κενά με παράγωγα των ρημάτων που δίδονται. 
α) καθαιρέω – ῶ: Η ..................... του στρατηγού.
β) ἐξαιρέω – ῶ: Έχει ................ ήθος, γι' αυτό αποτελεί ...............ση στη διαφθορά που επικρατεί.
γ) δίδωμι (δω/δο – ): Πληρώνω τις .............. Το βιβλίο είναι ένα καλό................ Είναι ............. της του ναού και η πράξη του λέγεται ............. Όποιος προσφέρει δώρα λέγεται .............
δ) γιγνώσκω: Η...............είναι δύναμη. Έχει πλήρη ά...........α του γεγονότος. Είναι επιστήμων ε............ κύρους. 

8. «κακῶς ποιῶ – κακῶς πάσχω»: Να γράψετε στα αρχαία ελληνικά το αντίθετο για καθεμιά από τις περιφράσεις και να το αποδώσετε μονολεκτικά στα νέα ελληνικά.

9. Ποια είναι η διαφορά της σημασίας του «πυνθάνομαι» από το «μανθάνω» και το «ἐπίσταμαι»;

10. α) Ποια είναι η σημασία των παρακάτω σύνθετων ρημάτων του ἔρχομαι: κατέρχομαι, διεξέρχομαι, μετέρχομαι, ὑπεισέρχομαι, ἀνέρχομαι, ὑπέρχομαι. 
β) Να γράψετε από ένα συνώνυμο των παρακάτω λέξεων με θέματα του ρήματος ἔρχομαι, (π.χ. για τη λέξη διάβαση: συνώνυμο με το θ. – ελευθ του ἔρχομαι = διέλευση): αποχωρώ, σύνοδος, μύηση, βατός, εφορμώ, θρασύτητα.

11. Να σχηματίσετε σύνθετα επίθετα ή ουσιαστικά με α' συνθετικό το επίρρημα εὖ και να γράψετε με πέντε από αυτά προτάσεις στα νέα ελληνικά:
εὖ + ἦθος  ευήθης = ο αφελής, ο ανόητος.
εὖ + ἅγος = ........................
εὖ + ἁλῶναι < ἁλίσκομαι = ........................
εὖ + βουλὴ (= σκέψη) = ........................
εὖ + γένος = ........................
εὖ + ἀνὴρ = ........................
εὖ + δαίμων = ........................
εὖ + γλῶττα = ........................
εὖ + ἀκούω = ........................

12. Ποιες από τις αρετές ενός καλού ομιλητή εντοπίζετε στις §§ 1 – 8;

§§ 9 – 13

1. Να εντοπίσετε το σημείο του λόγου που ο Μαντίθεος τονίζει ότι η ευπρεπής συμπεριφορά στην ιδιωτική ζωή αποτελεί εγγύηση για τη δημοσία ζωή και να αξιολογήσετε το επιχείρημά του αυτό.

2. «δίκη», «γραφή», «εἰσαγγελία»: Ποιος ήταν ο ρόλος τους στην αρχαία Αθήνα;

3. α) Ποιο από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ρήτορας θεωρείτε περισσότερο εύστοχο; β) Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

4. Να γράψετε στα αρχαία ελληνικά από ένα αντίθετο για τις παρακάτω λέξεις : βιόω – ῶ, φημί, ὁ αἰσχρός, ὁ νεώτερος, ὁμολογῶ.

5. Να σχηματίσετε προτάσεις στα νέα ελληνικά με τις ακόλουθες λέξεις: δοκιμασία, ακρόαση, τεκμήριο, πολέμιος, καθεστώς.

6. Να συνθέσετε το ρήμα «ἔχω» με πέντε προθέσεις και να σχηματίσετε με τα ρήματα που θα προκύψουν αντίστοιχες προτάσεις.

7. Ποια είναι η σημασία των παρακάτω ρημάτων, σύνθετων του «δείκνυμι» και του «γίγνομαι»; (ἀποδείκνυμι, ἐνδείκνυμι, ἐπιδείκνυμι, ἐπιγίγνομαι, προσγίγνομαι, ἀναδείκνυμι).

8. Να εντοπίσετε τις λέξεις του κειμένου που είναι ομόρριζες με τις παρακάτω: δόγμα, όψη, γηγενής, ευεξία, άβατος, δέηση, τύχη.

9. Από τα επιχειρήματα του Μαντιθέου άλλα απευθύνονται στο συναίσθημα και άλλα στη λογική. Αφού τα κατηγοριοποιήσετε με αυτό το κριτήριο, να προσπαθήσετε να ερμηνεύσετε τη σειρά, με την οποία τα παραθέτει.

10. Στην § 3 ο Μαντίθεος αναφέρεται με έμφαση στο «μετρίως βεβιωκὼς» και στην §11 «περὶ δὲ τῶν κοινῶν μοι μέγιστον τεκμήριον εἶναι τῆς ἐμῆς ἐπιεικείας». Με βάση τις φράσεις αυτές να γράψετε ποια σημασία απέδιδαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην ηθική ζωή των πολιτών σε σχέση με την πρόοδο της πολιτείας.

11. Ποια από τα στοιχεία των §§ 9 – 13 πιστεύετε πως θα χρησιμοποιούσε κάποιος συνήγορος κατά την αγόρευσή του σε μια σύγχρονη δίκη, για να αναδείξει το ήθος του πελάτη του;

12. Οι κοινωνικές σχέσεις αποτελούν και στα αρχαία χρόνια και στις μέρες μας κριτήριο για την ποιότητα και το ήθος των ανθρώπων. Μια λαϊκή παροιμία το εκφράζει με το γνωστό «δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Πώς αντιμετωπίζει την αντίληψη αυτή ο Μαντίθεος στο συγκεκριμένο κείμενο και πώς την αξιολογείτε εσείς στην εποχή μας; Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.

§§18 – 19

1. Ποια συμπεράσματα εξάγουμε για τα πολιτικά ήθη που επικράτησαν στην Αθήνα μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο;

2. «ὥστε οὐκ ἄξιον ἀπ᾽ ὄψεως, ὦ βουλή, οὔτε φιλεῖν οὔτε μισεῖν οὐδένα, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν ἔργων σκοπεῖν»: Να αναλύσετε την αντίθεση που υπάρχει στην άποψη αυτή του Μαντίθεου.

3. Να αναφερθείτε στο ήθος του Μαντιθέου, αφού συσχετίσετε τις παραγράφους 11 και 18 – 19.

4. α) Διαφαίνεται στο κείμενο κάποια προσπάθεια του Μαντιθέου να πείσει τους δικαστές, ώστε η δοκιμασία του να είναι επιτυχής;
β) Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας παραπέμποντας σε στοιχεία του κειμένου.

5. «ὠφελῶ», «ὀφείλω»: Να γράψετε τη σημασία των ρημάτων και δύο παράγωγες λέξεις για το καθένα.

§§ 20 – 21

1. Γιατί ο Μαντίθεος πήρε το λόγο στην Εκκλησία του Δήμου, αν και οι νέοι απέφευγαν να ανέβουν στο βήμα; (Στην απάντηση σας να λάβετε υπόψη και όσα ανέφερε ο Μαντίθεος στην § 10).

Απάντηση: Ο Μαντίθεος, αν και ήταν νέος, αναγκάστηκε να πάρει το λόγο στην Εκκλησία του Δήμου, γιατί όπως ειπώθηκε και στην παράγραφο 10 («διὰ τὰς συμφορὰς τὰς τοῦ πατρός»), οι εμπορικές επιχειρήσεις του πατέρα του υπέστησαν σοβαρότατες επιπτώσεις εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών που προκάλεσε ο μακροχρόνιος Πελοποννησιακός πόλεμος. Είναι πολύ πιθανόν μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας να κινδύνευσε η περιουσία του Μαντιθέου από τη νομοθεσία. Γι' αυτόν το λόγο δημηγόρησε, για να μπορέσει να διασώσει την πατρική περιουσία από τον κίνδυνο της δήμευσης.

2. α) Γιατί ο Μαντίθεος στον επίλογο του λόγου του επαινεί τους βουλευτές; β) Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.

3. α) Όσοι ασκούν ή πρόκειται να ασκήσουν εξουσία πρέπει, κατά τη γνώμη σας, να υφίστανται «δοκιμασία»;
β) Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.

4. Να γράψετε ένα κείμενο στο οποίο θα αναφέρετε τον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα.

5. Να συνδέσετε τα ρήματα της στήλης με τα συνώνυμά τους στη στήλη Β.


Α Β
ἄχθομαι, αἴρω, λέγω, δοκῶ, ἐπιχειρῶ, ἐνθυμοῦμαι. ἀναλαμβάνω, ἐπιλαμβάνομαι, νομίζω, ὑπολαμβάνω, οἴομαι, ἡγοῦμαι, διανοοῦμαι, μνημονεύω, λογίζομαι, ἀνίστημαι, ἀνορθῶ, ἐγείρω, φημί, φθέγγομαι, ἀγορεύω, ἀγανακτώ, ἀνιῶμαι, θλίβομαι, λυποῦμαι.












§§ 1 – 2 (ΠΡΟΟΙΜΙΟ) 

Α. Ερμηνευτικές ερωτήσεις

1. «διδόναι παρρησίαν ἑκάστῳ τῶν συμβουλευόντων»: α) Ποιος ο ρόλος της παρρησίας στα πλαίσια της ισηγορίας στην αρχαία Αθήνα; β) Γιατί ο Δημοσθένης κάνει έκκληση για παρρησία στο προοίμιο του λόγου του; Να εντοπίσετε το ρητορικό σχήμα που χρησιμοποιεί ο ρήτορας στα πλαίσια της έκκλησης του αυτής.

2. Με ποια σημασία χρησιμοποιεί ο ρήτορας τη λέξη «ὕβρις» όταν αναφέρεται στους Ροδίους;

3. Με ποιον τρόπο ο ρήτορας προσπαθεί να προσελκύσει την προσοχή των ακροατών του στο προοίμιο του λόγου του;

4. Πώς θα χαρακτηρίζατε το ύφος του Δημοσθένη στο προοίμιο; Να εντοπίσετε τουλάχιστον τέσσερα ρητορικά σχήματα που εξυπηρετούν αυτό το ύφος.

Β. Γραμματολογική ερώτηση

1. Ποια η επίδραση του Γοργία του Λεοντίνου στην εξέλιξη της ρητορικής; 

Γ. Λεξιλογικές – σημασιολογικές ερωτήσεις

1. «παρρησίαν»: να δώσετε την ετυμολογία της λέξης, καθώς και τρία ομόρριζά της στη νέα ελληνική.

2. «ἡγησάμην»: Να δώσετε στη νεοελληνική δύο σύνθετα ουσιαστικά και δύο σύνθετα ρήματα.

3. «δοκεῖτε»: Να εντοπίσετε στο κείμενο τρία συνώνυμα του ρήματος.

4. «καιρῷ»: α) Ποια η σημασία της λέξης στο κείμενο; β) Να δώσετε τρία σύνθετα στη νεοελληνική με α' ή β' συνθετικό τη λέξη «καιρός».

5. «διαβαλλόντων»: Να δώσετε στη νεοελληνική δύο ομμόριζα για καθένα από τα τέσσερα θέματα του ρήματος.

§§ 3 – 4 (ΠΡΟΘΕΣΗ) 

Α. Ερμηνευτικές ερωτήσεις

1. «ᾘτιάσαντο ...πόλεμον»: Σε ποια ιστορικά γεγονότα αναφέρεται ο Δημοσθένης;

2. Τι γνωρίζετε για το Μαύσωλο; Ποιο ρόλο έπαιξε στην αποστασία των ελληνικών πόλεων από την Αθηναϊκή συμμαχία;

3. Ποιος ο ρόλος των §§ 3 και 4 στο λόγο του Δημοσθένη;

4. Να ερευνήσετε πώς χειρίζεται ο ρήτορας το ήθος των ακροατών και το ήθος του ομιλητή στις §§ 3 – 4 του λόγου του.

Β. Γραμματολογική ερώτηση

1. Ποια η ιστορία της Ρόδου από την εισχώρησή της στη Β' Αθηναϊκή συμμαχία ως την εκφώνηση του λόγου του Δημοσθένη;

Γ. Λεξιλογικές – σημασιολογικές ερωτήσεις

1. «πάσας»: Να δώσετε στη νεοελληνική τρία ρήματα σύνθετα, τρία ομμόριζα ουσιαστικά και τρία ομμόριζα επίθετα.

2. «ἀφῃρημένος»: Να δώσετε στη νεοελληνική πέντε σύνθετα ρήματα, με α' συνθετικό μια πρόθεση και β' συνθετικό το ρήμα «αἰρέω -ῶ».

3. «σωτηρίας»: α) Από ποιο επίθετο προέρχεται ετυμολογικά το ουσιαστικό; β) Να δώσετε στη νεοελληνική δύο ομμόριζα.

4. «ἑκόντων»: α) Τι σημαίνει η λέξη στη νεοελληνική; β) Να δοθεί στην αρχαιοελληνική το αντίθετό της.

§§ 5 – 16 ΠΙΣΤΗ (Α' μέρος)

Ερμηνευτικές ερωτήσεις

1. Ποιες κατά το Δημοσθένη είναι οι απόψεις των αντίπαλων ρητόρων; Γιατί τις χαρακτηρίζει αντιφατικές; (§5)

2. Τι είχε προτείνει ο Δημοσθένης σε παλαιότερο λόγο του; (§6)

3. Να διατυπώσετε με δικά σας λόγια την υπόθεση του Δημοσθένη στην § 7 και στη συνέχεια να τη σχολιάσετε.

4. Ποιους υποθετικούς λόγους χρησιμοποιεί ο Δημοσθένης στην § 8;

5. Να αναλύσετε συνοπτικά τη συλλογιστική του ρήτορα στις §§ 5 – 8.

6. Ποια έντεχνη πίστη χρησιμοποιεί ο Δημοσθένης στην § 9 και γιατί; Πώς αυτή ενισχύεται με την § 10;

7. Να διατυπώσετε με δικά σας λόγια τα επιχειρήματα του ρήτορα στις §§ 11 – 13.

8. Να εξετάσετε πώς ο ρήτορας αντιμετωπίζει το ισχυρότερο επιχείρημα των αντιπάλων του στις §§ 14 – 18.

§§ 17 – 20 ΠΙΣΤΗ (Β' μέρος)

Α. Ερμηνευτικές ερωτήσεις

1. Με ποια σημασία χρησιμοποιεί ο ρήτορας τη λέξη «πολιτεία» στην § 17; Πώς συνδέεται η λέξη «πολιτεία» με τη λέξη «ἐλευθερία» που ακολουθεί;

2. Ποια είδη των πολέμων διακρίνει ο Δημοσθένης στην § 17 και γιατί;

3. α) Γιατί, κατά το Δημοσθένη, συμφέρει στην Αθήνα να υπάρχουν περισσότερα δημοκρατικά πολιτεύματα; β) Με ποιο «ρητορικό πυροτέχνημα» ενισχύει το επιχείρημά του;

4. α) Ποιο το επιχείρημα του Δημοσθένη στις §§ 19 – 20; β) Με ποια σχήματα ενισχύει το επιχείρημα αυτό;

Β. Γραμματολογική ερώτηση

1. Πώς αντιμετώπισαν τελικά το αίτημα των Ροδίων για βοήθεια; 

Γ. Λεξιλογικές – σημασιολογικές ερωτήσεις

1. «ὀλιγαρχίας»: α) Να δώσετε την ετυμολογία της λέξης. β) Να δώσετε στη νεοελληνική δύο παράγωγα ρήματα, δύο ουσιαστικά και δύο επίθετα (από το β' συνθετικό της λέξης).

2. «δημοσίᾳ»: Να δώσετε το αντώνυμο στην αρχαία ελληνική.

3. «ὅρων»: Να δώσετε στη νεοελληνική ένα σύνθετο με το επίρρημα «ὁμοῦ».

4. «ὀλίγοι, πολλοῖς»: Να δώσετε τη σημασία των λέξεων στο συγκεκριμένο χωρίο.

5. «ἰσηγορίας»: α) Να δώσετε την ετυμολογία της λέξης. β) Από το β' συνθετικό της λέξης να δώσετε τρία ομμόριζα στη νεοελληνική.

6. «συστήσεται»: Να δώσετε στη νεοελληνική πέντε σύνθετα ουσιαστικά, με α' συνθετικό μια πρόθεση και β' συνθετικό ένα παράγωγο του ρήματος αυτού.

7. «κακῶς πεπονθότων»: α) Να δώσετε τη σημασία της περίφρασης, β) Να δώσετε στην αρχαιοελληνική ένα αντώνυμο της περίφρασης.








§§ 1 – 2

Α. Ερμηνευτικές ερωτήσεις

1. Τι γνωρίζετε για τη λειτουργία και τις δραστηριότητες της Εκκλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα;

2. Με ποιον τρόπο στις δύο πρώτες παραγράφους του προοιμίου καταφέρνει ο ρήτορας να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ο λόγος εκφωνήθηκε;

3. Να εντοπίσετε αν πραγματώνονται οι σκοποί του προοιμίου ενός ρητορικού λόγου ήδη από τις πρώτες δύο παραγράφους του προοιμίου του «Περὶ Εἰρήνης» λόγου; (για τους σκοπούς του προοιμίου βλ. σχολικό βιβλίο σελ. 18).

Β. Γραμματολογική ερώτηση

1. Πώς ιδρύθηκε η Β' Αθηναϊκή συμμαχία και ποιο το καταστατικό της;

Γ. Λεξιλογικές – σημασιολογικές ερωτήσεις

1. «εἰώθασι»: Να δώσετε στη νεοελληνική δύο ομόρριζα επίθετα, δύο ουσιαστικά και δύο ρήματα.

2. «σπουδῆς»: Να δώσετε στη νεοελληνική δύο ομόρριζα για καθένα από τα δύο θέματα της λέξης.

§§ 14 – 16

Α. Ερμηνευτικές ερωτήσεις

1. «ὅτι δημοκρατίας οὔσης οὐκ ἐστὶ παρρησία»: Να σχολιάσετε την αναφορά του Ισοκράτη στην παρρησία, λαμβάνοντας υπόψη και την αντίστοιχη αναφορά του Δημοσθένη στο προοίμιο του «Ὑπὲρ τῆς Ροδίων Ἐλευθερίας» λόγου (« διδόναι παρρησία ἑκάστῳ τῶν συμβουλευόντων»).

2. Ποιοι ήταν οι πρυτάνεις στην αρχαία Αθήνα;

3. Ποιος ο ρόλος της § 16 στον «Περὶ Εἰρήνης»;

Β. Γραμματολογική ερώτηση

1. α) Ποια ήταν η κριτική του Πλάτωνα στη ρητορική; β) Ποια η απάντηση του Ισοκράτη;

Γ. λεξιλογικές – σημασιολογικές ερωτήσεις

1. «διανοίαις»: Να δώσετε στη νεοελληνική τέσσερα σύνθετα, με α' συνθετικό μια πρόθεση και β' συνθετικό ένα ομόρριζα της λέξης.

2. «ἀφρονεστάτοις»: Να δώσετε στη νεοελληνική τρία ομόρριζα.

3. «ἐργαζομένους»: Να δώσετε στη νεοελληνική δύο ομόρριζα για καθένα από τα δύο θέματα της λέξης.

4. «χειροτονίαν»: α) Ποια η ετυμολογία της λέξης; β) Από το α' συνθετικό της λέξης να δώσετε τέσσερα ομόρριζα στη νεοελληνική.

5. «προσταττούσαις»: Από το β' συνθετικό της λέξης να δώσετε στη νεοελληνική τρία ομμόριζα ρήματα, τρία ουσιαστικά και τρία επίθετα.

§§ 17 – 27

1. Ποιος ο ρόλος των §§ 17 – 18 για την πρώτη ενότητα των επιχειρημάτων των §§ 17 – 27;

2. Να αποδώσετε με δικά σας λόγια το επιχείρημα των §§ 19 – 21. Με ποια ρητορικά σχήματα το τονίζει ο Ισοκράτης;

3. Να αναδιατυπώσετε το επιχείρημα των §§ 22 – 23.

4. Ποιο κοινωνικό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί, κατά το ρήτορα, αν ασκηθεί σωστή εξωτερική πολιτική; (§ 24). Με ποιες έντεχνες πίστεις ενισχύει το επιχείρημά του ο Ισοκράτης;

5. Γιατί ο Ισοκράτης διακόπτει την επιχειρηματολογία του με την § 25;

6. Να αποδώσετε με δικά σας λόγια τα επιχειρήματα του Ισοκράτη στις §§ 26 – 27. Πώς θα διαφοροποιηθεί ο ίδιος από τους υπόλοιπους ρήτορες;
 

Λυσίας ( Λεξιλογικά )

2013-03-11 06:18

 

ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ 1 -3
• Ακούω > ακοή, άκουσμα, ακουστικός, υπήκοος, ωτακουστής, ακουστικός, ακουστός, ανήκουστος, βαρήκοος, κρυφακούω, παρακούω, ακουστά. Συν.: αισθάνομαι, άκροώμαι, πυνθάνομαι.
• Αναγκάζω > εξαναγκασμός, αναγκαστικός, εξαναγκάζω, καταναγκάζω, αναγκαστικά. Συν : βιάζω, έπειγω, πιέζω. Αντ: πείθω.
• Άξιόω-ώ > αξίωμα, αξίωση, αξιωματικός, απαξιώνω. Συν: τιμώ. Αντ: άπαξιώ.
• Βάλλω > αναβολέας, αναβολή, αντικαταβολή, αποβολή, βέλος, αδιάβλητος, αναβλητικός, ανυπέρβλητος, αμφιβάλλω, αντιπαραβάλλω. Συν:
ί'ημι, πλήττω, ρίπτω
• Βούλομαι > βούλημα, βούληση, αβούλητος. Συν: έθέλω, επιθυμώ.
• Δείκνυμι > απόδειξη, δείγμα, δείκτης, ένδειξη, υπόδειγμα, αναπόδεικτος, δείχνω, ενδεικτικός. Συν: δηλώ, ελέγχω, σημαίνω.

• Ήγουμαι > ηγέτης, ηγεμόνας, ηγεσία, ηγετικός, εισηγητής, ανεκδιήγητος, αφηγούμαι, εισηγούμαι. Συν : άρχω, εξουσιάζω, οδηγώ. Αντ.: έπομαι.
• Ιππεύω > ίππος, ιππέας, ίππευση, έφιππος.
• 'Ίστημι > στάθμη, στάση, στήθος, στήλη, σταθερός, στατικός
• Οΐδα > ιστορία, είδηση, εξιστόρηση, συνείδηση, ειδήμων, ιστορικός. 
Συν: αισθάνομαι, γιγνώσκω.
• Πιστεύω > πίστη, πιστός, διαπίστευση.
• Ποιέω-ώ > ποίημα, ποίηση, ποιητής, ποιητικός, μεταποιώ, παραποιώ. 
Συν: δρώ, πράττω, τελώ.
• Πράττω > πράγμα, πράξη, πράκτορας, άπρακτος, πρακτικός, διαπράττω, εισπράττω. Συν: δρώ, εργάζομαι. Αντ: άπρακτώ, άργώ, κάθημαι.
• Τυγχάνω > τύχη, συνέντευξη, επίτευγμα, ατυχής, ευτυχής, δυστυχής, τυχαίος, τυχερός, τυχαία.
Φαίνω > απόφαση, έμφαση, επίφαση, επιφανής, καταφανής, προφανής, φανερά. Συν: άποδείκνυμι, δηλώ, δοκεΐ.






ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ 4 - 8
• Αλείφω > άλειμμα, αλοιφή, απάλειψη, εξάλειψη, επάλειψη, πασαλείβω. Συν: επιχρίω
• Άμαρτάνω > αμάρτημα, αμαρτία, αμαρτωλός, αναμάρτητος. Συν: άστοχώ, σφάλλομαι. Αντ: εύστοχώ, τυγχάνω.
• Ατιμάζω > ανατίμηση, αποτίμηση, ατιμία, ατίμωση, ανεκτίμητος, άτιμος, διατιμώ, εκτιμώ, προτιμώ. Συν: καταφρονώ. Αντ: τιμώ.
• Βαίνω > αναβάτης, ανέβασμα, αποβάθρα, βαθμίδα, άβατος, αδιάβατος, βάσιμος, βατός, ανεβαίνω, αντιβαίνω, αποβαίνω, βεβαιώνω, βάδην. Συν: βαδίζω, στείχω, οδεύω.
• Βουλεύω > βούλευμα, βουλευτήριο, βουλευτής, βουλή, βουλευτικός, συμβουλευτικός, επιβουλεύομαι, συμβουλεύομαι. Συν: διαλογίζομαι, διδάσκω, ενθυμούμαι. (^^'^
• Γράφω < γράμμα, γραμματέας, γραμματεία, γραμματική, γραφέας, γραφή, απερίγραπτος, γραμμικός, γραπτός, γραφικός, περιγράφω, καταγράφω, απερίγραπτος, γραμμικός, γραπτός, γραφικός, περιγράφω, καταγράφω, παραγράφω • Δίδωμι > δόση, δοτική, απόδοση, μετάδοση, τροφοδοσία, δοσοληψία, χρηματοδότηση, δώρο, δωσίλογος, ανέκδοτος, προδοτικός, μεταδοτικός, ανταποδίδω, παραδίδω, ενδίδω, εξουσιοδοτώ, λογοδοτώ. Συν: παρέχω, προσφέρω
• Δοκιμάζω > δοκιμασία, δοκιμαστήριο, δοκιμαστής, αδοκίμαστος, δοκιμαστικός, αποδοκιμάζω, επιδοκιμάζω. Συν.: εξετάζω, ερευνώ, πειρώμαι.
• Έπιθυμέω-ώ > επιθυμία, ανεπιθύμητος, επιθυμητός. Συν.: βούλομαι, εθέλω
• "Ερχομαι - Εΐμι > διέλευση, οδός, προσέλευση, προσηλυτισμός, άνοδος, έξοδος, ανέρχομαι, διέρχομαι. Συν.: άφικνουμαι, βαίνω, ήκω
• Ζημιόω-ώ > ζημιά, ζημίωμα, αποζημίωση, επιζήμιος, αποζημιώνω. Συν.: βλάπτω, κακουργώ, λωβώμαι.
• Ίκνέομαι-οΟμαι > άφιξη, ικέτης, ίχνος, ανέφικτος, εφικτός, ικανός.
• Λύω > λύση, λύτρα, αναλυτής, διαλύτης, λυτός, ξυπόλητος, καταλυτικός,
αναλύω, διαλύω, παραλύω
• Μαρτυρέω-ώ > μάρτυς, μαρτυρία, μαρτύριο, μαρτυρικός, διαμαρτυρία, καταμαρτυρώ. Συν.: βεβαιώ, ομολογώ.
• Όμολογέω-ώ > ομολογία, εξομολόγηση, ομολογητής, καθομολογώ. Συν.: ομονοώ, όμοφρονώ .
• Όράω-ώ > όραση, όραμα, οραματιστής, οφθαλμός, αυτόπτης, ορατός, αόρατος, εποφθαλμιώ, οφθαλμοφανώς. Συν.: εξετάζω, θεωρώ, σκοπώ.
• Πάσχω > πάθηση, πένθος, πάθος, πάθημα, παθητικός, πολυπαθής, συμπάσχω, πενθώ
• Πέμπω > πομπή, πομπός, αναπέμπω, παραπέμπω, εκπέμπω. Συν.: στέλλω
• Σκοπέω-ώ > σκέψη, σκόπελος, σκοπιά, απερίσκεπτος, σκεπτικός, σκόπιμος, αποσκοπώ, σκέπτομαι, απερίσκεπτα, σκόπιμα. Συν.: βουλεύομαι, ένθυμέομαι-ουμαι.
• Τολμάω-ώ > τόλμη, τόλμημα, τολμηρός, αποτολμώ, τολμηρά
• Χρήομαι-ώμαι > κατάχρηση, χρήμα, άχρηστος, χρήσιμος, χρηστικός, χρηστός, αχρηστεύω, καταχρώμαι, χρησιμοποιώ
• Ψεύδομαι > διάψευση, ψέμα, ψεύδος, ψεύτης, ψευδής, ψεύτικος, αδιάψευστος,
ψεύτικα. Συν: απατώ, εξαπατώ, ψευδολογώ.
(
• Ψηφίζω > ψήφος, ψήφισμα, καταψήφιση, συμψηφίζω, δημοψήφισμα.
































ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ 9 - 13
• Άκροάομαι-ώμαι > ακρόαμα, ακροαματικότητα, ακρόαση, ακροαστικά, ακροατήριο. Συν. : ακούω.
• Άπολογέομαι-οΟμαι > απολογία, απολογητής, απολογητικός, απολογητικά. Συν. : δικαιολογουμαι.
• Βιόω-ώ > βίος, βίωμα, επιβίωση, βιώσιμος, αναβιώνω, συμβιώνω, διαβιώνω. 
• Συν. : ζώ, διαιτώμαι.
• Βοηθέω-ώ > βοήθεια, βοήθημα, βοηθός, βοηθητικός, αβοήθητος, βοηθητικά. Συν. : επικουρώ, λυσιτελώ, άμύνω.
• Γίγνομαι > γενιά, γέννηση, γένος, γενέθλια, αγενής, αγέννητος, πρόγονος, απόγονος
• Δοκέω-ώ > δόγμα, δόξα, δογματικός, προσδοκώ. Συν.γιγνώσκω, ηγούμαι, νομίζω, οί'ομαι.
• Δύναμαι > δύναμη, δυνατός, δυναμίτης, δυνάστης, αδύνατος, δυνάμωμα, αποδυναμώνω, ενδυναμώνω, δυναμικά. Συν.: οΐός τ είμι..
• Ειμί > ουσία, απουσία, εξουσία, παρουσία, ουσιαστικός, ουσιώδης, όντως, παρών, απών, απουσιάζω, παρουσιάζω, εξουσιάζω. Συν. : γίγνομαι.
• Κατηγορέω-ώ > κατηγορία, κατηγόρημα, κατηγορητήριο, κατηγορηματικός, κατηγορητέος, κατηγορηματικά. Συν. : αίτιώμαι, εγκαλώ.
• Κινδυνεύω > κίνδυνος, κινδύνευμα, ακίνδυνος, επικίνδυνος, διακινδυνεύω, παρακινδυνευμένος.
Λέγω > λέξη, λόγος, πολυλογάς, ρήμα, ρήση, ρήτρα, αντίρρηση, έπος, καλλιέπεια, ανείπωτος, απόρρητος, άρρητος, λεκτικός, λογικός, ρητός, απολογούμαι, λογίζομαι, λογικεύομαι. Συν.: άγορεύω, δημηγορώ, φάσκα, φημί. 
Λείπω > διάλειμμα, έλλειμμα, έλλειψη, αδιάλειπτος, λειψός, παραλείπω, εγκαταλείπω, αδιαλείπτως.
Νέμω > νόμος, διανομέας, νομικός, νόμιμος, διανέμω, κατανέμω, νομιμοποιώ, νομίμως.
Νομίζω > νόμισμα, νομισματικός. Συν.: δοκώ, ηγούμαι, οίομαι. 
Παρασκευάζω > παρασκεύασμα, παρασκευαστής, προπαρασκευάζω, διασκευάζω, ανασκευάζω, κατασκευάζω. Συν.: ετοιμάζω, εύτρεπίζω. 
Στρατεύω > στρατιά, στράτευμα, στράτευση, εκστρατεία, στρατεύσιμος, αντιστρατεύομαι.






ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ 18 - 19
• Άμελέω-ώ> αμέλεια, ανεμελιά, αμελητέος, ανέμελος, παραμελώ. Συν.: ραθυμώ. Αντ.: επιμελούμαι, κήδομαι, φροντίζω.
• Βλάπτω > βλάβη, βλαπτικότητα, φρενοβλάβεια, αβλαβής, βλαπτικός, επιβλαβής, βλαπτικά. Συν.: αδικώ, κακουργώ, λυμαίνομαι Αντ.: λυσιτελώ, ωφελώ..
• Έθέλω > θέληση, θέλημα, εθελοντής, εθελοντικός, εθελούσιος, εθελοτυφλώ, άθελα. Συν.: βούλομαι, επιθυμώ, ποθώ, ορέγομαι.
• Εργάζομαι > εργαλείο, εργάτης, εργασία, εργατικός, ακατέργαστος, επεξεργάζομαι, κατεργάζομαι, συνεργάζομαι. Συν.: δρώ, ποιώ, πράττω. Αντ.: αδρανώ, αργώ.
• Κομάω-ώ > κόμη, κομήτης κόμμωση, κομμωτής, κομμωτήριο, συγκομιδή, κομψός, κομψά.
• Μισέω-ώ > μίσος, μισητός, μισαλλοδοξώ. Συν.: αποστρέφομαι, έχθαίρω. Αντ.: αγαπώ, ασπάζομαι, φιλώ.
• Πολιτεύω > πολιτεία, πολίτευμα, πολιτευτής, αντιπολίτευση, πολιτειακός, πολιτικός, πολιτεύομαι, πολιτικολογώ, πολιτικοποιούμαι.
• Τελέω-ώ > αποτέλεσμα, επιτέλεση, τελετή, τελεστήριο, αποτελώ, συντελώ.
• Φιλέω-ώ > φιλία, φίλημα, φίλτρο, προσφιλής, φιλικά.
• χωρέω-ώ > αναχώρηση, αποχώρηση, συγχώρηση, εκχωρώ, παραχωρώ, καταχωρώ.
• Ώφελέω-ώ > ωφέλεια, ωφέλημα, επωφελής, ωφέλιμος, ανωφέλητος, επωφελούμαι, ωφέλιμα, ωφελιμιστικά, επωφελώς.

ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ 20 - 21

• Αίρω > αιώρα, ανταρσία, αντάρτης, έπαρση, αρτηρία, μετέωρος, επαίρομαι, άρδην.
• Αισθάνομαι > αίσθημα, αισθηματίας, αίσθηση, αναισθητικό, διαίσθηση, αισθητήριος, αισθητικός, αισθητός, ευαίσθητος, ανεπαίσθητα, αισθητά, αντιαισθητικός, ευαισθητοποιώ, αναίσθητος. Συν: γιγνώσκω. Αντ: άγνοώ
• "Αχθομαι > άχθος, αχθοφόρος, σεισάχθεια, επαχθής. Συν: άγανακτώ, αθυμώ. Αντ: άγάλλομαι, χαίρω, ήδομαι.
• Έπιχειρέω-ώ > επιχείρημα, επιχείρηση, επιχειρηματίας, επιχειρηματικός.
• Παύω > παύλα, παύση, πάψιμο, ακατάπαυστος, ανάπαυση. Συν: περαίνω. Αντ: άρχομαι.
• Τιθημι > θέμα, θέση, θεσμός, θήκη, θησαυρός, θεματικός, πρόσθετος, σύνθετος, αθετώ, διαθέτω, εκθέτω, ταξιθέτης.
 

Λυσίας ( Εισαγωγή )

2013-03-11 06:17

 

ΛΥΣΙΟΥ ΥΠΕΡ ΜΑΝΤΙΘΕΟΥ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 
Α\ Η ΦΥΣΙΚΗ ΡΗΤΟΡΕΙΑ Το τάλαντο
- Φυσική ευγλωττία: μπορεί εύκολα να γοητεύσει και να πείσει. Οι Ομηρικοί αγορητές
Όμηρος: η ευγλωττία σπάνιο θεϊκό χάρισμα.
Ο ιδανικός ομηρικός ήρωας πρέπει να είναι μύθων τε ρητήρ έργων τε πρηκτήρ (να διαπρέπει με το λόγο στην αγορά όπως με τα ανδραγαθήματα στον πόλεμο).
Από το Νέστορα στον Περικλή
Στοιχεία φυσικής ρητορείας υπάρχουν σε: -έργα ποιητών: Σόλων, Πίνδαρος
- αγορεύσεις ιστορικών προσώπων στο έργο του Ηροδότου

Το φυσικό τάλαντο (φυσική ευγλωττία) δε γνωρίζει κοινωνικές διακρίσεις. Στους ομηρικούς ρητορικούς αγώνες διαπρέπουν οι ηγεμόνες των Αχαιών και των Τρώων, ιδιαίτερα ο Νέστωρ αλλά και ο ασήμαντος Θερσίτης.

Σπουδαίοι φυσικοί ρήτορες: Θεμιστοκλής
Περικλής — έχει θεωρητικές γνώσεις ρητορικής τεχνικής
Β\ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΡΗΤΟΡΕΙΑΣ
Κόραξ και Τισίας, οι Συρακόσιοι
Συστηματική ρητορική απαιτεί - «επιστήμην»: ακριβή γνώση των κανόνων
- «μελέτην» : άσκηση

466 π.Χ., Σικελία: καταλύονται οι τυραννίδες, επικρατούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα.

Ξεκινούν αστικές δίκες για την ανάκτηση των περιουσιών που είχαν σφετερισθεί οι τύραννοι. - Αναπτύσσεται η δικανική ρητορεία.

Κόραξ, Τ(ε)ισίας δημιουργοί και διδάσκαλοι της συστηματικής ρητορικής:
- Διαιρούν το ρητορικό λόγο σε μέρη
- Κάνουν χρήση των «εικότων», των πιθανών δηλ. των λογικών επιχειρημάτων.


Τισίας: πιθανόν έγραψε το πρώτο εγχειρίδιο ρητορικής τέχνης με τίτλο «Τέχνη». Γ'. ΡΗΤΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗ Η Αθήνα και οι σοφιστές
Μέσα 5ου αι. π.Χ., επίκεντρο της συστηματικής ρητορικής η Αθήνα γιατί εκεί ευνοούσαν: -η δημοκρατία (λαϊκές συνελεύσεις, δικαστήρια)
- οι πολυλόγοι και φιλόλογοι Αθηναίοι
- το μέγεθος της πόλης
- η διαμονή εκεί των σοφιστών: Πρωταγόρας, Πρόδικος δίδασκαν στοιχεία Γραμματικής και τεχνικής του λόγου

Ο Γοργίας από τους Λεοντίνους της Σικελίας

427 π.Χ.: ο Γοργίας φτάνει στην Αθήνα.

Καλλιέργησε την πολιτική και ιδιαίτερα την επιδεικτική ρητορεία.

Μελέτησε τη σημασία που έχει στην πειστικότητα του λόγου ο «καιρός», η τρέχουσα πολιτική, κοινωνική και ψυχολογική συγκυρία, δηλ. η κατάλληλη περίσταση.

«Γοργίεια» σχήματα: πάρισα, ομοιοτέλευτα, παρηχήσεις, αντιθέσεις ρητορική του η οποία προσεγγίζει τα όρια του ποιητικού λόγου.

διανθίζουν τη


Η πλατωνική κριτική

Ο Πλάτων αποδοκιμάζει τη ρητορική από ηθική και παιδαγωγική άποψη στους διαλόγους του «Γοργίας» και «Φαίδρος».

Απόψεις σοφιστών για τη ρητορεία

Γοργίας: αρνείται ότι υπάρχει αντικειμενική γνώση, άρα αντικειμενική αλήθεια και ηθική.

Πρωταγόρας: πιστεύει ότι για κάθε ζήτημα υπάρχουν δύο λόγοι αντίθετοι μεταξύ τους με την απαίτηση να είναι και οι δύο συγχρόνως εξίσου αληθινοί - δισσοί λόγοι.

Ρητορική — πειθούς δημιουργός: δεν ενδιαφέρεται να ανακαλύψει και να διδάξει τα αληθινά και τα δίκαια, αφού αυτά σύμφωνα με τις αντιλήψεις δεν υπάρχουν, αλλά να εκθέσει τα «εικότα».

Μαθητές των σοφιστών: με τη ρητορική — στρεψοδικούν στα δικαστήρια
— δημαγωγούν στις συνελεύσεις
— συχνά συντάσσουν ένα λόγο για τον κατηγορούμενο κι ένα για τον κατήγορο στην ίδια δίκη

Πλάτων: δε χαρακτηρίζει τη ρητορική επιστήμη (αφού δεν έχει καθορισμένο αντικείμενο να διδάξει) ούτε τέχνη (αφού δεν έχει αξιόπιστη μέθοδο).


Είναι εμπειρία, ικανότητα, όργανο απάτης. Ο Ισοκράτης, μια αντίπαλη φωνή
Υποστηρίζει την παιδευτική αξία της διδασκαλίας του.
Ρητορεία: γενική πνευματική καλλιέργεια που καταρτίζει ανθρώπους της δράσεως «φιλοσοφίαν»

Ε'. ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ ΡΗΤΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Οι πολιτικοί λόγοι στην εκκλησία του δήμου
Τρία είδη ρητορικών λόγων:
1. συμβουλευτικοί
2. δικανικοί
3. επιδεικτικοί (πανηγυρικοί) Συμβουλευτικοί
Πολιτικοί λόγοι που εκφωνούνται στις συνελεύσεις του λαού. Παρέχονται συμβουλές για το μέλλον.
Ο ρήτορας προτρέπει ή αποτρέπει το λαό με σκοπό την επίτευξη του συμφέροντος ή την αποφυγή πολιτικών σφαλμάτων.

Εκφωνούνται στην Εκκλησία του Δήμου:
- Αποφάσιζε για τα πιο σοβαρά θέματα του κράτους.
- Δικαίωμα λόγου και ψήφου είχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες από το εικοστό έτος της ηλικίας
- Συνεδρίαζε σαράντα φορές το χρόνο, αλλά και εκτάκτως.
- Χώρος συνεδριάσεων: Πνύκα, Αγορά, το θέατρο του Διονύσου
- Ψηφοφορία με ανάταση των χεριών (χειροτονία)

— απόλυτη ελευθερία συμβουλής
Οι Ρήτορες είχαν: — μεγάλη επιρροή στην πολιτική ζωή
— την ευθύνη των εισηγήσεών τους

Σημαντικότερος ρήτορας συμβουλευτικών λόγων: Δημοσθένης

Λόγοι στα δικαστήρια - Δικανικοί

Αφορούν πράξεις που τελέστηκαν στο παρελθόν. Είναι απολογίες ή κατηγορίες

Άρειος Πάγος: το αρχαιότερο δικαστήριο στην Αθήνα
Από το 462 π.Χ. εκδικάζει μόνο φόνους εκ προμελέτης και μικρότερης σημασίας υποθέσεις. Βουλή - Εκκλησία του Δήμου: εκδικάζουν ορισμένες σοβαρές υποθέσεις
Ηλιαία: το κυριότερο δικαστήριο του Αθηναϊκού κράτους.
- Δικαστήριο ενόρκων
- Μέλη του: μετά από κλήρωση, μπορούσαν να γίνουν όλοι οι γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες άνω των τριάντα ετών, αν δεν εκκρεμούσε κατηγορία εναντίον τους.
- 6.000 δικαστές (Ηλιασταί) - οι 1.000 αναπληρωματικοί
- Δίκαζε σε τμήματα των 201, 401, 501 κτλ. (ο περιττός αριθμός αποκλείει την ισοψηφία)
- Δικαστική αποζημίωση: 2-3 οβολοί κατά δικάσιμη μέρα


- Κλεψύδρα: περιορίζει το χρόνο των αγορεύσεων
- Μυστική ψηφοφορία

Λογογράφοι
- Έμπειροι δικανικοί ρήτορες οι οποίοι, επί πληρωμή, έγραφαν τα κείμενα των λόγων που ήταν υποχρεωμένοι οι διάδικοι να αποστηθίσουν και να απαγγείλουν στο δικαστήριο.
- Έπρεπε να γνωρίζουν τους νόμους αλλά και την ψυχολογία των λαϊκών δικαστών.
Επιφανέστερος λογογράφος δικανικών λόγων: Λυσίας Το επιδεικτικό γένος
Οι εκφωνούμενοι σε γιορτές και συγκεντρώσεις λόγοι (περιλαμβάνονται και οι επιτάφιοι).
- Εγκωμιάζουν ή επικρίνουν πράξεις και πρόσωπα του παρόντος με αναδρομές στο παρελθόν και προβλέψεις για το μέλλον.
- Ο ρήτορας επιδεικνύει τη ρητορική του δεινότητα. Επιζητά τις επευφημίες των ακροατών. Επιφανέστερος εκπρόσωπος του επιδεικτικού γένους: Ισοκράτης
ΣΤ\ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΡΗΤΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Διάρθρωση του ρητορικού λόγου α'προοίμιον

γ'πίστις (απόδειξη) δ'επίλογος

α' Προοίμιον
- Η αρχή του ρητορικού λόγου.
- Σύντομα ο ρήτορας ενημερώνει τον ακροατή επί του θέματος.
- Προσπαθεί να εξασφαλίσει την εύνοια και την προσοχή του ακροατή.
- Ακολουθεί η πρόθεσις: σύντομη έκθεση του θέματος.

β'Διήγησις
- Εκτίθενται τα σχετικά με το θέμα γεγονότα που κρίνει ο αγορητής ότι είναι άγνωστα ή ανεπαρκώς ή εσφαλμένως γνωστά στον ακροατή.
- Διήγηση με σαφήνεια και πειστικότητα.
- Τονίζει τα ευνοϊκά στοιχεία και μειώνει τη σημασία όσων είναι ασύμφορα.

γ' Πίστις
- Το ουσιαστικότερο μέρος του ρητορικού λόγου.
— άτεχνες: είναι αντικειμενικά πειστήρια που δεν οφείλονται στην τεχνική δεξιότητα του ρήτορα (νόμοι, διαθήκες, συμβόλαια κτλ.).
- Αποδείξεις
— έντεχνες: αποδείξεις που ο ίδιος ο ρήτορας επινοεί:
1. Ενθυμήματα: βραχυλογικοί συλλογισμοί που αναλόγως των δεδομένων στα οποία στηρίζονται δίνουν πιθανά ή και ασφαλή συμπεράσματα, αν τα περιστατικά στα οποία αναφέρονται είναι ακριβή.


Η βραχυλογία του ενθυμήματος υπηρετεί την κομψότητα του λόγου, την οικονομία του χρόνου και δεν εκνευρίζει τον ακροατή.
κοινοί τόποι: τα ενθυμήματα που στηρίζονται σε γενικά παραδεκτές απόψεις και τρόπους σκέψεως.
2. Παραδείγματα: ιστορικά (πραγματικά) - πλαστά (παραβολές)
3. Γνώμες: αποφθέγματα για ζητήματα γενικού χαρακτήρα
4. Ήθη: Ο ρήτορας προσπαθεί να επιβάλει την εικόνα του έντιμου ανθρώπου και πολίτη, ώστε οι λόγοι του να γίνονται πειστικότεροι. Αντίθετα προσπαθεί να μειώσει ηθικά τον αντίπαλο και έτσι να εξουδετερώσει την πειστικότητα των επιχειρημάτων
του.

5. Πάθη: Ο ρήτορας προσπαθεί να διεγείρει στις ψυχές των ακροατών τα πάθη που τον συμφέρουν ή να μεταγγίσει τα πάθη που κυριαρχούν στη δική του ψυχή.

δ' Επίλογος
η ανάμνηση: επιτυγχάνεται με σύντομη ανακεφαλαίωση των βασικών θέσεων του λόγου.
Επιδιώκεται:
 

Ξενοφώντας II - III ( Ερωτήσεις )

2013-03-11 01:35

 

Α Ρ Χ Α Ι Α Α ’ Λ Υ Κ Ε Ι Ο Υ
Ξ Ε Ν Ο Φ Ω Ν Τ Ο Σ Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Α
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. § 1 – 4
1. «ὑποσπόνδους»: Τι σήμαινε ο όρος αυτός για τους αρχαίους και πόσο
σημαντικός ήταν για την τύχη των ανδρών της αθηναϊκής φρουράς;
Οι «σπονδές», τελετουργική διαδικασία κατά την οποία έχυναν κρασί ή άλλα υγρά
από αγγείο ή κύπελο στο έδαφος προς τιμή του θεού ή των θεών στη διάρκεια ιεροτελεστιών
ή συνθηκολογήσεων, ήταν ένας πολύ σημαντικός θεσμός της αρχαιότητας, τον οποίο
σέβονταν όλοι οι Έλληνες ανεξάρτητα από τις διαφορές που μπορεί να υπήρχαν μεταξύ τους.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι σπονδές επισφράγιζαν τους όρους της παράδοσης των
πόλεων του Βυζαντίου και της Καλχηδόνας και αφορούσαν στην ασφαλή υποχώρηση των
ανδρών της αθηναϊκής φρουράς. Ο όρος αυτός, λοιπόν, του κειμένου αναφέρεται στους
ηττημένους Αθηναίους, οι οποίοι πλέον προστατεύονταν από τους θεούς και μπορούσαν να
αποχωρήσουν ασφαλείς μετά την παράδοση των πόλεων που αναφέρθηκαν.
2. Πως κρίνετε τη στάση του Λυσάνδρου απέναντι στους φρουρούς των Αθηναίων
αλλά και σε κάθε Αθηναίο; Πιστεύετε ότι αποσκοπούσε σε κάτι το σχέδιό του;
Το σχέδιο του Λυσάνδρου ήταν πράγματι πολύ έξυπνο και πολύ ουσιαστικό για την
τύχη της Αθήνας. Το γεγονός ότι έστελνε όλους τους Αθηναίους αιχμαλώτους στην πόλη
τους, σε συνδυασμού με την παρεμπόδιση των αθηναϊκών εμπορικών πλοίων που
μετέφεραν σιτηρά στην πολιορκημένη Αθήνα, συνέβαλε αφενός στην αύξηση του
πληθυσμού της και αφετέρου στη γρήγορη κατανάλωση των τροφίμων. Κάτω από αυτές
τις δύσκολες και πολύ πιεστικές συνθήκες, κυρίως λόγω του λιμού, οι Αθηναίοι πολύ
σύντομα θα ήταν αναγκασμένοι να συνθηκολογήσουν άνευ όρων με την Σπάρτη.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. §16 - 23
3. Ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Θηραμένης ζήτησε να σταλεί στους
Λακεδαιμονίους και ποιος ήταν ο λόγος της χρονοτριβής του κοντά στον
Λύσανδρο;
Ο Θηραμένης ζήτησε να σταλεί ως πρεσβευτής των Αθηναίων στους Λακεδαιμονίους,
με την υπόσχεση πως θα επέστρεφε γνωρίζοντας τον ακριβή λόγο της εμμονής τους στην
κατεδάφιση των τειχών. Αφού λοιπόν εστάλη, διέμεινε κοντά στον Λύσανδρο σχεδόν
τέσσερεις μήνες. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, αυτό στο οποίο απέβλεπε πραγματικά ο
Θηραμένης ήταν, όχι το να εξακριβώσει τις προθέσεις των Λακεδαιμονίων, αλλά το να χάσουν
οι συμπολίτες του το ηθικό τους λόγω του λιμού, ώστε να είναι πιο ελαστικοί στις
διαπραγματεύσεις σχετικά με τους όρους της ειρήνης.
4. Η δημοκρατική Αθήνα έστειλε έναν ολιγαρχικό να διαπραγματευτεί τους όρους
της ειρήνης με τους Σπαρτιάτες. Πιστεύετε ότι υπήρχε σκοπιμότητα στην
συγκεκριμένη επιλογή;
Ο Θηραμένης από καιρό είχε ενεργό ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας ως
μετριοπαθής ολιγαρχικός. Η δραστηριοποίησή του λοιπόν στον πολιτικό χώρο, αλλά κυρίως
οι πολιτικές του πεποιθήσεις οδήγησαν τους Αθηναίους στην απόφαση να στείλουν αυτόν ως
πρεσβευτή τους στους Λακεδαιμονίους, θεωρώντας ότι θα γινόταν ευνοϊκά δεκτός από
αυτούς και ότι θα μπορούσε να διαπραγματευτεί αξιοπρεπέστερα τους όρους της ειρήνης.
5. Γιατί οι Λακεδαιμόνιοι αρνήθηκαν – παρά τις προτροπές των συμμάχων τους –
να καταστρέψουν την Αθήνα; Πιστεύετε ότι φάνηκαν απλά γενναιόψυχοι ή
υπήρχαν και άλλοι λόγοι που υπαγόρευαν τη στάση τους αυτή;
Πράγματι, είναι προς τιμή των Λακεδαιμονίων το γεγονός ότι δεν ενέδωσαν στις
επίμονες και γεμάτες μίσος προτροπές των συμμάχων τους για την καταστροφή της Αθήνας.
Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Ξενοφώντας, η μεγαλοψυχία τους αυτή οφειλόταν στην
απροσμέτρητη προσφορά των Αθηναίων κατά τους Περσικούς πολέμους, γι’ αυτό και ο
οίκτος και η επιείκεια αφορούσε όχι σε μεμονωμένα πρόσωπα αλλά σε όλη την πόλη. Πέραν
τούτου, οι Λακεδαιμόνιοι ίσως είδαν πιο μακριά από τους υπόλοιπους· σε μία πιθανή νέα
εκστρατεία των Περσών θα ήθελαν τους Αθηναίους δυνατούς και ελεύθερους να
αντιμετωπίσουν από κοινού τον νέο κίνδυνο. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το μεγαλείο
του Αθήνας, που επί ένα αιώνα ακτινοβολούσε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, συνεπώς θα
ήταν όνειδος για τους Λακεδαιμονίους να εξανδραποδίσουν μια τέτοια πόλη.
6. Ποιους όρους έθεσαν οι Λακεδαιμόνιοι στους Αθηναίους για συνθηκολόγηση και
ποιος νομίζετε πως ήταν ο κυριότερος από αυτούς;
Οι όροι της συνθηκολόγησης ήταν οι ακόλουθοι:
– να κατεδαφίσουν τα Μακρά τείχη και τα τείχη του Πειραιά,
– να παραδοθούν τα πλοία των Αθηναίων στους Λακεδαιμονίους εκτός από δέκα,
– να ανακληθούν από την εξορία όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι,
– να έχουν οι Αθηναίοι τους ίδιους εχθρούς και φίλους με τους Σπαρτιάτες,
– να ακολουθούν οι Αθηναίοι τους Σπαρτιάτες όπου κι αν εκστρατεύουν.
Καθένας από τους παραπάνω όρους είχε το στόχο του. Κοινός παρονομαστής όλων
αυτών ήταν η αποδυνάμωση της Αθήνας και η αποτροπή της πιθανής μελλοντικής
ανάκαμψής της. Ωστόσο ο βασικότερος όρος όλων αυτών είναι αυτός που δηλώνεται με το
απαρέμφατο ενεστώτα – «ἕπεσθαι» – δηλαδή ο τελευταίος. Ενώ, λοιπόν, οι τέσσερεις
εκφέρονται με μετοχές και μάλιστα αορίστου (οι τρεις πρώτοι), πράγμα που δείχνει την άμεση
εκτέλεσή τους και λειτουργούν ως προϋποθέσεις, ο τελευταίος αποδίδεται με απαρέμφατο
ενεστώτα για να δηλωθεί η διάρκειά του. Ουσιαστικά με τον όρο αυτό η Αθήνα υποτασσόταν
πλήρως στη Σπάρτη, αφού πλέον πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά ήταν προσαρτημένη
στην Πελοποννησιακή συμμαχία.
7. Πως κρίνετε τις αντιδράσεις των Αθηναίων κατά την επιστροφή του Θηραμένη
και των άλλων συμπρεσβευτών του από τη Σπάρτη;
Οι αντιδράσεις των Αθηναίων που συνωστίζονταν γύρω από του απεσταλμένους μας
προκαλούν μεγάλη λύπη. Οι Αθηναίοι είχαν τελείως απελπιστεί εξαιτίας του λιμού, που είχε
αποδεκατίσει ένα μεγάλο μέρος του άμαχου πληθυσμού, και της αδιάλλακτης στάσης των
Σπαρτιατών. Ο λαός είχε πραγματικά ξεπεράσει τα όρια και τις αντοχές του και είναι θλιβερό
που μπροστά στη φρίκη της πείνας ένας τόσο μεγαλειώδης λαός κρεμόταν κυριολεκτικά από
το στόμα του Θηραμένη και των άλλων για να ακούσει ότι θα έβγαινε επιτέλους από το
αδιέξοδο.
8. Με ποιον τρόπο γίνεται η παράδοση της ηττημένης Αθήνας; Πως κρίνετε την
όλη διαδικασία;
Οι γεμάτοι απόγνωση εξαιτίας του λιμού Αθηναίοι αποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά τους
επαίσχυντους όρους της ειρήνης – αν και υπήρχαν κάποιες φωνές που εξέφραζαν
αντιρρήσεις – και το γεγονός αυτό φαίνεται από το τελετουργικό που ακολούθησαν και το
γκρέμισμα των τειχών: τα κορίτσια έπαιζαν τον αυλό και ίσως χόρευαν και τραγουδούσαν. Η
παράδοση λοιπόν της Αθήνας γίνεται με πανηγυρισμούς και με την ελπίδα ότι θα επικρατήσει
πλέον ειρήνη σε όλη την Ελλάδα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3. § 11 - 16
9. Με ποια εντολή παρέδωσε η Εκκλησία του Δήμου την εξουσία στους Τριάκοτα;
Τι έκαναν τελικά αυτοί και για ποιο λόγο;
Μοναδικός διακηρυγμένος σκοπός των Τριάκοντα και μοναδική εντολή που έδωσε η
Εκκλησία του δήμου με την ψήφο της σ’ αυτούς ήταν να συντάξουν νόμους. Οι Τριάκοντα
όμως ανέβαλλαν συνεχώς να εκτελέσουν το έργο που είχαν αναλάβει και συγκροτούσαν τη
Βουλή και τα άλλα θεσμικά όργανα, όπως τους άρεσε, με δικούς τους ανθρώπους. Ενώ
λοιπόν είχαν διακηρύξει ότι το καθεστώς τους θα ήταν προσωρινό, ως τη δημοσίευση των
νέων νόμων, διέλυσαν τα δικαστήρια των ενόρκων και παραχώρησαν στη Βουλή δικαστικές
εξουσίες για ποινικά (ή δήθεν ποινικά) αδικήματα. Κατάργησαν επίσης τη μυστική ψηφοφορία
σε όλες τις διαδικασίες.
10. Να βρείτε ποιο ήταν το βασικό σημείο διαφωνίας του Κριτία και του Θηραμένη
και να το αναλύσετε.
Ο Κριτίας και ο Θηραμένης ανήκαν και οι δύο στην τάξη των ολιγαρχικών, η οποία
διακυβέρνησε την Αθήνα για κάποιο σύντομο διάστημα μετά τη λήξη του μακροχρόνιου
Πελοποννησιακού πολέμου. Ωστόσο, διαβάζοντας το απόσπασμα αυτό, κατανοούμε ότι
υπήρχαν διαφορές μεταξύ τους που εντοπίζονται κυρίως στον τρόπο άσκηση της εξουσίας. Ο
Κριτίας, γεμάτος μίσος και δίψα για εκδίκηση (ο ίδιος είχε εξοριστεί από τους δημοκρατικούς
στη Θεσσαλία), ήταν ο πιο αδιάλλακτος και αιμοβόρος από όλους τους ολιγαρχικούς και
επιδίωκε την πολιτική της συστηματικής εξόντωσης όλων των πιθανών πολιτικών αντιπάλων.
Από την άλλη, ο Θηραμένης φαίνεται πως ανήκε στη μετριοπαθή μερίδα των ολιγαρχικών,
που με τη διαλλακτικότητα, την έλλειψη φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ήταν αντίθετος στην
αυθαίρετη θανάτωση των πολιτών και υποστήριζε πως όφειλαν να ασκούν την εξουσία κατά
τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνονται αρεστοί στους Αθηναίους.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3. § 50 - 56
11. «οὐδέν μοι ἀρκέσει ὅδε ὁ βωμός»: Αφού εξηγήσετε τί ήταν ο βωμός και ποια η
σημασία του για τη δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει ο Θηραμένης, να
σχολιάσετε η φράση του αυτή.
Ο βωμός (ή εστία) ήταν μια μαρμάρινη κυλινδρική στήλη, η οποία υπήρχε στην
αίθουσα του βουλευτηρίου και ήταν αφιερωμένη στο Δία ή την Εστία. Μετά την ομιλία του
Κριτία ο Θηραμένης, επειδή αντιλήφθηκε τι τον περίμενε, ζήτησε άσυλο ως ικέτης στο βωμό
αυτό της βουλής. Αυτό σήμαινε ότι δε μπορούσε κανείς να τον αποσπάσει βίαια από το βωμό
και να του κάνει κακό, αφού πλέον θεωρούνταν προστατευμένος του θεού και παραβίαση της
ασυλίας του ικέτη αποτελούσε πράξη ιεροσυλίας. Ωστόσο ο Θηραμένης, που ήταν ένας από
τους Τριάντα τυράννους και γνώριζε πόσο αδίστακτος ήταν ο Κριτίας, ομολόγησε από το
βωμό ότι, αν και προστατευμένος του Δία, δεν επρόκειτο να τον σώσει η ικεσία του αυτή. Τα
λόγια του Θηραμένη αποκαλύπτουν τη βαναυσότητα, την αναλγησία και την αυθαιρεσία της
τυραννίας την οποία επέβαλαν οι Τριάντα. Η εξουσία τους είχε καταλύσει τα πάντα, ως και
τους πανάρχαιους και ιερούς θεσμούς της ευσέβειας, που αποτελούσαν τα θεμέλια της
κοινωνικής και πολιτικής ζωής της Αθήνας.
12. Ποια λόγια του Θηραμένη ενέχουν σαρκασμό και τι είναι αυτό που προκαλεί την
έκπληξή του;
Η προσφώνηση του Θηραμένη «ὦ ἄνδρες καλοί κἀγαθοί» προς τα μέλη της βουλής
είναι σίγουρα διαποτισμένη από πικρόχολη ειρωνεία, που φανερώνει το ακριβώς αντίθετο του
χαρακτηρισμού. Αυτό που προκαλεί την έκπληξη του Θηραμένη είναι η αδράνεια των
βουλευτών μπροστά στην παραβίαση του νόμο που αφορούσε στους «Τρισχιλίους» και την
καταπάτηση του ασύλου. Οι βουλευτές δεν έκαναν τίποτα για να προστατεύσουν το νόμο,
ενώ γνώριζαν πολύ καλά πως ότι συνέβαινε στο Θηραμένη μπορούσε να συμβεί και στους
ίδιους. Δηλαδή οι Τριάντα να διαγράψουν το όνομα οποιουδήποτε από τον κατάλογο και
μετά να τον καταδικάσουν σε θάνατο με μια παρωδία δίκης.
 

Ξενοφώντας III ( 50 - 53 )

2013-03-11 01:32

 

Στις παραγράφους 50 – 53 περιγράφονται:
�� Η στάση της βουλής
�� Η αντίδραση του Κριτία
�� Οι ενέργειες του Κριτία
�� Ο λόγος του Κριτία
�� Ο λόγος του Θηραμένη
Ο Θηραμένης προκαλούμενος από τον Κριτία αντικρούει τις κατηγορίες του. Απολογείται για
τα πεπραγμένα στο δημόσιο βίο του και επιρρίπτει ευθύνες στον Κριτία και στους άλλους
τριάκοντα για τα έκτροπα και τις δολοφονίες του καθεστώτος. Υποστήριξε ότι με αυτές τις
ενέργειες το καθεστώς έχασε την υποστήριξη και τη συμπάθεια των έντιμων πολιτών. Αν
όμως είχε ακολουθηθεί η δική του μετριοπαθής πολιτική, ο λαός θα είχε πολιτικά δικαιώματα
και το καθεστώς των τριάκοντα θα ήταν ισχυρό. Τελειώνοντας την απολογία του τόνισε ότι
πάντα πολέμησε την άκρατη δημοκρατία και την τυραννία των λίγων αρχόντων (Ὡς δ’ εἰπὼν
ταῦτα ἐπαύσατο). Έτσι αντιστρέφει το εις βάρος του κλίμα, που δημιουργήθηκε με την
αγόρευση του Κριτία και επηρεάζει ευμενώς το ακροατήριο αλλά και τους ίδιους τους βουλευτές που ήταν έμπιστοι στους τριάκοντα και διορίζονταν από αυτούς (καὶ ἡ βουλὴ
δήλη ἐγένετο εὐμενῶς ἐπιθορυβήσασα).
Η αντίδραση του Κριτία
Φαίνεται ότι ο Κριτίας είναι επικεφαλής και των υπόλοιπων τυράννων που παρευρίσκονται
στη βουλή αλλά και των βουλευτών. Έτσι όταν οι βουλευτές / δικαστές έδειξαν την
αθωωτική τους διάθεση για το Θηραμένη, ο Κριτίας επενέβη ωμά και απροκάλυπτα για να
εκβιάσει και να ανατρέψει τη δικαστική απόφαση (γνοὺς ὁ Κριτίας ὅτι εἰ ἐπιτρέψοι τῇ
βουλῇ διαψηφίζεσθαι περὶ αὐτοῦ, ἀναφεύξοιτο). Ο Κριτίας θεωρούσε την αθώωση του
Θηραμένη με τη ψήφο των βουλευτών ως κάτι ανυπόφορο για αυτόν. Η φράση «καὶ τοῦτο
οὐ βιωτὸν ἡγησάμενος» είναι χαρακτηριστική της εμπάθειας και του μίσους που τρέφει ο
Κριτίας κατά του Θηραμένη, αφού κρίνει ότι η ζωή του δεν αξίζει αν ο αντίπαλος του
γλιτώσει. Για αυτό και επιζητεί πάση θυσία την καταδίκη του.
Οι ενέργειες του Κριτία
Οι τριάκοντα είχαν αφοπλίσει όλους τους πολίτες και τα όπλα τους τα είχαν αφιερώσει στον
Παρθενώνα, προς τιμή τάχα της θεάς Αθηνάς, τον οποίο όμως φύλαγαν οι Λακεδαιμόνιοι
φρουροί του Καλλίβιου. Μόνο στους δικούς τους τρισχιλίους είχαν επιτρέψει να είναι
ένοπλοι. Επίσης και σε κάποιους νεαρούς ολιγαρχικούς, αδίστακτους λάτρεις της τυραννίας,
είχαν δώσει εντολή κρατώντας μικρά ξίφη να παρευρίσκονται σε περίπτωση ανάγκης έξω
από το χώρο της βουλής. Αυτούς κάλεσε ο Κριτίας να σταθούν επιδεικτικά μπροστά στους
βουλευτές, όταν η δίκη έγερνε προς το μέρος του Θηραμένη, ώστε να εκβιάσει τη δικαστική
απόφαση με την απειλή των όπλων. Οι μαχαιροφόροι νεαροί στάθηκαν «ἐπί τοῖς
δρυφάκτοις». Δρύφακτοι ονομάζονταν τα δρύινα κιγκλιδώματα που χώριζαν τις θέσεις των
βουλευτών /δικαστών από το χώρο του ακροατηρίου της βουλής (προσελθὼν καὶ
διαλεχθείς τι τοῖς τριάκοντα ἐξῆλθε, καὶ ἐπιστῆναι ἐκέλευσε τοὺς τὰ ἐγχειρίδια ἔχοντας
φανερῶς τῇ βουλῇ ἐπὶ τοῖς δρυφάκτοις).
Γιατί η δίκη του Θηραμένη έγινε παρωδία;
Η δίκη του Θηραμένη ήταν παρωδία γιατί:
-οι δικαστές θα αποφάσιζαν με φανερή ψηφοφορία
-οι δικαστές θα ψήφιζαν βλέποντας στο κιγκλίδωμα τους νεαρούς μαχαιροφόρους
-οι δικαστές δεν μπορούσαν να αθωώσουν το Θηραμένη, αφού ο ίδιος ο Κριτίας είπε
απροκάλυπτα ότι δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο -οι δικαστές ήταν απλοί θεατές της θανατικής καταδίκης του Θηραμένη από τους τριάκοντα.
Η παρωδία της δίκης του Θηραμένη δείχνει τη βαθύτατη πολιτική και ηθική κρίση που περνά
η Αθήνα την περίοδο αυτή. Δεν καταλύθηκαν μόνο οι δημοκρατικοί θεσμοί της πόλης και δεν
αλλοιώθηκε απλώς η σύνθεση των θεσμικών οργάνων της, αλλά υπονομεύεται και αυτή
ακόμα η στοιχειώδης έννομη τάξη και η διαδικασία στη λήψη των δικαστικών αποφάσεων.
Γιατί κάθε έννοια νομιμότητας καταλύεται σε καθεστώς τυραννικό;
Στο τυραννικό καθεστώς καταλύεται κάθε έννοια νομιμότητας γιατί:
-οι τύραννοι δεν τηρούν ούτε τους νόμους που ψήφισαν οι ίδιοι
-οι αντιλήψεις των πολιτών για το νόμο και την ευσέβεια αμφισβητούνται και ωμά
παραβιάζονται
-ο νόμος γίνεται παιχνίδι ή «εγχειρίδιο» στα χέρια του ισχυρού τυράννου
-ο νόμος δεν αποτελεί στήριγμα και εγγύηση της πολιτικής ζωής
-ο πολίτης δεν υπακούει στο νόμο αλλά στην αυθαιρεσία του άρχοντα – τυράννου
-το κράτος περνάει πολύπλευρη κρίση: πολιτική, κοινωνική, ιδεολογική
-τα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες δεν κατοχυρώνονται με τους νόμους, αφού ισχύει
το «δίκαιο του ισχυρότερου»
-η θέληση του τυράννου είναι νόμος
Ο λόγος του Κριτία
Τι υποστήριξε ο Κριτίας στην ομιλία του μετά την απολογία του Θηραμένη;
Επειδή ο Κριτίας κατάλαβε ότι οι βουλευτές - δικαστές θα αθώωναν το Θηραμένη που
επιδοκίμασαν, στη δευτερολογία του απευθυνόμενος στους βουλευτές είπε ότι:
α) δε θα αφήσει, ως άξιος ηγέτης, τους δικαστές να αθωώσουν το Θηραμένη αλλά θα τους
προστατεύσει με τους νεαρούς μαχαιροφόρους (Ἐγώ, ὦ βουλή, νομίζω προστάτου ἔργον
εἶναι οἵου δεῖ, ὃς ἂν ὁρῶν τοὺς φίλους ἐξαπατωμένους μὴ ἐπιτρέπῃ). Ο Κριτίας λοιπόν
εμφανίζεται ως προστάτης των δικαστών, που θέλει να τους προφυλάξει από τη διάπραξη
μιας δικαστικής πλάνης, καθώς παρασύρθηκαν και εξαπατήθηκαν από το λόγο του
Θηραμένη. Έτσι, δεν τους αφήνει να εκφράσουν ελεύθερα τη βούλησή τους επικαλούμενος
μάλιστα και τη σιωπηλή μαρτυρία των νεαρών που είναι αντίθετοι με την αθώωση του
Θηραμένη.
β) δε θα επιτρέψει να αθωωθεί ο Θηραμένης που βλάπτει ολοφάνερα το ολιγαρχικό καθεστώς
(Καὶ γὰρ οἵδε οἱ ἐφεστηκότες οὔ φασιν ἡμῖν ἐπιτρέψειν, εἰ ἀνήσομεν ἄνδρα τὸν φανερῶς
τὴν ὀλιγαρχίαν λυμαινόμενον).
γ) θα διαγράψει το Θηραμένη από τον κατάλογο των τριών χιλιάδων, γιατί στους νέους
νόμους απαγορεύεται η τιμωρία αυτών που ανήκουν στον κατάλογο αυτό (Ἔστι δὲ ἐν τοῖς
καινοῖς νόμοις τῶν μὲν ἐν τοῖς τρισχιλίοις ὄντων μηδένα ἀποθνῄσκειν ἄνευ τῆς
ὑμετέρας ψήφου, τῶν δ’ ἔξω τοῦ καταλόγου κυρίους εἶναι τοὺς τριάκοντα θανατοῦν).
Οι τριάκοντα ήταν βέβαια οι απόλυτοι ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της Αθήνας όμως για
την εδραίωση και απρόσκοπτη άσκηση της αρχής τους συνέταξαν έναν κατάλογο από 3.000
ολιγαρχικούς πολίτες, αφοσιωμένους και έμπιστους στο καθεστώς, που ήταν ένοπλοι
συνεργάτες στις αυθαιρεσίες τους και τα εκτελεστικά όργανα των αποφάσεών τους. Με
αυτούς επέβαλλαν στους πολίτες το φόβο και τον τρόμο. Το γεγονός αυτό πιστοποιεί ότι
καταλύεται κάθε έννοια νομιμότητας, αφού οι τύραννοι δε σέβονται ούτε τις δικές τους
αποφάσεις. Ο νόμος για αυτούς δεν είναι δεσμευτικός ούτε στήριγμα και εγγύηση της
πολιτικής ζωής αλλά όπλο κι αυτός στην επιβολή της βούλησης των ισχυρών και μέσο
τρομοκρατίας.
δ) καταδικάζεται σε θάνατο ο Θηραμένης με τη σύμφωνη γνώμη των τριάκοντα κατά
πρόταση του Κριτία (Ἐγὼ οὖν, ἔφη, Θηραμένην τουτονὶ ἐξαλείφω ἐκ τοῦ καταλόγου,
συνδοκοῦν ἅπασιν ἡμῖν. καὶ τοῦτον, ἔφη, ἡμεῖς θανατοῦμεν). Την καταδίκη του Θηραμένη
υποκινεί και κατευθύνει ο Κριτίας για λόγους ιδεολογικούς αλλά και προσωπικής
αντεκδίκησης. Η βουλή υπήρξε απλώς θεατής των εξελίξεων και συνεργός μιας άδικης και
παράλογης καταδίκης.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι είναι πολλές και πρωτοφανείς οι αυθαιρεσίες του Κριτία. Αυτές
συνίστανται στην παράνομη διακοπή της δίκης, στην πρόσκληση των νεαρών μαχαιροφόρων,
στη δήθεν προστασία των δικαστών από ενδεχόμενη δικαστική πλάνη, στη διαγραφή του
Θηραμένη από τον κατάλογο των τρισχιλίων και στον εξαναγκασμό των τριάκοντα και των
βουλευτών να συνεργήσουν στην καταδίκη του Θηραμένη.
Ο βωμός / εστία ήταν λίθινη συνήθως κατασκευή μέσα στο σπίτι ή σε δημόσιους χώρους,
όπου λατρεύονταν αντίστοιχα οι θεότητες της οικογένειας και της πόλης. Σε αυτόν πάνω
τελούνταν οι θυσίες. Ως λατρευτικός χώρος προηγήθηκε χρονικά του ναού, αλλά και
αργότερα παρέμεινε βασικό συστατικό στοιχείο μέσα ή έξω από αυτόν. Σε βωμό, ιερό ή ναό
κατέφευγε κανείς, όταν κινδύνευε η ζωή του, ζητώντας προστασία από τους θεούς, γιατί η
παραβίαση του ασύλου θεωρούνταν βαρύτατη ασέβεια που μόλυνε όλη την πόλη. Ο
σεβασμός προς τον ικέτη ήταν ύψιστο πολιτικό καθήκον. Και αυτή τη θρησκευτική και
πολιτική σχέση επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι στην Αγορά της Αθήνας, που ήταν κατεξοχήν πολιτικό κέντρο, υπήρχαν πολλοί βωμοί και ιερά, τεμένη και ναοί. Η παραβίαση
του ασύλου θεωρείται μεγάλη ασέβεια γιατί: α) μολύνει ολόκληρη την κοινότητα, β)
αποτελεί παραβίαση πολιτικού καθήκοντος, γ) είναι άρνηση των θεσμών της ευσέβειας, δ)
δυναμιτίζει τις καλές σχέσεις της θρησκευτικής και της πολιτικής ζωής.
Έτσι και ο Θηραμένης, όταν κατάλαβε ότι κινδύνευε η ζωή του, αναπήδησε ως ικέτης στο
βωμό της βουλής, πάνω στον οποίο ορκίζονταν οι βουλευτές ότι θα εκδικάσουν τις υποθέσεις
με γνώμονα το δίκαιο και την ηθική. Η προαίσθησή του όμως ότι τελικά δε θα τον σώσει ο
βωμός θα αποδειχτεί αληθινή (Ἀκούσας ταῦτα ὁ Θηραμένης ἀνεπήδησεν ἐπὶ τὴν ἑστίαν
καὶ εἶπεν).

Ο Θηραμένης απευθυνόμενος στους βουλευτές / δικαστές διατύπωσε μια θερμότατη
παράκληση: να μην παραχωρήσουν στον Κριτία το δικαίωμα να διαγράφει κατά βούληση και
ανεξέλεγκτα από τον κατάλογο των τρισχιλίων όποιον ήθελε, αλλά να δικάζεται ο καθένας
σύμφωνα με τους νόμους που οι ίδιοι οι τριάκοντα συνέταξαν και αφορούσαν τους
τρισχιλίους (Ἐγὼ δ’, ἔφη, ὦ ἄνδρες, ἱκετεύω τὰ πάντων ἐννομώτατα, μὴ ἐπὶ Κριτίᾳ εἶναι
ἐξαλείφειν μήτε ἐμὲ μήτε ὑμῶν ὃν ἂν βούληται, ἀλλ’ ὅνπερ νόμον οὗτοι ἔγραψαν περὶ
τῶν ἐν τῷ καταλόγῳ, κατὰ τοῦτον καὶ ὑμῖν καὶ ἐμοὶ τὴν κρίσιν εἶναι). Ωστόσο, είχε
επίγνωση ότι η καταφυγή του στο βωμό δεν αποτελούσε ασπίδα προστασίας (Καὶ τοῦτο μέν,
ἔφη, μὰ τοὺς θεοὺς οὐκ ἀγνοῶ, ὅτι οὐδέν μοι ἀρκέσει ὅδε ὁ βωμός), καθώς ήξερε καλά
πόσο αδίστακτος ήταν ο Κριτίας, προκειμένου να θωρακίσει την τυραννία από κάθε φωνή
διαμαρτυρίας. Οι επιλογές και αποφάσεις των τυράννων δεν επιδέχονται κριτικό έλεγχο και
αμφισβήτηση. Ήθελε να αποδείξει σε όλους με την αναμενόμενη βίαιη απόσπασή του από το
βωμό ότι οι τριάκοντα ήταν ιδιαίτερα άδικοι και ασεβείς απέναντι σε ανθρώπους και θεούς
(ὅτι οὗτοι οὐ μόνον εἰσὶ περὶ ἀνθρώπους ἀδικώτατοι, ἀλλὰ καὶ περὶ θεοὺς ἀσεβέστατοι).
Ταυτόχρονα εξέφρασε την έκπληξή του προς τους βουλευτές, καθώς τους έβλεπε απαθείς και
ασυγκίνητους μπροστά στο προσωπικό του δράμα. Τους προειδοποιούσε, λοιπόν, ότι αυτή η
ωμή καταπάτηση του νόμου και του ασύλου δεν είχε όρια ούτε έκανε εξαιρέσεις, αλλά ότι
τους ανέμενε και αυτούς η ίδια τύχη, αν δεν αντισταθούν στις αυθαιρεσίες των τυράννων
(Ὑμῶν μέντοι, ἔφη, ὦ ἄνδρες καλοὶ κἀγαθοί, θαυμάζω, εἰ μὴ βοηθήσετε ὑμῖν αὐτοῖς, καὶ
ταῦτα γιγνώσκοντες ὅτι οὐδὲν τὸ ἐμὸν ὄνομα εὐεξαλειπτότερον ἢ τὸ ὑμῶν ἑκάστου).

Τι φοβήθηκε ο Κριτίας από τη στάση της βουλής και πώς αντέδρασε;
2. Πώς επιχείρησε ο Κριτίας να αποτρέψει την ευνοϊκή για το Θηραμένη απόφαση;
3. Τι γνωρίζετε για τους τρισχιλίους;
4. Να παρουσιάσετε τις θέσεις και το ήθος του Κριτία.
5. Τι γνωρίζετε για την εστία και γιατί ο Θηραμένης αναπήδησε στο βωμό της βουλής;
6. Να παρουσιάσετε τα επιχειρήματα και το ήθος του Θηραμένη.
7. Να δικαιολογήσετε τον χαρακτηρισμό που αποδίδει ο Θηραμένης στους λοιπούς
τριάκοντα τυράννους.
8. Η καταδίκη του Θηραμένη ήταν προσχεδιασμένη. Ποια σημεία του κειμένου
αποκαλύπτουν τη σκευωρία;
9. Το κείμενο φανερώνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρωδία δίκης με τις ωμές
επεμβάσεις και αυθαιρεσίες του Κριτία. Σε ποιο συμπέρασμα καταλήγετε για το πολιτικό
και ηθικό επίπεδο της εποχής εκείνης;
10. Δεδομένου ότι η σκηνή έχει έντονη θεατρικότητα, πώς θα σκηνοθετούσατε το ύφος
και τις κινήσεις του Θηραμένη γύρω από την εστία;
β. Ερωτήσεις σύντομης απάντησης
1. Με ποιες λέξεις μαρτυρείται η επιδοκιμασία της βουλής στα λόγια του Θηραμένη;
2. Τι διέταξε ο Κριτίας τους «ἔχοντας τὰ ἐγχειρίδια»;
3. Για τι κατηγορεί ο Κριτίας το Θηραμένη ενώπιον της βουλής;
4. Πώς ο Κριτίας νομιμοποιεί την εξόντωση του Θηραμένη;
5. Τι εξηγεί ο Θηραμένης πώς θα ακολουθήσει, αν εξαλειφθεί τόσο εύκολα το όνομά του από
τον κατάλογο;
γ. Ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής
1. Τι θα εμπόδιζαν κατά τον Κριτία εκείνοι που στέκονταν «ἐπὶ τοῖς δρυφάκτοις»;
α. να εξαλείψουν το όνομα του Θηραμένη από τον κατάλογο
β. να αφήσουν ατιμώρητο το Θηραμένη
γ. να εξαπατώνται οι φίλοι του Κριτία (οι βουλευτές)
δ. να είναι οι τριάκοντα υπεύθυνοι για το θάνατο του Θηραμένη
Ο Θηραμένης στέκεται ικέτης στο βωμό, για να αποδείξει πόσο
α. ασεβείς είναι οι τριάκοντα προς τους θεούς
β. εύκολα μπορεί να εξαλειφθεί το όνομα του καθενός
γ. άδικοι είναι οι τριάκοντα προς τους ανθρώπους
δ. αποτελεσματικά θα τον προστατέψει ο βωμός
3. Για την καταδίκη αυτών που περιλαμβάνονταν στον κατάλογο των τρισχιλίων αρμοδιότητα
είχαν:
α. οι Τριάκοντα
β. οι βουλευτές
γ. οι Έντεκα
δ. η εκκλησία του Δήμου
4. Ο Θηραμένης ζητά από τους βουλευτές:
α. να ενδιαφερθούν να σταματήσουν τις αυθαιρεσίες του Κριτία γιατί διαφορετικά θα έχουν
και αυτοί την ίδια τύχη
β. να αδιαφορήσουν για να σωθούν οι ίδιοι
γ. να καταδικάσουν τον Κριτία
δ. να του επιβάλλουν διαφορετική ποινή από αυτή του θανάτου

ΣΩΣΤΟ-ΛΑΘΟΣ
1. Η βουλή αποδοκίμασε τα λόγια του Θηραμένη = ………
2. Ο Κριτίας δηλώνει ότι δεν θα επιτρέψει να εξαπατώνται οι τριάκοντα = ………
3. Τους «εξω του καταλόγου» μπορούν να σκοτώνουν οι τριάκοντα = ………
4. Ο Θηραμένης ικετεύει να μην μπορεί ο Κριτίας να εξαλείφει ονόματα από τον
κατάλογο = ………
5. Ο Θηραμένης γνωρίζει ότι δεν θα τον σώσει ο βωμός = ………
6. Ο Θηραμένης αυθαίρετα διαγράφηκε από τον κατάλογο των τριών χιλιάδων έμπιστων
ολιγαρχικών = ..................
7. Οι τριάκοντα είχαν δικαίωμα να καταδικάσουν σε θάνατο αυτούς που περιλάμβανε ο
κατάλογος των τριών χιλιάδων = ................
8. Η απόσπαση ικέτη από το βωμό θεωρούνταν πράξη ασεβής = .............
9. Ο Θηραμένης πίστευε ότι ο Κριτίας έχει το δικαίωμα να παραβιάζει τους νόμους που
θέσπισαν οι Τριάκοντα = .....................

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ
Να κλίνετε σε ενικό και πληθυντικό αριθμό τα παρακάτω ουσιαστικά: ἐγχειρίδια,
προστάτου, ἔργον, ἄνδρα, ὀλιγαρχίαν, νόμοις, ψήφου, καταλόγου, ἑστίαν, κρίσιν,
θεούς, βωμός, ἀνθρώπους, ὄνομα
2. Να γίνει χρονική αντικατάσταση στα παρακάτω ρήματα: εἰπών, ἐπαύσατο, ἐγένετο,
ἐπιτρέψοι, διαψηφίζεσθαι, ἀναφεύξοιτο, ἡγησάμενος, διαλεχθείς, ἐξῆλθε, ἔχοντας,
εἶναι, ὁρῶν, ἀποθνῄσκειν, ἀκούσας, ἐξαλείφειν, βούληται, ἔγραψαν, βοηθήσετε
3. Να γίνει εγκλιτική αντικατάσταση στα παρακάτω ρήματα: ἐπαύσατο, ἐγένετο, ἐξῆλθε,
ἐκέλευσε, εἶπεν, ἐπιτρέπῃ, ἀνεπήδησεν, βούληται, ἔγραψαν, εἰσί
4. - διαψηφίζεσθαι = να γίνει εγκλιτική αντικατάσταση στο γ΄ πληθυντικό πρόσωπο του
παρακειμένου της μέσης φωνής
- ἡγησάμενος = να γίνει εγκλιτική αντικατάσταση στο β΄ ενικό πρόσωπο του ενεστώτα της
μέσης φωνής
- ὁρῶν = να γίνει εγκλιτική αντικατάσταση στο β΄ πληθυντικό πρόσωπο του ενεστώτα της
ενεργητικής φωνής
- ἐξαπατωμένους = να γίνει εγκλιτική αντικατάσταση στο γ΄ πληθυντικό πρόσωπο του
ενεστώτα της μέσης φωνής
- ἐξαλείφω = να γίνει εγκλιτική αντικατάσταση στο γ΄ πληθυντικό πρόσωπο του
παρακειμένου της μέσης φωνής
5. Να γράψετε τα παραθετικά των επιθέτων και επιρρημάτων: εὐμενῶς, φανερῶς, φίλους,
κυρίους, ἐννομώτατα, ἀδικώτατοι, ἀσεβέστατοι, καλοί, ἀγαθοί, εὐεξαλειπτότερον
6. Να κλιθούν οι αντωνυμίες στο γένος που βρίσκονται και στους δύο αριθμούς: ταῦτα, οἵου,
ὅς, οἵδε, ἡμῖν, ὑμετέρας, ὑμῶν, οὐδέν, ὑμῖν αὐτοῖς, ἐμόν

ΛΕΞΙΛΟΓΙΚΕΣ
Να γράψετε ομόρριζα στα νέα ελληνικά των λέξεων: ἐπαύσατο, ἐπιθορυβήσασα,
ἐπιτρέψοι, προστάτου, φασίν, ἀνήσομεν, ἐξαλείφω, συνδοκοῦν, ἑστίαν, ἱκετεύω,
ἔγραψαν, ἀγνοῶ, ἀρκέσει
2. Να βρείτε τις λέξεις της παραγράφου 50 με τις οποίες σχετίζονται ετυμολογικά οι
παρακάτω: διάλεκτος, δρυμός, γνώση, παυσίπονο, έκδηλος, κελευστής, θορυβώδης,
ανεπίτρεπτος, εγχείρημα, υπερψήφιση, βιωσιμότητα, φευγάτος.
3. Να βρείτε τις λέξεις της παραγράφου 51 με τις οποίες σχετίζονται ετυμολογικά οι
παρακάτω: επιστασία, λόγος, απατηλά, νέμεσις, καινοφανής, ιδέα, επάλειψη,
προστατευτικός, κυριότητα, αλοιφή, προφήτης, ποιητής, ημιθανής, έφεση, δοξασία.
4. Να βρείτε τις λέξεις των παραγράφων 52-53 με τις οποίες σχετίζονται οι παρακάτω:
πηδάλιο, ικέτης, απόφαση, εξάλειψη, αυτάρκης, εστιατόριο, άγνοια, βάση, αδίκημα,
άκριτος, γραμματέας, επίδειξη, βούληση, θαυμαστός, συλλογή.
5. Ποια είναι η σημασία των παρακάτω σύνθετων ρημάτων του ἵημι; Να γράψετε και από
ένα ομόρριζο ουσιαστικό της νέας ελληνικής, ένα για κάθε ρήμα: ἀνίημι, ἀφίημι, ἐφίεμαι,
ἐνίημι, παρίημι, καθίημι, συνίημι, διίημι.
6. Να γράψετε τα συνώνυμα στα αρχαία ελληνικά των παρακάτω λέξεων του κειμένου: ὁρῶ,
ἀποθνῄσκω, δεῖ, ἀνίημι, λυμαίνομαι
7. Να συνδέσετε τις λέξεις της στήλης Α με την απόδοσή τους στη στήλη Β.
Α Β
δῆλος αυτός που εξαλείφεται εύκολα
εὐμενῶς ἐπιθορυβῶ διαγράφω
ἀναφεύγω φανερός
προσέρχομαι πολιτικός ηγέτης
δρύφακτα καταστρέφω
προστάτης επιδοκιμάζω
οἱ ἐφεστηκότες αφήνω
ἀνιήμι ξύλινα κιγκλιδώματα
λυμαίνομαι γλιτώνω
ἐξαλείφω πλησιάζω
εὐεξάλειπτος αυτοί που έχουν σταθεί μπροστά στα κιγκλιδώματα
8. Να βρείτε την ετυμολογία των λέξεων: βουλή, βιωτός, ἐγχειρίδιον, προστάτης,
ὀλιγαρχία, νόμος, κύριος, ὑπηρέτης
9. Με ποια ομάδα λέξεων είναι ομόρριζες οι διαλεχθείς και προστάτου;
α. εκλογή – στάδιο – σταθμός – κατάντημα
β. υπόστεγο – αναλογικός – παραλογίζομαι –ασταθής
γ. λεξικό – αναστηλώνω – υπόλογος – στατικός
δ. ανάσταση – διάστημα – αναλώσιμος - συλλέκτης
10. Ποια τετράδα περιέχει ομόρριζες αντίστοιχες των ἑστίαν ‐ ἐννομώτατα – κρίσιν ‐
ἀδικώτατοι:
α. ανέστιος – διανομή – αντικρίζω – υπόδικος
β. συνεστίαση – συνωμοσία – υποκρίνομαι
γ. εστιατόριο – απονέμω – συγκριτικός – εκδίκηση
δ. άξεστος – αντινομία – συγκεκριμένος – αυτοδικία
11. Να συμπληρώσετε τις προτάσεις με λέξεις των οποίων το α ή β συνθετικό θα είναι η
λέξη σῖτος:
α. Μια εκτεταμένη περιοχή που παράγει σιτάρι ονομάζεται ..............................
β. Η έλλειψη τροφίμων από καταστροφή της σοδειάς ή λόγω πολιορκίας μιας πόλης
ονομάζεται ..................................
γ. Σε πολλές φτωχές χώρες πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν από .....................................
δ. Στο στρατό η ομαδική χρήση φαγητού ονομάζεται .......................................
ε. Σε κάποιες περιοχές οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ................................. προβλήματα.
στ. Το σιτάρι, το κριθάρι, η σίκαλη ονομάζονται με μια λέξη .....................................
 

Ξενοφώντας III ( 11 - 16 )

2013-03-11 01:30

 

Πότε και πώς έγινε η εκλογή των τριάντα τυράννων στην Αθήνα;
Στο κείμενο δηλώνεται αρχικά ο τρόπος και ο χρόνος της εκλογής των τριάκοντα τυράννων
και ορίζεται ο σκοπός αυτής που αποτελεί και την εξαγγελία τους. Ύστερα από την
ταπεινωτική για τους Αθηναίους ειρήνη έγινε η εκλογή των τριάντα τυράννων (Αύγουστος ή
Σεπτέμβριος του 404 π.Χ.) και μάλιστα με την ψήφο των Αθηναίων πολιτών. Έτσι
εγκαθιδρύθηκε ολιγαρχικό πολίτευμα στην Αθήνα. Ο κύριος όρος της εκλογής των τυράννων
ήταν η σύνταξη και η δημοσίευση νόμων σύμφωνα με τους οποίους θα διοικούσαν την πόλη.
Διακήρυτταν, λοιπόν, ότι θα αποκαταστήσουν το πατροπαράδοτο πολίτευμα καταργώντας τις
ακραίες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Όμως ο Λύσανδρος και οι πιο φανατικοί ολιγαρχικοί
εννοούσαν την επαναφορά του ολιγαρχικού καθεστώτος που υπήρχε πριν από δύο αιώνες,
πριν από τις μεταρρυθμίσεις του Δράκοντα, του Σόλωνα και του Κλεισθένη. Ενώ
παραβρισκόταν ένοπλος ο στρατός του Λυσάνδρου, ο Κριτίας και ο Θηραμένης επέλεξαν
είκοσι ολιγαρχικούς άρχοντες και ο λαός άλλους δέκα. Όμως, η ψηφοφορία ουσιαστικά
εκβιάστηκε, γιατί έγινε κάτω από την απειλή των όπλων και ο λαός εξαπατήθηκε από τον
ασαφή όρο «πάτριοι νόμοι».
Πώς κυβέρνησαν οι τριάκοντα τύραννοι; Έδειξαν συνέπεια στον όρο που συνόδευε την
εκλογή τους;
Κατά την οκτάμηνη διάρκεια της εξουσίας των τριάντα τυράννων (Ιούλιος 404 -
Φεβρουάριος 403 π.Χ.) καταλύθηκαν οι νόμοι και οι θεσμοί της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Οι
τριάκοντα τύραννοι εκλέχθηκαν για να συντάξουν νόμους, σύμφωνα με τους οποίους θα
διοικούσαν την Αθήνα, διατηρώντας το «πατροπαράδοτο δημοκρατικό πολίτευμα» της
Αθήνας. Έκρυψαν τις πραγματικές προθέσεις τους να εγκαθιδρύσουν ολιγαρχικό πολίτευμα.
Επινόησαν διάφορες προφάσεις για να δικαιολογήσουν την καθυστέρηση στην ψήφιση νέων
νόμων. Διόρισαν τη βουλή και τις άλλες εξουσίες από τους προσωπικούς τους φίλους. Έτσι ο
Κριτίας και ο Θηραμένης εκπροσωπούσαν δυο αντίθετες τάσεις μέσα στη «συμμορία» που
ασκούσε την εξουσία. Οι τριάκοντα τύραννοι, όταν ανέλαβαν τα καθήκοντά τους, απέδωσαν
στον Άρειο Πάγο τα δικαιώματα που είχε πριν τις μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, του
Κλεισθένη, και του Εφιάλτη. Επίσης κατάργησαν τα δικαιώματα των ενόρκων πολιτών. Στη
Βουλή των πεντακοσίων Αθηναίων πολιτών παραχώρησαν αρμοδιότητες ποινικών
δικαστηρίων. Διόρισαν ως άρχοντες, μέλη της Βουλής και μαστιγοφόρους προσωπικούς τους φίλους από ένα κατάλογο 1.000 έμπιστων προσώπων. Ενώ λοιπόν είχαν διακηρύξει ότι θα
κυβερνούσαν προσωρινά μέχρι τη δημοσίευση των νέων νόμων, συγκρότησαν τη Βουλή και
τα άλλα θεσμικά όργανα, όπως τους άρεσε, διέλυσαν τα δικαστήρια των ενόρκων (την
Ηλιαία), παραχώρησαν στη Βουλή δικαστικές εξουσίες για ποινικά (δήθεν) αδικήματα και
κατάργησαν τη μυστική ψηφοφορία σε όλες τις διαδικασίες.
Ποια στάση τήρησαν απέναντι στους συκοφάντες;
Αφού εγκατέστησαν δικούς τους ανθρώπους στη διοίκηση της πολιτείας, οι τριάκοντα, όπως
όλοι οι πραξικοπηματίες, φόρεσαν το ένδυμα της ηθικής και εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές
της αρετής και τιμητές των πάντων. Τα ηθικά κριτήρια εμφανίζονται ως πρόσχημα της
νομιμοφροσύνης και επικάλυμμα ιδιοτελών πολιτικών επιδιώξεων. Έτσι στράφηκαν κατά
των συκοφαντών, ώστε να εξασφαλίσουν τη λαϊκή αποδοχή και να δημιουργήσουν ευνοϊκό
για αυτούς κλίμα. Οι βουλευτές και οι άλλοι άρχοντες, εγγύηση της άλλοτε δημοκρατίας,
ένιωσαν ανακούφιση που απαλλάχτηκαν από την κοινωνική πληγή των συκοφαντών, αφού
με ευχαρίστηση προέβησαν σε καταδικαστικές αποφάσεις. Παράλληλα όμως διαφαίνεται ο
τρόμος μπροστά στη φανερή ψηφοφορία αλλά και η διάβρωση των ηθών, αφού οι τιμητές
έδειξαν αδιαφορία και απάθεια και δεν αγανάκτησαν με τη σκέψη ότι ανάμεσα στους
καταδικασμένους υπάρχουν και αθώοι. Με το πρόσχημα λοιπόν της ηθικής κάθαρσης οι
τριάκοντα τύραννοι εξόντωσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Η συκοφαντία αρχικά σήμαινε την καταγγελία σε βάρος αυτού που έκλεβε σύκα από ιερές
συκιές, αφιερωμένους σε θεούς. Επίσης σήμαινε τη μήνυση για λαθραία εξαγωγή σύκων από
την Αττική. Με επέκταση της αρχικής αυτής σημασίας ο όρος απέκτησε την έννοια της
μήνυσης για κάθε παράβαση, ιδιωτική ή δημόσια. Τον 5ο αι. μ.Χ. η συκοφαντία είχε γίνει για
πολλούς αδίστακτους αέργους βιοποριστικό μέσο και κερδοφόρο επάγγελμα. Έτσι οι
συκοφάντες ήταν τόσο επικίνδυνη κοινωνική μάστιγα και πληγή των φιλήσυχων και
ευκατάστατων ιδίως πολιτών, ώστε απειλούσαν την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.
Σε ποια ενέργεια προέβησαν οι τύραννοι, ώστε να διοικήσουν την πόλη όπως ήθελαν και
με ποια δικαιολογία; Ποια συμπεριφορά έδειξαν απέναντι στον Καλλίβιο και τι
ανέμεναν;
Όταν οι τριάκοντα τύραννοι εδραιώθηκαν στην εξουσία ύστερα από τις πρώτες καλές
εντυπώσεις στον αθηναϊκό λαό, άρχισαν τις πρώτες τους αυθαιρεσίες. Εξόντωσαν τους
πολιτικούς τους αντιπάλους. Έστειλαν στον Λύσανδρο δυο από τους τριάκοντα τυράννους,
 τον Αισχίνη και τον Αριστοτέλη, για να ζητήσουν στρατιωτική σπαρτιατική φρουρά και έτσι
να ενισχύσουν το ολιγαρχικό τους καθεστώς. Οι έφοροι, ύστερα από τη μεσολάβηση του
Λυσάνδρου, έστειλαν 700 φρουρούς Σπαρτιάτες, για να ενισχύσουν τους τριάκοντα
τυράννους που ένιωθαν ανασφάλεια απέναντι στους άοπλους δημοκρατικούς Αθηναίους.
Έτσι επισύρουν την επέμβαση ξένης και εχθρικής δύναμης στα εσωτερικά της πόλης τους για
την εδραίωση της ολιγαρχίας. Οι τριάκοντα τύραννοι ανέλαβαν τη συντήρηση των 700
φρουρών από τη Σπάρτη με έξοδα του αθηναϊκού κράτους και «κολάκευαν, καλόπιαναν με
κάθε τρόπο τον Καλλίβιο», για να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή του στις αυθαιρεσίες τους,
αλλά και για να τους παρέχει φρουρούς «συνεργούς» στη σύλληψη Αθηναίων δημοκρατικών
πολιτών που είχαν ακόμη κύρος και δύναμη, ώστε να αντισταθούν στο ολιγαρχικό
(τυραννικό) καθεστώς. Φαίνεται καθαρά ότι το μόνο πρόβλημα που απασχολεί τους
τριάκοντα είναι η εδραίωσή τους στην εξουσία. Όμως τα δημαγωγικά τους μέσα είχαν
εξαντληθεί, χωρίς ωστόσο να πείσουν το λαό και να διευρύνουν τη λαϊκή βάση. Για αυτό
εγκαταλείπουν πια τα προσχήματα, ρίχνουν το προσωπείο και δείχνουν το αληθινό τους
πρόσωπο, αφού καταφεύγουν στη βοήθεια των Λακεδαιμονίων που τους είχαν εκμηδενίσει.
Έτσι φτάνουν στο έσχατο σημείο της ηθικής κατάπτωσης, της προδοσίας και της υποτέλειας.

Κατά την οκτάμηνη διάρκεια της εξουσίας τους οι τριάκοντα τύραννοι εκτέλεσαν 1.500
πολίτες Αθηναίους και μετοίκους. Κυβέρνησαν με δολιότητα και απάνθρωπη συμπεριφορά
προς τους συμπολίτες τους, με δουλοπρέπεια προς τους συμμάχους τους (Σπαρτιάτες).
Ονόμαζαν «καλούς κἀγαθούς» τους ολιγαρχικούς και «πονηρούς» ή «ὀλίγου ἀξίους» (=
ασήμαντους) τους δημοκρατικούς Αθηναίους πολίτες. Έδειξαν το άσβεστο μίσος τους
εναντίον της δημοκρατίας. Κατέλαβαν και διατήρησαν την εξουσία με την απάτη και την
ένοπλη βία. Κυβέρνησαν το αθηναϊκό κράτος ανεξέλεγκτα και αυθαίρετα σύμφωνα με τις
προσωπικές τους επιδιώξεις. Εξαπολύουν απροκάλυπτα κύμα διώξεων και αρχίζουν τις
εκκαθαρίσεις, χωρίς διάκριση, όλων των πολιτικών τους αντιπάλων συλλαμβάνοντας
πλούσιους και φτωχούς, δημοκράτες και μετριοπαθείς ολιγαρχικούς, ακόμα και ουδέτερους,
και τους θανατώνουν χωρίς δίκη. Τα κίνητρα των προγραφών είναι πολιτικά αλλά και
προσωπικά και οικονομικά. Η βία και η βαρβαρότητα κυριαρχούν σε ένα καθεστώς παντελώς
ανέλεγκτο και ασύδοτο, όπου οι βιαιότητες των παθών και των συγκρούσεων είναι
πρωτοφανείς.

Ποια στοιχεία του κειμένου δείχνουν την αυθαιρεσία του καθεστώτος των Τριάκοντα;
Τα στοιχεία είναι τα εξής:
α. Η αθέτηση της προϋπόθεσης με την οποία εκλέχτηκαν οι τριάκοντα.
β. Η συγκρότηση των θεσμικών οργάνων της δημοκρατίας κατά τρόπο που εξυπηρετούσε τα
συμφέροντά τους.
γ. Ο σχεδιασμός τους να χρησιμοποιήσουν την πόλη, όπως τους συνέφερε.
δ. Η αποστολή του Aισχίνη και του Aριστoτέλη στο Λύσανδρο με την παράκληση να
μεσολαβήσει στους εφόρους και να τους πείσει, ώστε να αποστείλουν φρουρά κατοχής.
ε. Οι αθρόες συλλήψεις όχι μόνο των δημοκρατικών αλλά και κάθε αντιφρονούντος, που
αποτελούσε απειλή για το καθεστώς τους.
στ. Η μανία του Κριτία να σκοτώνει πολλούς και για λόγους αντεκδίκησης.
ζ. Η θέση του Κριτία ότι, αν ήθελαν να υπερέχουν, ήταν υποχρεωμένοι να προβαίνουν σε
εκκαθαρίσεις, αφού η εξουσία τους ήταν τυραννία, κι ας διοικούσαν τριάντα.
Ποιες ενέργειες έκαναν οι Τριάκοντα για να εξασφαλίσουν το καθεστώς τους; Ποια ήταν
η σκοπιμότητα της κάθε ενέργειας;
α. Αθετούν την υπόσχεσή τους να συντάξουν και δημοσιεύσουν νόμους, σύμφωνα με τους
οποίους θα διοικούσαν, γιατί επιδίωκαν να κερδίσουν χρόνο μέχρι να εδραιωθούν στην
εξουσία.
β. Αλλοιώνουν με παράνομες ενέργειες τη σύνθεση των δημοκρατικών οργάνων της
πολιτείας εγκαθιστώντας σε αυτά έμπιστους οπαδούς τους. Με τον τρόπο αυτό εξου-
δετερώνουν τη λαϊκή αντίδραση και ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου.
γ. Συλλαμβάνουν τους συκοφάντες και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Έτσι φορούν μανδύα
ανθρώπων ήθους και αρετής και ανακουφίζουν τους πολίτες από αυτήν την κοινωνική
μάστιγα. Με τη δημαγωγική αυτή τακτική και το λαϊκισμό τους εξαπατούν το λαό και
δείχνουν φιλολαϊκή πολιτική με στόχο να διευρύνουν τη λαϊκή βάση του καθεστώτος.
δ. Ζητούν ενίσχυση από τη Σπάρτη και επιβάλλουν ξενικό ζυγό στην πόλη, για να εδραι-
ωθούν στην εξουσία και να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντά τους.
ε. Περιποιούνται με δουλοπρέπεια τη φρουρά κατοχής, ώστε να εξασφαλίσουν την έγκριση
και την επιδοκιμασία της σε κάθε αυθαίρετη ενέργειά τους.
στ. Συλλαμβάνουν κάθε αντίπαλο του καθεστώτος, προκειμένου να παγιώσουν την τυραννική
αρχή τους.
ζ. Έρχονται σε σύγκρουση οι σκληροπυρηνικοί με τους μετριοπαθείς ολιγαρχικούς Θηραμένη, ώστε να μην υπάρχει ούτε εσωτερική αντίδραση.
Πώς ήταν αρχικά οι σχέσεις του Θηραμένη με τον Κριτία;
Στο κείμενο κυριαρχεί η προσωπικότητα των δύο πρωταγωνιστών της τυραννίας, του Κριτία
που είναι ο ρεαλιστής και πρακτικός νους, ο εκπρόσωπος του σοφιστικού δικαίου, και του
Θηραμένη, του θεωρητικού και μετριοπαθούς ολιγαρχικού. Οι απόψεις τους αντιπαρατίθενται
μέσα από έναν πλαστό διάλογο. Οι σχέσεις των δύο αντρών ήταν στην αρχή φιλικές και
ταυτόσημες, αλλά μετά διαφοροποιήθηκαν οι απόψεις τους μπροστά στη δραματική εξέλιξη
των γεγονότων.
Η συμπεριφορά και η τακτική του Κριτία απέναντι στον αθηναϊκό λαό. Παρουσίαση
τους ήθους του.
Ο Κριτίας, μαθητής του Σωκράτη και θείος του Πλάτωνα, ήταν φιλόδοξος και αρχομανής.
Για να πραγματοποιήσει τις προσωπικές του επιδιώξεις, δεν αναγνώριζε ηθικούς φραγμούς.
Ήταν αδίστακτος, ασύδοτος και σκληρός. Περιφρονούσε τις ηθικές αρχές. Ήταν φανατικός
ολιγαρχικός. Είχε αναμειχθεί στον ακρωτηριασμό των Ερμών το 415 π.Χ. μαζί με τον
Αλκιβιάδη. Ίσως ήταν μέλος των Τετρακοσίων στην εκτροπή του 411 π.Χ. στην Αθήνα.
Πρωτοστάτησε στην ανάκληση του εξόριστου Αλκιβιάδη. Εξορίστηκε στη Θεσσαλία, δεν
γνωρίζουμε όμως πότε έγινε αυτό και για ποια ακριβώς αιτία. Η εξορία του όμως τον
κατέστησε σκληρό και απάνθρωπο. Έγινε αρχηγός των ολιγαρχικών (404-403 π.Χ.). Ο
Κριτίας, για λόγους ιδεολογικούς και αντεκδίκησης, πίστευε ότι μόνο οι εκκαθαρίσεις θα
σταθεροποιούσαν το καθεστώς και θα εδραίωναν την εξουσία τους. Για αυτόν, σύμφωνα και
με τη γνωστή μετέπειτα αρχή του Μακιαβέλι, η πολιτική δε συμβαδίζει με το δίκαιο και την
ηθική ενώ το δίκαιο του ισχυρότερου υπαγορεύει και προσαρμόζει στα μέτρα του την ηθική.
Είναι εκφραστής του πολιτικού κυνισμού. Έχει επίγνωση ότι το τυραννικό καθεστώς δε
στηρίζεται στη λαϊκή βάση, γιατί είναι εκτροπή του πολιτεύματος, και επιβάλλεται με τη βία,
ακόμα και με το έγκλημα που είναι θεμιτό για την εδραίωση της εξουσίας. Σύντομα
αποδείχτηκε ο πιο σκληρός και αδίστακτος, απάνθρωπος και θηριώδης από όλους τους
τυράννους, θύμα του οποίου υπήρξε και ο φίλος του Θηραμένης.

Η συμπεριφορά και η τακτική του Θηραμένη απέναντι στον αθηναϊκό λαό. Παρουσίαση
τους ήθους του.
Ο Θηραμένης ήταν μετριοπαθής ολιγαρχικός. Πρωτοστάτησε στο ολιγαρχικό πραξικόπημα
του 411 π.Χ. στην Αθήνα. Διαφώνησε με τον Κριτία και τους ακραίους ολιγαρχικούς για τις
πολλές αυθαιρεσίες και εκκαθαρίσεις των δημοκρατικών Αθηναίων πολιτών. Ο Κριτίας
θανάτωνε τους ικανούς και άξιους δημοκρατικούς πολίτες για να μειωθούν οι αξιόλογοι και
έντιμοι Αθηναίοι που θα είχαν το σθένος, τη δύναμη, και το κύρος να εναντιωθούν στις
αυθαιρεσίες των Τριάκοντα τυράννων. Ο Θηραμένης προσπαθεί να συγκρατήσει το βίαιο
Κριτία από τη διάπραξη εγκλημάτων εις βάρος ανθρώπων με μεγάλη δημοτικότητα. Θεωρεί
ότι η δημοτικότητα που πολλοί Αθηναίοι είχαν κερδίσει με τις πράξεις τους δεν μπορούσε να
ενοχοποιείται και να οδηγεί στην θανατική καταδίκη. Πρότεινε επίσης να έχουν πολιτικά
δικαιώματα (στη διάρκεια της οκτάμηνης διάρκειας της εξουσίας των τριάντα τυράννων) οι
πεντακοσιομέδιμνοι, οι ιππείς και οι ζευγίτες. Κάνοντας μάλιστα αυτοκριτική ομολογεί ότι
στο παρελθόν και οι ίδιοι είχαν ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική για να είναι αρεστοί.
Αντίθετα, ο Κριτίας πρότεινε να έχουν πολιτικά δικαιώματα μόνο 3.000 Αθηναίοι πολίτες
από τους πλούσιους Αθηναίους, οι οποίοι με απόφαση των Τριάκοντα θα αποκτούσαν ή θα
έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Όσοι από τους πλούσιους αυτούς Αθηναίους έχαναν τα
πολιτικά τους δικαιώματα, ήταν δυνατό να καταδικαστούν ακόμη και σε θάνατο. Έτσι ο
μετριοπαθής ολιγαρχικός Θηραμένης συγκρούστηκε με τον ακραίο ολιγαρχικό Κριτία.
Τελικά, ο Θηραμένης το 403 π.Χ. αναγκάστηκε να πιει το κώνειο. Έτσι έδειξε ότι δεν
τυφλώθηκε από το πάθος της εξουσίας. Φαίνεται πώς διαθέτει κάποια ίχνη πολιτικής
ευαισθησίας και ηθικής και για αυτό αντιδρά στον πολιτικό και ηθικό αμοραλισμό του
Κριτία.
��������������������������������
�� ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΜΠΕΔΩΣΗΣ
Ι. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
α. Ερωτήσεις ελεύθερης ανάπτυξης
1. Με ποιον όρο εκλέχτηκαν οι τριάκοντα τύραννοι και κατά πόσο τον τήρησαν;
2. Τι τακτική ακολούθησαν οι τριάκοντα έναντι των συκοφαντών και των ενοχλητικών;
Εκδηλώθηκαν αντιδράσεις από τους νομοταγείς πολίτες;
Γιατί ο τριάκοντα στρέφονται προς τη Σπάρτη; Πώς συμπεριφέρονται στη σπαρτιατική
φρουρά και πώς την «αξιοποιούν»;
4. Σε τι συνίσταται η διαφωνία του Θηραμένη στην τακτική του Κριτία; Να παρουσιάσετε το
ήθος του.
5. Με τι επιχειρήματα επέμενε ο Κριτίας στην πολιτική των διώξεων; Να παρουσιάσετε το
ήθος του.
6. Ποια είναι τα μέτρα και οι αυθαιρεσίες των Τριάκοντα;
Οι πρώτες κινήσεις των Τριάκοντα ήταν:
α. διόρισαν βουλή και ψήφισαν νόμους
β. συλλάμβαναν τους συκοφάντες και κατεδάφισαν τα τείχη
γ. όρισαν βουλή και αρχές και συλλάμβαναν τους ενοχλητικούς
δ. δημοσίευσαν νόμους και εκτέλεσαν τους συκοφάντες
2. Με τη βοήθεια της σπαρτιατικής φρουράς οι τριάκοντα:
α. συλλάμβαναν όλους αδιακρίτως τους αντιπάλους τους
β. περιποιούνταν τον Καλλίβιο και κολάκευαν τον Λύσανδρο
γ. συλλάμβαναν τους κακούς και ανάξιους πολίτες
δ. έπαιρναν με το μέρος τους πολλούς ομοιδεάτες
3. Ο Κριτίας και ο Θηραμένης ήρθαν σε ρήξη, γιατί:
α. ο πρώτος ζητούσε να σταματήσουν οι διωγμοί
β. ο δεύτερος επέμενε να φονεύουν μόνο τους πιο επιφανείς
γ. ο πρώτος εξηγούσε ότι πρέπει να ισχύσει τυραννίδα του ενός και μόνο
δ. ο δεύτερος αντιδρούσε στις εκτελέσεις ευυπόληπτων πολιτών
4. Οι Τριάκοντα τύραννοι εξελέγησαν επειδή υποσχέθηκαν:
α. ότι θα ξαναχτίσουν τα τείχη της Αθήνας και του Πειραιά
β. ότι θα συγγράψουν και να θεσπίσουν νόμους σύμφωνα με τους οποίους θα κυβερνούσαν
στο εξής την Αθήνα
γ. ότι θα συνεχίσουν τον πόλεμο κατά των Σπαρτιατών
δ. ότι θα αποκαταστήσουν την Αθηναϊκή ηγεμονία και αίγλη
Οι Τριάκοντα ζήτησαν τη βοήθεια του Λυσάνδρου στέλνοντας:
α. τον Θηραμένη και τον Ερατοσθένη
β. τον Κριτία και τον Θηραμένη
γ. τον Αισχίνη και τον Αριστοτέλη
δ. τον Θεογένη και τον Ευκλείδη
6. Η τυραννία των Τριάκοντα είχε διάρκεια:
α. οκτώ μόνο μηνών
β. ενός έτους
γ. δύο ετών
δ. πέντε ετών
7. Ο Κριτίας υποστήριζε την εξόντωση των αντιπάλων του γιατί:
α. ανήκαν στους συκοφάντες
β. είχε εξοριστεί από τον λαό και ζητούσε εκδίκηση
γ. θα τον εμπόδιζαν στην εφαρμογή της σκληρής πολιτικής γραμμής του
δ. θα διεκδικούσαν αξιώματα και κινδύνευε η εξουσία του

ΣΩΣΤΟ-ΛΑΘΟΣ

Όσοι ζούσαν από τη συκοφαντία έλαβαν αξιώματα από τους τριάκοντα = ………
2. Οι τριάκοντα ζήτησαν ενισχύσεις από τη Σπάρτη = ………
3. Οι Σπαρτιάτες έστειλαν στρατιώτες με αρμοστή τον Καλλίβιο = ………
4. Πολίτες με γόητρο μπήκαν στο στόχαστρο των τριάκοντα = ………
5. Ο Κριτίας υπήρξε σκληρός και απάνθρωπος = ………
6. Οι Αθηναίοι πολίτες «ἀρχὰς κατέστησαν ὡς ἐδόκει αὐτοῖς» = ....................
7. Οι Τριάκοντα τακτοποίησαν τις εξουσίες όπως τους συνέφερε διορίζοντας πρόσωπα της
αρεσκείας τους = ..................
8. Η συκοφαντία ήταν σπάνιο φαινόμενο στην αρχαία Αθήνα = ....................
9. Οι Αθηναίοι είχαν δυσαρεστηθεί με την τιμωρία των συκοφαντών = ....................
10. Οι Τριάκοντα υπέβαλαν το αίτημα για την αποστολή σπαρτιατικής φρουράς
απευθείας στους εφόρους της Σπάρτης = .................
.
11. Η φρουρά των Λακεδαιμονίων ανέλαβε τη δαπάνη της διατροφής και συντήρησής της
 
<< 1 | 2 | 3 | 4 >>